EGOCAN

Tek gecede bitirerek kendi çapımda hızlı kitap okuma rekoruna imza attığım “Evrenden torpilim var” hakkında iki satır yazmasam ayıp olurdu.

Popüler olduğu dönemde uzak durduğum bir kitap. 138. Baskıyı görünce baskılara dayanamadım edindim ben de: )

Bir işin içine “öğreti” girdi mi iğreti oluyorum. “ihtiyacım yok yeterince gelişmiş bir kişiliğim” olayından ziyade kafi derecede ebeveyn eğitim kitabı hatmettikten sonra kişisel gelişim kitaplarına biraz mesafe koymak benimki.

Aykut kardeşimiz kendi hayatından kesitler vermiş. Artık klişe halini alan “evrene gönderdiğimiz olumlu sinyallerin bize olumlu olarak geri dönmesi” etrafında dönen bir takım olaylar zinciri. Kitabın özeti bu. Ben zenginim dedikçe zengin olacağını iddia ediyor. Okurken, yaşadıklarının bu “öğreti” ile ilgisi var mı yoksa tamamen tesadüf mü diye sık sık sorgular buldum kendimi. Neyse lafı dolandırmayalım.

Beni en çok heyecanlandıran “EGO” ile ilgili olan kısımdı. Değişik bir bakış açısı buldum kitapta. Hani hep ego için tü kaka derler ya, “sakın ha deme” diyor. “Ego = ben” diyor, “insan kendisine tü kaka der mi hiç” diyor. Uzun lafın kısası “bükemediğin bileği öp” diyor.

Bir de “ego geçmiş ve gelecektir, sen anı yaşa” diyor. Bunu sevdim. Ego geçmişten hatta çocukluktan beri bizim yarattığımız bir gerçeklik. Olabilir.

Mesela ben dış görünüşe önem veren sığ bir insanım. Yok canım filan değil. Böyleyim, kendimi eğitmeye çalışıyorum ama yazık ki etrafımda hep güzel insanların olmasından hoşlanıyorum. Dolayısı ile bu benim için de geçerli. Yaşlanmaya başladığımdan beri kendimden pek hoşlanmıyorum. Kırışıklıklarımla bir türlü barışamadım ve gelecekte başıma gelecekleri biliyorum, çünkü bu genetiktir. Beyaz tenliysen, kuru bir cildin varsa ve benim gibi sürekli gülümseyen biriysen kaçınılmaz son çok uzakta değildir.

Tüm bu gerçekler benim egom, geçmişten beri benim gerçekliğim olmuş ve “bununla yaşamayı öğrendim” laf aslında. Önemli olan buna inanmak. Kendimdeki değişikliklerle barışık olsaydım, Çin’deyken beni uzun zamandır görmemiş olan arkadaşım, “yaşlanmışsın, kırışıklıkların çıkmış” gibi bir laf ettiğinde kendisini densizlikle suçlamaz, dahası bozulmazdım. Egom yara almıştı ve özgüvenim yerle birdi. İşin kötüsü beni vuracakları bir yumuşak karın bahşetmiştim ortama. Artık yaşlanmışlığımla bol bol geyik yapılabilir, iyice kızdırılabilirdim.

Geçen hafta trafikte yol kavgası yaptığım kadın şoföre “çirkinsin” dediğim için mi bunlar başıma geliyordu? (Onun bana ettiği küfürlere karşılık verebileceğim sağlam bir dağarcığım var, ne de olsa erkek egemen bir fakültede okudum, lakin arabada Arca vardı, söyleyebileceğim en kötü şey “çirkinsin”di ve şaşılacak bir şey oldu, on ikiden vurdum, o bana salak gibi bakakalırken ben yanından vın diye geçtim. Demek onun da egosu zedelenmişti.)

O bozulduğum akşamı konuyu dağıtarak geçiştirdim, en azından egomun yaralarını fazla açık etmemeye çalıştım. Ama cidden bozulmuştum. Bu benim keyfimi kaçıran bir şey… gıcık bir durum!
Aykut abimiz önce gülümseyeceksin diyor.

Yaşlanıyorum işte nesine gülümseyeceğim? Yok öyle değil. Yaşlanmanın elle tutulur bir tek iyi yanını düşündüm. Epey zamanımı aldı tatmin edici bir cevap bulmak. Çünkü “olgunlaşıyorum”, “sağlıklıyım gerisi boş” gibi klişeler açıkçası tatmin edici yanlar değildir, “dış görünüşümle barışığım” kadar laftır, özellikle de bu konuda egosu benim kadar şişmişse.

Çok uzatmayacağım, buldum!

Güzelim lan ben! Hala güzelim! 36 bedenim. Hamilelik öncesi kilomdan sadece 2 kilo fazla var. 34 yaşındayım, beni daha genç gösteren modern saçlarım ve doğru modeli seçersem kotun güzel durduğu bir kıçım var. Ve laf aramızda hala kozmetiğin mucizesine inanıyorum! YAŞASIN EGO!! ŞİŞİK EGOMU SEVEYİM: )))

Ha bir de Arca cücesi ile aramızda geçen şu diyalogun da yardımcı olduğunu söylemeden geçmeyeyim:

A: Annem sen kadın mısın?

Y: Evet annecim ben kadınım.

A: Güzel bir kadınsın!