Dolap kapakları

Geçen Cuma Arca’nın veli toplantısındaydık. Kurum sahibi genel konularda konuşma yapıyordu, ailelere önerilerde bulunuyordu.

Laf döndü dolaştı, dolap kapaklarına geldi. Evet, artık yetişkin sayılan oğlunun odasındaki dolap kapakları bile açıktı. Salondan cık cık sesleri gülüşmeler gelirken ben yanımdaki İlker’in kolunu tuttum, yoksa puhahah şeklinde kopacaktım ve tüm salona “benim o! o dolap kapaklarını açık bırakan yetişkin benim!” diye itiraf etmek zorunda kalacaktım.
Ben mutfakta yemek yaparım misal, bütün kapaklar çekmeceler açıktır. Hayır uzun boylu olsam iki defa kafa geçireceğim sonra sen sağ ben selamet bak bakalım bir daha açık bırakıyor musun? Boydan da fakir olunca bizim mutfağın manzara bildiğin Çarşamba pazarı. Evin diğer odalarında da durum farklı değil.

Neyse toplantıda kurum sahibi demişti ki, ki bence çok doğru bir yaklaşımdı, “biz çocuklarımızın her işini üstleniyoruz, sürekli arkasını topluyoruz ve sonuç olarak bunu yapmayı alışkanlık haline getiremeyen bireyler yetiştiriyoruz.”

Kişilik bozukluğumun faturasını anneme çıkarsam da sorumluluktan yırtsam dedim önce. Nefis bir kaçış planı olurdu. Zira annem temiz titiz elinden her iş gelen, süper anne bir tiplemedir. Fayans derzlerini tuz ruhu ile ovan bir kadın daha var mı sorarım!

At suçu ananın üstüne kurtul oh! Ama öyle değil işte, ben bizzat kendim çokbilmiş çok okumuş anne olarak o Arca cücesinin ayakkabısını on beş dakikada giymesine fitil oluyorum, o ayakkabıyı alıp kafasında paralayasım geliyor. Evin her işi eline bakan annemin zamanında bizim totomuzu toplamışlığı varsa da, katiyen yadırgamıyorum, yargılamıyorum.

Nereye varacaktım? Benim dolap kapakları ile meselem başka. Evet bir mesele var aramızda ama o kirli çorabın yerde günlerce durmasından rahatsız olmamamla alakalı bir mesele değil. Tevazuya gerek yok bendeniz hemen her düzensiz adamın hayalindeki kadınım! Çorap yerde mi, hiç tınmam. Oyuncak ayağımın altında mı? Ortada kuyu var yandan geç! Çıkardığın pantolon yerde mi kalmış sabaha kadar canın sağ olsun, benim gömlek de onun yanında zaten. İlker’le aramızdaki en büyük benzerlik düzensizliğimiz en büyük ayrılığımız ise onun belli bir süre sonra (benden daha önce) bu dağınıklıktan sıkılması. İyi oluyor, zira bana kalsa sonsuza kadar toplanmaz o ev.

Klavye gevezesi oldum çıktım. Dolap kapakları diyordum. Meselemi çözdüm. Çocukluğuma inmeme bile gerek kalmadı. Bunun düzensizlikle alakası yok. Katiyen! Bu tamamen pratiklik! Şaşırma vatandaş! Harbi öyle.

O çekmeceden veya dolaptan, yakın gelecekte, yine bir şeyler alabilme ihtimalini göz önünde tutarak tekrar tekrar aç-kapa yapmıyorum, pratikliğin kitabını yazardım ama Pratik anne’ye saygımdan burada kesiyorum.

Ha açık kalan dolap kapaklarını da kafasını çarpan muhterem kapatıveriyor sağ olsun: )