Bloğun "İzle" butonuna tıklayan 200. Kişiyi….

Öpüjem!

Heyecan yok, en sanalından öpüjem! Ya napacaktım : )

Hediye verebilirim bak, seçkin okur kitlemden şanslı bir kişi en sevdiği blog postumu çıktı alsın getirsin imzalayayım : ))


Geçenlerde bir yazı okudum, nerde diye sorsan cevap veremem ama çok ilginçti. Blog yazanların pek çoğu okunmaktan müthiş derecede zevk alır, okunmak için yazarlar falan filan… Bir de çok okunmanın yollarını yazmış. İşte sık güncelleme gerekliliğini filan demiyorum, açıkça “eşinize dostunuza adresinizi verin, okusunlar” bir de çok okunan sitelere sizin linkinizi vermenizi sağlayın diyordu. Kapı kapı dolaşıp, ben sana yorum yazdım, sen de bana link ver gibi veya alakasız bloglara girip aslında hiç takip etmediğin insanlara “ben de varım, beni de gör” demenin başka bir çeşidi olan “maşallah pek güzel kızınız” gibi şeyler yazmak oluyor sanırım.

Bir de kız değil oğlansa o bebe puhahahh vah blogger vah!

Ben çok uzun süre hamile iken edindiğim arkadaşlar okuyor beni sanıyordum. Biz bizeyiz, hani sabah kahvesine gitmişiz ben bebemden şikayet ediyorum filan… Neyse sonra Özge ile tanıştık, Özge bir şekilde bulmuş okurmuş. İlk defa seneler sonra senin benim gibi insanların da blog okuduğunu öğrendim. (ben sadece blog yazan insanlar blog okur sanıyordum, salak mıyım saf mıyım:P)

Asıl şok Agora’da bir anne ve kızı ile karşılaşmamız oldu. Ben artık bloğunu okuduğum arkadaşlarım haricinde de birilerinin okuduğunun ayırtına vardım.

Bu arada postun başında bahsettiğim izleyici olayını keşfettim, ara sıra bir kaç kişi tıklıyordu o butonu, sayı artıyordu.

Peki bu benim yazılarıma çeki düzen vermemi sağladı mı? Yani sabah kahvesinde bebesini şikayet eden kadından bir Ayşe Arman çıktı mı? Tabii ki HAYIR! Hala geyiğin allahını çeviriyorum:)

Ama egom şişti mi? Şişti!

Blogger egosu deyince nerden baksan bir sene önce Elfanam’ın şuradaki yazısı aklıma gelir. Şahane bir özet!

Şişer abicim o ego, kimse aksini iddia etmesin. Çünkü sen (yani ben :P) sefil bir yoldangeçenadamsın, biri seni durdurup da senin yazılarını takip ediyorum dediğinde, arkadaşların senin bloğunu okuyorum, çok gülüyorum, güzel yazıyorsun, yaşar gibi yazıyorsun…vs.. gibi güzel sözler ettiğinde, kalbi hızlı atmayacak insan yoktur! Eşin dostun haricinde beş yüz kişilik bir insan topluluğunun da senin ürettiğin şeylere ilgi duyduğunu öğrenmek, güzel gelir kulağa.

Bana “adsız” olarak “uzun süredir sessiz takipçinim” şeklinde başlayan yorum yazdıklarında ya da hiç ama hiç tanımadığım birilerinden mail aldığımda ve bu maili almamın tek sebebinin bu blog olduğunu fark ettiğimde mutlu olmak bir kenara…

kendi payıma…

tamamen kendi ellerimle hayatıma kattığım bu özel dünyaya gülümseyerek sarılıyorum.

Ve ister inanın ister inanmayın, ister narsist deyin ister bağrınıza basın, ben de kendi bloğumu okuyup okuyup gülüyorum.

Meseleyi bundan ibaret görürsen ne ala...
Bu klavyenin başından kalktığında sen yine sen oluyorsun.
Egon şişmiş, dötün kalkmış, hepsi palavra :)