"Tevazu, kişinin kendisini anlamadığını kabul etmesidir."

Hafta sonu kitabın biteceğini biliyordum. Hani bazı kitaplar vardır, bitmesin istersin, bitişini ertelersin. Pazar Arca uyuduktan hemen sonra uyuyakalmışım, her yerim ağrıyordu. Bir pazara gitmek bir insanı bu kadar mı yorar kardeşim! Ama böyleyimdir ben, hafiften depresyondaysam, uyku paklar beni. Tam dalacakken telefon çaldı, uyku açıldı.

Köfteli çorba ayini ile üzerimdeki ufuneti, içimdeki şeytanı çıkardım. Yemek yapmak terapidir, bunu bilir bunu söylerim. Terbiyeyi tencereye katarken sinirim de terbiye olmuştu, geriye sadece gözyaşlarım kalmıştı. O da Mino'nun Siyah Gülü'ne eşlik etti, aktı gitti.
 

Sonu evlat acılarıyla yoğrulmuş bir trajediydi, ağlattı. Arca’ya gidip sarıldım bol bol, zırlayarak, öğle uykusunu böldüm diye tepikledi it beni. Alacağı olsun! Tam da anne-bebe romantizmi yaşayacak, birbirimize sarılıp keyif yapacaktık.

Ben kitapların altını çizmem, fosforlu kalemlerle not düşmem. Zaten bu salaklığım yüzünden sonradan sırf o hatırlamak istediğim kısım için çokça tekrardan kitap okudum ben! Neyse yine çizmedim ama bir sayfayı kıvırdım. O sayfa hep kıvrık kalacak, hatırlanmak için, dönüp dönüp okumak için…

"..İnsan kendi yaptığı işleri beğenmeye başlayınca insan olmaktan çıkıyor. Üstüne bir büyüklük hali geliyor... sevgi duymak ayrıdır. Yani yaptığın işle muhabbetin olacak ama muhabbette ifrata kaçmayacaksın... En zor şey insanın kendi yaptıklarını beğenmemesidir. Hiçbir zaman iyi bir resimci olamayacağımı anladığımda çok rahatladım ve işte o zaman kendi renklerimi boyamaya başladım. Tevazu bir gösteriş ya da hayatımızdaki küçük bir ayrıntı değildir. Kişinin kendisini anlamadığını kabul etmesidir. Kendini anlayanlara gelince ... onlara inanma..."

Bir de bazı eşyalar ölmüyor diyor. Bıraktığın yerde bulmayı eskiler iyi başarıyor. Sen ben iki senede bir evimizin bir tarafını, eşyasını değiştireduralım, anneannemin oturma odasındaki konsolu aç bak hala benim otuz sene önce oynadığım düğme kesesi oradadır. Ne oyunlar kurardım, ne güzel bir dünya yaratırdım kendime. Eskidi ama hiç ölmedi o düğme kesesi.

Kitabı muhakkak anneme vermeli, mutlaka okutmalı. Bizim oralarda geçiyor sanki bağlarda. Kuru üzümün güneşle meşk edip ballandığında çıkardığı kokuyu duyuyorsun satır aralarında. Sonra yazarı Hüsnü Arkan, Ezgi'nin Günlüğü grubunun solisti, oradan tanıyoruz bu ismi. Bu kitabın anneme gidecek olmasının bir sebebi de bu! Ezgi'nin Günlüğünden ne zaman bir şarkı çalsa, annemin çok sevdiği aklıma düşer...