O kitap var ya o kitap!

Ben eskiden çok pisliktim. Filmlerin sonunu insanlara anlatmaktan hastalıklı bir zevk alırdım. Kendim de kitapların önce sonunu okurdum. “Manyak mısın nesin” diye soranlara “Önemli olan sonu değil, içeriği sana hissettirdikleri…” gibi havalı cümleler kurardım. Tedavi edilmesi zor bir tutum farkındayım, yıllardır kendimi rehabilite etmeye çalışıyorum. Tam kitabın en arka sayfasını açacağım, ciddi çaba sarf ederek dikkatimi başına veriyorum.
Artık büyüdüm olgunlaştım, dolayısı ile uyarıyorum,

“Bir Gün” isimli kitabı okumak veya filmini izlemek isteyenler varsa aşağıdaki “devam” yazısına tıklamasın. Sonra papaz olmayalım.

Hay ben böyle kitabın …………

Sabah bulutlu havada güneş gözlüklerimi çıkarmadan ofise girdim. Nerdeyse merdivenlerde kapaklanıyordum. Şiş gözlerimi soran olursa gece Arca’nın bütün gece ayakta olduğunu söyleyecektim, yalanım hazırdı. Ama en azından biraz makyaj biraz kapatıcıdan önce kimse görmesin istedim.

Ağlamaktan şişmiş gözlerimi…

Küçük el aynasından baktım, göz şişkinliklerini çözmeyi vaat eden krem bir halta yaramamış. İş başa düştü, kapatıcı, fondöten, pudra… Gece makyajı sanki.

Gözlere vurgu yapma! Gözlere vurgu yapma!

Aylardır ilk defa ruj sürdüm. Bilmeyen de beni Shalini Vadhera sanacak. O kadar boyandım ki utancımdan aşağı inemiyorum, bugün böyle…

Kitap diyordum. Terbiyesiz yazar! İçim çıktı ağlamaktan!

Tam kavuştular ve hak ettikleri yaşamı sürdürüyorlar, çocuk yapamazlarsa da evlat edinirler, ne biliyim Dexter’ın çocuğu var zaten filan diye aklından geçiriyorsun… BAM! Emma ölüyor. Hem de “Melekler Şehri”ndekine benzer bir kaza sahnesiyle! Yazar erkek ya, öldürdü güzelim kadını! Zaten çok tarafsız yazmış, gıcık oldum! Ben olsam o Dexter’a o kadar objektif yaklaşmazdım, kadın yazar biraz Emma’dan yana oynardı.

Haksızlık!

Balkona çıktım ağlıyorum, hava buz gibi dötüm donuyor. Evin içinde İlker’in telefonunu arama bahanesiyle dolanıyorum, yok ağlıyorum. Yapılır mı lan bana!

Girdim yatağa İlkere sarıldım, ağlıyorum, tutamıyorum. Uyandırdım tabii! Telaşlandı tabii!
Gecenin biri zırlayan bir Yeliz! Bir taraftan “yat sen uykun açılmasın yok bir şey “ diyorum, bir taraftan şerefsiz yazara saydırıyorum. Sebebin kitap olduğunu anladı tabii “ya niye okuyorsun ağlayacaksan” gibi bir şeyler geveliyor uykulu. “Ne bileyim öleceğini bilsem okur muyum! Bok herif öldürdü kadını… Dexter değil oğlum, yazar şerefsiz! Yat hadi yat, sabah güleriz, ben ağlayayım biraz.”

Uyuyoruz…

Sabah dediğim gibi… Burnum bile şişmiş! Tabii ki gülüyoruz. Kitabı okurken “Eğer on küsür sene önce evlenmeye karar vermeseydik, yine de Emma ve Dexter gibi arkadaş olurduk ve belki bir gün bir şekilde yeniden bir araya gelirdik” diye düşündüğümü ve belki de bu yüzden çok etkilendiğimi filan anlatmıyorum tabii, anlatsam bir posta da sabah ağlayacağım!

Emma’ya ağlıyorum, halbuki ben genelde arkada kalana ağlarım. Emma bana benziyor diye mi, çok gerçek diye mi, bilmiyorum.

Tek bildiğim o David Nicholls denen yazara çok pis küfrettim akşam.

Emma'nın Stranger Than Fiction'daki Harold Crick olmasını ve Emma Thompson rolündeki yazarı (burada David Nicholls oluyor) kendini öldürmemesi için ikna etmesini istedim. Üstelik Emma'nın hayatı sefil Harold Crick'ten çok daha yaşanası bir hayattı!

Of biri beni durdurabilir mi!!!

Hemen acilen ruhumu başka bir kitaba teslim etmeliyim...
Eve gitmeliyim ve ruhumu Ruhlar Evi’ne teslim etmeliyim!