Yel değirmenleri ile savaşmak

...  Korkarım benim hakkımda asla “şunu yapar idi, bir gün hayatının bir noktasında bir kırılma oldu ve bunu yaptı, şimdi çok mutlu, çok güçlü, insanların hayatını  değiştirebileceğini fark etti.” gibisinden haberler çıkmayacak.

İlla ki manşet olmak zorunda değilim, yani bu cümleleri beni uzaktan tanıyan birisi bile söylemeyecek, hadi ikinci ve üçüncü şahısları çıkaralım aradan, ben kendim için böyle bir cümleyi hiç kuramadan öleceğim. Korkarım…


İnsanın bir noktada “yeter ulen…” diye nara atması mı gerekiyor hayatta bir şeyleri harekete geçirmesi için? Ya da kocayı çocuğu bırakıp bisikletle dünyayı turlaması mı gerekiyor kendini bulması için? Bkz. Bu link… Kadındaki cesarete şapka çıkardım!


Kendini sevmesi için başına çok ama çok ciddi bir sağlık problemi mi gelmeli? Bkz. Bir başka kadın ve onun başına gelenler… bu da beni feci silkeledi.


Bedeni otururken ruhu bulutların üzerine süzülüp, işte oradan pamuk bulutların üstünde bağdaş kurup kendine ve hayatına kuşbakışı bakarken, “nereye gidiyorum? Ne yapıyorum?” diye soramaz mı? Sorup da harekete geçemez mi? Hayat bizi bu kadar mı içinde öğütür?


Bazen kendime soruyorum:


On yıl önce kendimi hayal ettiğim yerde miyim şu anda?


Hmm bakalım… İlker ile evlendim. Güzel! Yaptığım en iyi işlerden biri.


Sonra Arca’yı yaptım, bu daha bile iyi!


İş? Hiçbir zaman büyük hedeflerim olmadı, “isyan etme şükret!” kıvamındayım. Okul çağındaki hırslarımı rafa kaldıralı çok oldu.


Yani “Allahtan belanı mı istiyorsun! Doyumsuz kadın!” yorumu yapılacak bir konumdayım. Ne çok fazla, ne çok az! Kararında!


Bir taraftan da inkar edemeyeceğim bazı gerçekler var önümde…


Mesela;


Henüz ömrümün yarısına bile gelmemişken emeklilik hesapları yapar buluyorum kendimi.


Ne kadar sağlıksız!


Mesela,


Hayatımın hatırı sayılır bir kısmını blog yazılarına ayırıyorum. Hobi niyetine sarılıyorum kelimelere.


Ne kadar tuhaf!


Mesela,


Hayatımla ilgili hayallerim hep emekli olunca neler yapacağımla ilgili.


Ne kadar saçma!


Halbuki insanın şimdi için, yarın için, bir yıl sonrası için hep bir B,C,D,…Z planı olmalı, değil mi ya?


Yel değirmenleri ile savaşan bir Don Kişot olmak derdinde değilim. Sıkıcı hayatından kaçan ve biraz hareket uğruna Don Kişot’un peşine takılan bir Sanço Panço da değilim.


Sadece özgür olmak istiyorum ve insanların hayatına dokunmak… bir şeyleri değiştirmek… eğlenerek yaptığım bir işle hayatımı kazanmak gibi bir lüksüm olmasını hayal ediyorum. Biliyorum çok sıra dışı isteklerim var.


Anarşik miyim neyim!

....

Aylar önce böyle bir yazı yazıp yüzlercesinin arasına atmış, unutmuştum. Yazarım ben böyle, millet boş vakitlerinde sinemaya gider, ben yorulasıya kadar yazarım. Ayıplayanı çok pis tepelerim! Normal bir insan evladı olduğumu hiç iddia etmedim!

Annemlerin bahçesinde … çıplak ayak nemli çimlerin üzerinde koşarken ve Arca ile Duru’nun şebelek fotoğraflarını çekerken… Saniyenin onda biri gibi bir süre için bu yel değirmeni girdi kadraja ve ben çok önce yazdığım bu satırları hatırladım.

Deklanşöre bastığımda ise karar vermiştim!

Ve… harekete geçtim!