Zaman

İşerken dişimi fırçalamakta olduğum o akşam fark ettim ve boş kalan elimle telefonu kaptığım gibi evernote’a bu anı kaydettim.

Tabii o zaman diş fırçasının klozetten uçacak mikroplardan korunabilmesi için iki küsür metre kadar uzakta durması gerektiği ile ilgili bilimsel makaleyi okumamıştım. Artık işerken fırçalamıyorum dişlerimi ve bir malikanede yaşamadığımdan iki küsür metrelik bir mesafe yaratmamın imkansızlığından dolayı fırçamı başka bir odada muhafaza ediyorum... desem de inanma puhahah

Ee ne demiştik, biz koşarken obua da çalabilen bir neslin neferleriyiz.

Kimi zaman bilgisayarın açılmasını beklerken telefondan şahsi maillerime okur halimi yakalıyorum. Elimde kitapla çorba karıştırdığım zamanlar hiç de az değil. Arca ile oynarken aklımda çoğu zaman başka bir iş var. Evdeyken bir işe başladığımda hiç bitmiyor, çünkü genelde yarıda kesilip başka bir işe yöneliyorum ve öncekini bitirmiş olduğumu sanıyorum. Arkamı döndüğümde yarım bırakılmış bir işle karşılaştım mı kendimi inanılmaz yorgun hissediyorum.

Şu işten çaldığım zamanı bu işe aktarıyorum. Sürekli bir doldur boşalt halindeyim. Yine de hiç ama hiç zamanım yetmiyor. Zamansızlık bir trend sanki. “Çok yoğunum” demek bir gereklilik. “Hayatın tadını çıkarıyorum, aheste aheste anı yaşıyorum” diyen bir yaşıtımı bulsam alnından öpeceğim. Herkesler koşturmacada herkesler iş peşinde.

Boş zamanının olması ayıplanır oldu artık. Çocuklarını o kurstan bu kursa taşıyan ve "oh hiç boş zamanımız kalmadı" diye "rahatlayan" insanlar biliyorum.

Zaman öyle değerli ki... Acelecilik hayatımıza öyle nüfuz etmiş ki yetişmen gereken bir yer olmadığında bile koşar adım gidiyorsun her yere.

Bir vakitler “zaman hırsızıyım” demiştim. Evet duman adammışım ben bilmiyordum.

MOMO’yu okuyana kadar farkında değildim.

Momo, insanların her şeyin tadını çıkararak ve her şeye zaman ayırarak yaşadıkları bir yerde yaşayan çok ama çok sevilen bir kız çocuğu. İçi sıkılan Momo’ya gidiyor, Momo bir dinleme ustası. Mahareti insanları dinlerken onların kendilerini önemli hissettirmesinde.

Bugünlerde bir Momo’m olsa ne iyi olurdu: (

Kitabı okudukça zaman hırsızının aslında kendinden başkası olmadığını anlıyorsun. Bir gün bizi bir duman adam ziyaret etmiş ve "zamandan tasarruf edin. Biz de sizin için biriktirelim. Sonra istediğiniz her şeyi yapmak için zamanınız olsun." diye kandırmış bizi ve biz buna öyle bir inanmışız ve öyle kaptırmışız ki kendimizi, kandırıldığımızı bile unutmuşuz. Duman adamın kendisi olmuşuz.

Bugün aylaklık yaptım, izin kullandım. Aslında Basmane style saçlarımın röflesinin tazelenmesi gerekiyordu, birkaç ufak iş hazır çalışmıyorken halledilmeliydi.

Yapmadım. Normalde pek az yaptığım bir şeyi yaptım: yürüdüm. Her yere yürüyerek gittim.

Arca yürüyerek okula gitmemize şaşırdı. Ama ne vakittir vakitsizlikten ona yakından gösteremediğim (sadece arabanın camından dışarı baktığında görebiliyordu "mimoya"ları) mimozalara dokunmasını sağladım. Güzeldir mimozalar, Nisan ayı boyunca İzmir'in bitki örtüsüdür. Kokmaz ve kısa ömürlüdür, işte tam da bu sebepten yüzden kucaklayasın gelir mimoza dallarını.

Okulda Zeyneple karşılaştık eve bırakıvermek istedi, yok dedim yürüyeceğim.

Yorulduğumda ve acıktığımda durdum. Herkesler gölge yerleri tutarken ben güneşe verdim yüzümü, kahvemi içerken okudum. (merak edenler için bu ara Düğümlere Üfleyen Kadınlar var elimde, nefis nefis:) )

Sahilde sakin bir bank seçtim ve mal mal denize baktım. Önümde balık tutan yaşlı adamın bir tanıdığı geldi, yanımdaki banka oturdular birlikte. Biraz sohbetin ardından ses kesildi. Biliyorum çünkü arkamdaki serçelerin gevezelikleri kafamı şişirmeye başlamıştı. Kafamı amcalardan yana çevirdim. Benim gibi yüzlerini güneşe vermişler, ayaklarını uzatıp ellerini enselerinde birleştirmişler, birlikte susuyorlardı. Birlikte susmak çok güzeldir. Ben de onlarla birlikte sustum. Gençlerle susamazsın. Gençler konuşulmadığında rahatsız olurlar. Halbuki sessizlik de bir iletişim biçimidir.

Ve zaman aslında öyle çok da önemsenecek bir şey değildir. Hepimizin evet bu dünyadaki herkesin eşit olarak sahip olduğu tek şey zamandır. Bir gün yirmi dört saat ise herkesin yirmi dört saati var ve koşsan da yatsan da, üstüne para versen de bir saniye bile fazlan olmaz diğerlerinden. Zaman geçiyor, mühim olan nasıl geçtiği...