Şimdi ipler elden gitmeye başlamış. Bir “bön bön kombinler” furyası, bir politik laklaklar, bir kendini bilmez yemek tarifleri… Baktım, kendi kitaplarından filmlerinden bahseder olmuş. Hiçbir şey bulamasa kendi anılarını anlatıyor, milletin kafasını şişiriyor, geveze blogger!
Bir Şimşek Makkin eleştirisi yap, bir Şirinler analizinde bulun! Yok illa kendini anlatacak. Onu okudum bunu izledim şunu yedim.
Tez zamanda bu blogtaki egemenliğimi geri almam lazım. Bundan sonra böyle kardeşim, meydanı boş buldum mu konuşacağım!
Dün bak yine kitap anlatmış! Kendi kitabını. Kendini bilmez kadın, bu çocuğun kitaplarını da anlatsana!
Efendim, bu anne denen kadın yeminlen deli! Geçenlerde bana bir kitap almış. Seni düşünüyor filan diyeni çok pis tepelerim. Kendine dört kitap almış, bana sus payı! Salak mıyım ben? Anlamıyorum mu sanıyor!
Kitabın biri sevimli, Tombik Mavi Fil. Bisikletten düşüyor filan eğlenceli, alın okuyun bebenize. 5-8 yaş aralığı çok gaddarca olmuş, 2 yaş kafi.
Ben asıl diğerinden bahsedeceğim. “Korkuluğun kalbi”
Ay içimi baydı, bir uzun bir uzun. Annemle yemekten sonra oturduk, başladı okumaya. Arada sıkıldım ama merak da ediyorum, konsantremi muhafaza etmek için epey çaba sarf ettikten sonra neyse ki bitti. Bu annem denen kadın sen başla ağlamaya, ama nasıl ağlamak. Hey allam ne dedik be kadın sana? “Annem” diyorum yüzüne bakıyorum, zır zır ağlıyor. Susturamıyorum. Bunun kocasını buldum getirdim. Bir posta da ona sarıldı ağladı. Babam bir güzel dalga geçti bununla! Az bile yaptı, meğer korkuluğun kalbi sığırcıkmışmışmış, ayrılmışlarmışmış, falan filan.. Deli harbi çatlak!
Okutmuyorum o kitabı artık, “bunu beğenmedim” diyorum. Annem bahane buluyor, “hmm yaşına göre biraz uzun galiba, saklayalım, ileride çıkarırız” diyor. Alakası yok. Okuyacak zırlayacak, ben bilirim malımı, hiç uğraşamam valla, okumasın beğenmedim. NOKTA!
bi ağlamaklı kitap bulsam , bahane edip ağlasam hatta Arca bana sarılabilse...
YanıtlaSilçok acayip dokundu bu kitap bana, zır zır ağladım.
YanıtlaSil