Çok mu üstüne düşüyoruz bu "anne" olmanın? "Ben" gitti ve yerine "anne" mi geldi? "Annelik" yüklediğimiz anlamın altında eziliyor kimi zaman. Bu kadar "anne" olunca kendimizden ne kadar uzaklaşıyoruz, hatta mesleğimizden, şüphelerimizden ...
Mesela yardım isteyen bir "anne" ise akan sular duruyor. Sözde talep çocuklar içinse araştırmak aklımıza gelmiyor. Belki geliyor ama sonra şüphe duyduğumuz için utanıyoruz, "acaba"mızı kendimize saklıyoruz. Geçtiğimiz aylarda yaşanan olay buydu işte. Yardım edenlerin arasında profesyonel meslek yaşamlarında "acaba"yı düstur edinmiş kadınlar vardı ama "anne" olarak yardım ettiler, sualsiz. Vicdanları sömürüldü.
Halbuki onlardan önce biz birer bireydik, önümüzde berimizde "anne" sıfatı yoktu. Sanki herşey için daha özgürdük. Hayata karşı yanlışlarımız daha affedilirdi. Kendimizle ilgili hemen her şeye daha otokontrollü yaklaşırken, yaklaşmamız beklenirken diğer taraftan "anne"lik sıfatını kullanarak vicdanları sömürenlere karşı gardımızı düşürüyoruz.
Umarım bir daha böyle olaylar yaşanmaz.
Ne oldu? Ne bir daha yaşanmasın? Ben hiç bir şey anlamadım :(
YanıtlaSilYeliz anladığım kadariyle biri vicdanlara seslenip,ağzıma almayacağım bir şey yapmış. Ne kadar doğru, sokakta kucağında bir çocuk olan dilenci görsem içim eriyor, beni aldatmak üzere olduğunu bildiğim halde, o çocuğu kullandığını bildiğim halde. Ne diyelim Allah bizi buı gibi durumlarla sınava tabi tutmasın...
YanıtlaSil