Öz

Yaz aylarında tatilini Türkiye'de geçiren ve her sene ayrı bir sebzenin mucizesinden bahseden Dr. Öz değil. Kitabın adı bu.

Hani "olmaz olmaz bizim ülkemizde olmaz öyle işler!" diye kestirip atan yol arkadaşım vardı ya, işte bu kitaptan bahsediyordu. Bu laftan sonra konuyu uzatmaya niyetim yoktu ama kitabı biliyor olması bile ilginçti, dayanamadım, sordum:
"niye öyle söylüyorsunuz? Bence çok ilginç! Tamam henüz yaptığı işi sevmesine rağmen para kazanmayan ama mutlu bir berber Mehmet Efendiden bahsetmedi ama yine de..."

"91'de Londra'ya okumaya gittim, aynı evde kaldığım bir çocuk kuş bilimi okuyordu, peh! bütün gün göle gidip kuşları seyrediyordu, bir gün ben de gittim"

"eğlenceli miydi?"

"yok be! bütün gün bak bak boşuna oturduk orada... Bak işte bununla uğraşıyor bu yabancılar. Bizde gidip kuşları seyredene gülerler. Para da etmez zaten..."

Anlaşıldı paranın başarı ve iyi para kazandığı için kendisinin başarılı olduğuna inanan biri var karşımızda...

Şimdi ben bu abime "o çocuk belli ki özünü bulmuş kuş biliminde, ne mutlu! Keşke herkes hayatında gerçekten zevk alacağı işleri yapabilse. Keşke yaparken kendimizi kaybettiğimiz, katiyen yorulmadığımız, hatta bizi canlı tutan bir işi onun gibi genç yaşlarda keşfetmiş olabilsek ve asla çalışıyormuş gibi hissetmesek..." desem, ohooo okuduğundan çıkardığı sonuç "bizde olmaz öyle işler"den öteye geçmiyorsa, kime neyi anlatacağım?
Vazgeçtim. Hıhı dedim geçtim. Neyse ki yolculuk bitti ve ben zorunlu medeni gülümsemem tike dönüşmeden evime dönebildim.

Kitaptan vazgeçmedim ama, sonuna kadar okudum. İtiraf edeyim, sık sık "sevdiğin işi yapmak illa ki sonsuz bir başarı, ün ve para mı getirir? Geri kalan şanssız çoğunluğun bu dünyada şanslılara şanslı olduklarını hissettirmekten başka bir rolü yok mudur?" şeklinde sorular kafamda dönüp durdu. Zira Ken Robinson'un anlattığı yaşam hikayeleri hep sonsuz başarı, ün ve dolayısıyla para ile sonuçlanmaktaydı.

Neyse ki bir bölümde yapmak zorunda olduğu işe katlanmak için boş zamanlarını tutkularına ayırmış birkaç normal insan örneği vermiş de geçip giden yıllarımı pişmanlıkla anmaktan kurtuldum.

Hayatta insanın karşısına türlü yol ayrımları çıkıyor. Mesajlar, ne bileyim sinyaller sana gitmekte olduğun yolun doğru yol olmadığını fısıldayıp duruyor. "Basiretim bağlandı" mı dersin, cesaret eksikliği mi dersin yoksa yeteneğine olan inancını yeterli mi bulmamışsındır bilemem ama bir şekilde bu sinyallere kulaklarını tıkayıverirsin ve zaman geçip gider...

Geçmişe dönüp de vahlamanın anlamı yok. 

Bazı insanlar özünü bulur. Misal babam. Her şey imal edebilir. Projelendirir, düşünür, tasarlar, yazar, çizer, malzemesini araştırır, her şeyi bir araya getirip imalatını yapar. Ve bunu yaparken zamanı, mekanı unutur. Yaptığı işle bir bütün olur. Emekli olmadan önce para edecek makineler, cihazlar, kazanlar, tesisatlar yapardı. Şimdi sadece kendi zevki için yapıyor ve ortaya çıkardığı her tasarımıyla ayrı bir tatmin duygusu yaşıyor.

İşte öz budur!

Gözünü kapatıp düşün. Neyi yaparken zaman duruyor ve tam olarak odaklanıyorsun? Hatta transa geçmiş gibi hissediyorsun kendini? Yaparken asla yorulmuyorsun hatta canlı tutuyor seni?

"Öz"ünü bulmak için hiçbir zaman geç değil.

Ben mi? Ben buldum. Hatta kitabı okumadan önce kitaptan bahseden bir yazıyı okuduğumda bulmuştum. Yani kitabı okumadan özümü bulmuştum :)

Kitabı bitirdiğimde ise kararımı çoktan vermiştim, benim gibi özünü diplomasını aldığı mesleğinde bulamamış canım arkadaşıma kitabı gönderecektim, özünü bulması dileğiyle... Ne tesadüftür ki doğum gününe denk geldi:)