Ev Canavarları… Arca gözüyle…

Nerede okuduğumu hatırlamıyorum, ama kendime çeki düzen vermemi sağlayan bir bölüm hatırlıyorum. Çocuklar için bizler kocaman varlıklarız aslında ve sesimizi yükseltip sinirlendiğimizde onların gözünde birer canavara dönüşüyoruz. Kanım dondu yeminle. Zira asabiyetimi yüksek desibelden ses ile icra etmek gibi kötü bir huyum var.

Aradan zaman geçti ama bana dert oldu. Çaktırmadan Arca’nın ağzından laf alayım dedim. Öyle ya bakalım cidden doğru mu? Hayır, doğru değilse ne olacak bebene bağırmaya devam mı edeceksin, demek serbest. Yok anacım, şimdiye kadarki yüksek desibellerimden ötürü vicdan yapmayı bırakacağım en azından. Öyle böyle değil yav, epey gerildim.

Neyse… Dedim ki; “Arca ben sesimi yükseltince sana canavar gibi mi görünüyorum?”
Baktı baktı, hah şimdi “canavar değil de şimdi çatlak gibi görünüyorsun” diyecek diye aklımdan geçirdiğim vakit, “Hayır” dedi. Oh çektim.

Devam etti; “sen hadi-hemen-şimdi canavarısın.”

Hönk?

“Ev canavarları” kitabından bihaber olanların “o ne lan?” diye düşünmesi son derece doğal.

“Hadi-hemen-şimdi canavarı” nam-ı diğer sabırsızlık canavarı, sürekli hadileyen bir yaratık. Vallahi doğru tespit. Kapı önünde bir türlü pabucunu giyemeyen veledin kafasında o pabucu paralamak gibi fantezilerim var benim. Nasıl bir kaderim var ki bu cüce şimdi kapı önünde bekletiyor bunun babası da gelin arabasında gelinliğimle bekletmişti. Ben hadi-hemen-şimdiledikçe bunlar bana ikişer ikişer geliyor yeminle!

Sonradan düşündüm de yine insaflıymış "hırçınella" da diyebilirdi.

Boş durmadım tabii "baban hangi canavar evladım" diye sordum. "Katot ışını" yani televizyon canavarıymış. Vallahi bravo! Çocuktan al haberi:)