Süper anne? YOK BE GÜLÜM HİKAYE:)

Geçen hafta Defne’nin bir yazıya bıraktığı yorumu paylaşayım önce;


--- Merhaba, Eski günler deyince şu an yaşadığım hissiyatı, Sizi ve burayı takip edenleri çok yakın bulduğumdan paylaşmak istedim. Eski günlerde acaba annelerimiz; hem iş yerinde başarılı olacak, tüm işleri biterecek günde bilmem kaç maile telefona vb cevap verecek, aynı zamanda televizyondaki dizilerin hepsini takip edip yorum yapabilecek, interneti takip edecek, hem evinde cocuk bakacak, hem yemek temizlik yapıp hem bulaşık çamaşır yıkayacak, kocasına vakit ayıracak, bu sırada kitap okuyacak, spor yapacak, kilosuna dikkat edecek blaaa blaaa olacaklarını düşünmüşler midir? Simdi ben bu super kadın,anne vb sorumluluklarından bunaldım, ama cevremden surekli olarak bu beklentilerin oldugunu hissediyorum. Bu konuda ne yapabilirim, yardımcı olabilir misiniz? Cunku okudugum kadarı ile siz bu konularda gayet iyi idare ediyorsunuz :) Bunun icin de sizi takdir ediyorum,Sevgiler Defne..---

Kendisine uzun uzun yanıt vermek istediğimi yazmıştım cevaben ama söylemek istediğim çok kısa ve özdü aslında; “Süper anne? YOK BE GÜLÜM HİKAYE:)”

Nerden başlasam nasıl anlatsam? “Senin blog penceresinden gördüğün kadın değilim ben” demek isterdim ama doğru değil, bizde olduğundan farklı bir profil çizmek yok bacım, ha sadece hayatımızın her milimetrekaresini yansıtmanın mümkün olmadığı yadsınamaz, o ayrı.

Bu sayfaya yansımamış milimetrekarelerden bazı noktaları açıklayayım, hem ben içimi dökeyim hem okuyanların içi bir soğusun önce.
Bacım o spor var ya o spor, Jillian denen kadınla münasebetimiz ikinci seviyenin ortalarında aralanmış, tekrar bir araya gelmelerle işi yürütemeyeceğimizi anlayınca da belirsiz bir tarihe ertelenmiştir. Çamaşır makinasında yıkanmış sekiz yıllık Nike’larım ile ağırlıklarım bizim yatak odasında duruyor, kaldırmıyorum. Önce utanırım da tekrar başlamama vesile olurlar dedim, uzun zamandır dura dura dekorasyonun bir parçası oldular. Kilo desen, son dönem yerleşen iki kilo ilavemle barıştım diyelim, detaya girip gerilmeyelim:P

Dizi desen? “Genelde belgesel” diyeceğim, küfrü basacaklar, sustum! Ama harbiden izlemiyorum dizi de belgesel de. Muhterem kocam Fringe’i bensiz final sezonuna taşıdı, pis! Haftada iki-üç tane yabancı dizi ile Yalan Dünya’dan gerisi yalan bacım, TV kültürsüzü bir insanım, gurur da duymuyorum, utanmıyorum da, ben böyleyim.

Buraya kadar aslında vermek istediğim mesaj şu, iyice altını çizeyim, karambole gitmesin… “kabullen, yoluna devam et!” Spor yapamıyor muyum? Evet kabullendim, çabaladım olmadı ama olmuyor diye üzemem kendimi. TV? Ya boş ver anacım olmadı “izlemiyorum” diye conconluk yaparsın, daha elit, daha havalı kanımca :P

Her şeye zaman yok bir de, biliyor musun? Dibimde yaşayan annemi haftada bir görebiliyorum, ablam desen iş hayatının yoğunluğunda gün geliyor ayda bir. Deniz bir vapur mesafemde, ama senelerdir ihmal ediyorum onu ki Zeynep’ten ayırmam! Zeynep’in güya kocası kocamın arkadaşı, görüşemediğimiz için özlemden ağlayacaktık geçenlerde.

Ekranın okuyan tarafından yazanın hayatı pek hoş görünür, şunu almıştır, bunu yemiştir, onu içmiştir, bebesiyle aktivitenin, kocasıyla münasebetin dibine vurmuştur, öyle görünür, bana da öyle görünüyor, ama öyle hoş filan değildir. Misal ben bizim evin perdelerinin on senedir değişmediğini söylesem? Kiracıyız, kendi evimiz olunca alırız demiş, en dandiklerini seçmiştik. Sonuç hala kiracıyız ve evimizin perdeleri is kokuyor, Nadire abla bile arıtamıyor. Kadın dediğin evi yuva yapar, bizim evin balkonunda plastik çiçek bile yetişmiyor. Kırık masayı yolladığımız yazlıktan geri getiren İlker’in annesine minnettarım. Arıtıp da getirdi sağ olsun benim onun üzerine muşamba örtü atasım yoktu. Banyoya paspasımı bile annem alıyor, daha ne diyeyim?

İyi idare ediyor görünmenin sırrı yok. İyi idare etmiyorum aslında.

Geçen Pazar heves ettim, mutfaktan çıkmadım saatlerce, o kadar yorgundum ki, on dakika kestirmek istedim. Arca izin vermedi, başımdan gitmedi, yalvardım, yakardım, odama kaçıp kapıyı kilitledim. Gücüne gitti Arca’nın ağladı, umurumda değildi, tek istediğim on dakika rahat bırakılmaktı! Bunu hak ettiğimi düşünüyordum ve hakkım olana sahip olamadıkça cinlerim iyice tepeme çıkıyordu. Ne uyuyabiliyordum ne düzelebiliyordum.

Bir süre sonra pes ettim, sürünerek tekrar salona döndüm, İlker Arca’yı sakinleştirmeye çalışıyordu. Kahve yapayım ayılayım dedim, on dakika ya on dakika! Yok yine tepemde! Kahvemi balkonda içeyim dedim. Arkamdan ağladı yine. Öyle bir psikoloji içindeydim ki, kendimi “ya bi rahat bırakın kardeşim ya, bi rahat bırakın” diye anırırken bulmama ramak kalmıştı (hatta o cinnetle anırmış bile olabilirim, hatırlamıyorum). Aslında o anda tek ihtiyacım olan İlker’in Arca’yı alıp parka filan götürmesiydi. Ama muhterem kocam hastaydı yatıyordu. Baktım her geçen saniye Arca ile birbirimize daha çok gıcık oluyoruz, iyi dedim, biz gidelim. Attık kendimizi açık havaya.

Yapacak bir şey de yok ha, fırına gidelim, ekmek alalım bahanesini uyduruverdik.

Oksijen girmeyen eve pedagog girer:P

Ekmeğimizi, oksijenimizi aldık, iki büyük insan gibi konuştuk. Ben hala yorgundum hatta bir saatlik yürüyüş beni daha da fazla yordu. Ama en azından yer cücesiyle daha fazla birbirimizi kırmadık.

Demem o ki, süper anne diye bir şey yok!

O bir şehir efsanesi …

O bir Kayser Söze…

Ama ne derler bilirsiniz…

“şeytanın en büyük kurnazlığı kendisinin var olmadığına inandırmasıymış…”*

şeklinde kulağa su kaçırır, "ahkam" alt metinli yazıyı bir başka posta bırakırım:P

..........................

*: “Olağan şüpheliler”den bir replik. Çolak, sorgu sırasında Keyser Söze için söylüyor.