Geldik şanlı analık tarihimin en çetrefili savaşına

Yok anam terrible 2 horrible 3 fucking 4 diye başlamayacağım. Çünkü bu savaş zamansız... Yıllar geçtikçe şarap gibi yıllanıyor, katiyen bitmiyor. Her dönem ayrı bir tat ayrı bir sefer. Haçlı seferleri mübarek.

Uyku be ya uyku!


Bebelerin uyuması dedin mi, bizim internet analarında iki ana görüş hakimdir.
Kimi “bak alman analar bebelerini yatağa atıp gidiyor, sonra kendine güvenen bir nesil yetişiyor, kendi kendine uyuyan çocuk özgüvenli olur, at çocuğu yatağa ağlaya ağlaya uyur” der.

Kimi “anasıyla uyuyan çocuğun özgüveni yüksek olur, kendisini güvende hisseder, aman bebeni koynunda uyut bak bütün batı toplumu ferber yanlışından döndü, şimdi moda attachment parenting, aman diyim trendden gözünü, kulağını ayırma” diye aklını çeler.

Hayalinde hep o “kitap okuyorum, yavrumu öpüyorum, yavrum da gıkını çıkarmadan yastığa kafasını koydu mu, mışıl mışıl uyuyor” konulu idealizm sahnesi vardır ama gerçek bambaşkadır.

Hele bir de bebenin kokusuyla uyumaya bünyeyi alıştırdın mı, beraber uyumak için hep bir bahanen vardır. “çalışan anneyim, göremiyorum, bebem bensiz kalıyor, özlüyorum.. hem zaten ayrı uyutamıyorum öyle yorgunum ki yanına uzanıveriyorum kokusunu çeke çeke ohhh…”

Bendeki bahane : “ay alıştık hastanede bir ay koyun koyuna uyuduk, çok alıştı beni bırakamıyor” idi.

Ulen çocuk iyileşeli (çok şükür) bir yılı geçti, senden benden cabbar, pabuç kadar dil, her halta aklı eriyor, bir uyumaya gelince mi naif?

Neyse saptırmayalım konuyu, bu en başta bahsettiğim ikilemde değilim. Hiç olmadım.

Vaktiyle el kadar bebeme “yatır kaldır” yöntemini uygularken de böyleydim, bebemi koynuma alıp uyuyakalırken de böyleydim, şimdi “yeter ulen eşek kadar oldun, zıbar yat kendi kendine uyu!” derken de böyleyim, yani katiyen ikileme düşmüş değilim.
Neden? Çünkü umrumda değil!

Çünkü uyurkenki hareketlerim ve tavırlarım ile yavrucuğumun gelecekteki özgüveni arasındaki bağlantı olasılığı “bir tarafımdan aşşağa Kasımpaşa”dan öteye gitmiyor. Çünkü inanmıyorum! Eğer vaktiyle Ferber kardeş beni ikna etmiş olsaydı, onu da seve seve denerdim.

Dediğim gibi Arca’nın duygusal gelişimi “uyku” özelinde umrumda değil. Kimsenin anasıyla uyuyor diye sapık olacağına da inanmıyorum, keza ağlayarak uyudu diye özgüvensiz bir loser olacağına da…

Sen bebene tüm sevgini, ilgini tamamen kendini verdikten sonra ağlasa da bir şey olmaz. Ya da bütün gün açmışsın televizyonu koymuşsun önüne dönüp de bakmamışsın, gece almışsın koynuna, ne fayda? Bu işler yatakta olaydı…

Neyse, ben neye takıyorum? Ne diye son bir senedir, misler gibi bebemin koynunda uyumanın tadını almışken şimdi çark ediyorum, “yeter ulen” diyorum?

Çok affedersin “kendim” için. Çin ile İstanbul seyahatleri arası hepi topu birkaç hafta olunca işin iyice moku çıktı. Arca’nın uyku ritüeli kısaca şöyle olmaya başladı:

Pijama, diş fırçalama, iki kitap, yastık kabartma, anneyle yatağa yatma, anneyi okşama sevme öpme, ANNEYİ UYUTMA, annenin uyuduğundan emin olduktan sonra uyuma. (abartıyorsun diyeni çok pis tepelerim, kaç defa İlker odaya girdiğinde beni horlar, Arca’yı da benim yüzümü okşar bulduğunu ben bile saymadım) Haftalarca kocamın yüzünü görmedim lan ben, evliliğim çökecek kardeşim! Yatağımı özledim yav, her sabah sırtım tutuk. Hayır bir de İlker’e tembih ediyorum, uyandır diyorum, uyanmıyorum. Saat kuruyorum, duymuyorum.

Önceden de bu sıkıntı vardı, bazı girişimlerim olmuştu, lakin bu defa komik pozisyonlarda uykuya yakalanmaya başladım. Yatakta otururken oturduğum yerde uyuyakaldım kaç defa. Sonra Arca’nın yatağının yanındaki pufta otururken önce ellerimi tuttu, sonra ayaklarımı yatağa uzatmışım, derken kafa yastığa düşmüş, sonuç itibariyle bir dötüm pufta diğer tüm uzuvların Arca’nın yatağında… Maymun oldum lan herif uyuyacak diye.

Demem o ki… bundan gayri Arca cücesi kendi kendine uyuyacaktır!
Azmettim işte o kadar!