Oğlan çocuklarının dünyası

Çeşme’de malum Allahın denizine kumuna para alıyorlar. Tatildeyken bir günümüzü şu “beach”lerden birinde geçirelim dedik. Lisedeyken toplanıp gittiğimiz Ayayorgi’nin salaş mekanları şimdi acayip isimli yerler olmuş, 70 TL’den kapı açıyor, bir de bilmem ne kadar da içeride harcayacaksın diyor. “Bağzı” sosyeteler gibi lahmacun+suşi menüsüne zaten asgari ücretlinin maaşını ödeyeceğin için harcama alt limitini haydi haydi aşarsın, endişelenmeye hiç gerek yok.

Bütçenin miktarını görünce hop direksiyonu daha makul beach’lerden birine kırdık. Denizi güzel, kumu güzel, güzel de içeriye girerken verdiğin para yetmiyormuş gibi bir de başında dikiliyorlar, belli aralıklarla ne isteriz diye soruyorlar. Arca’ya bir torba kiraz yıkayıp getirmiştim, utandım çıkaramadım.

Neyse… karar verdik sosyeteye karışacağız, o gün öyle…

Arca arkadaş edinmenin inceliklerini bu yaz parklardan sahile taşıdı. Yöntem benzer, oyuncaklarını sergiye çıkar, etraftan çocuklar üçer beşer yanaşırlar… Sırf havalı görünüyor diye aldığımızın ertesi günü bozulan su tabancasını atmıyorum, üşenmiyorum, sahile mutlaka yanımda götürüyorum. Zaten “bozuk bu”ndan başlıyor sohbet, derinleşiyor gittikçe. Böyle böyle Arca’nın Çeşme sahillerinde geniş bir çevresi oldu. (Özdere’de yaşıtı çok çocuk olduğu için böyle numaralara hiç ihtiyaç olmuyor)

O sosyete plajına gittiğimiz gün de Arca’dan birkaç yaş büyük iki çocukla arkadaşlıkları böyle başladı. Hatta İlker de katıldı aralarına ve çamur bombaları hazırladı onlara, oğlanlar da denizi bombaladılar. Oğlan çocuklarının – kocam da dahil – böyle saçma oyunlarda ne bulduklarını anlamış değilim. Neyse, bir süre sonra İlker yanlarından ayrıldı, oğlanlar yalnız oynamaya devam etti.

Kafamı kitaptan kaldırıp da Arca’yı yokladığımda, ne göreyim! Oğlanlardan büyük olanı Arca’yı itiyor, karnına vuruyor. “Şaka mı”, “Arca başa çıkabilir mi” ikilemine düştüm. Arca, arkadaşlarıyla kavga ediyorsa karışmamaya, problemini kendisinin çözmesine fırsat vermeye çalışıyorum, benim gibi problem çözme odaklı bir manyağın reflekslerine ters bir durum ama kendi çapımda bir tarih yazıyorum ve duruyorum.

Ben ayaklanıp uzaktan olanı biteni göz hapsine alırken, İlker de fark etti durumu. “Dur” dedim, “anlayalım.” Arca hiç kıpırdamadı, gözünü yere dikti, ellerini önünde birleştirdi, bir defa arkasını döndü sadece ve onu itip kakan çocuk bu defa ayağını kaldırıp poposuna doğru tekme savurdu, Arca dengesini kaybetti.

Var ya “Allah yarattı” demem dalarım ben buna deyip bir panter atlayışı yapmışım, HOOPP deyivermişim, görmen lazım. İlker’in ayağa kalkmasına gerek kalmadan bittim yanlarında, dikkat çekmek için ellerimi vurdum birbirine, sese irkildi velet. Yandaşı ufaklık hemen tabanları yağladı, bu şehir eşkıyası kılıklı züppe kıpırdayamadı yerinden. “yürü git!” dedim, sepetledim.

Benim derdim Arca’yla, dehşet içindeydi. Kıyamam, kısacık ömründe kendinden büyük biri tarafından tartaklanmamış ki, anlayamadı tabii.

“Çok iyi yaptın Arca, o büyük çocuğun yaptığı yanlıştı, ona karşılık vermemekle iyi yaptın. Neren acıdı, göster annem”

Dört yaşında ne kadar olunabilirse, o kadar mağrur bir ses tonuyla “karnım acıdı ama göstermem burada, evde gösteririm” dedi. Sarıldım, “bir daha biri canını yakarsa avazın çıktığı kadar bağır, herkesi başına topla, asla vurma onun sana vurduğu gibi, sadece anneni babanı çağır yanına, e mi çocuğum” dedim, döndük birlikte oynadık.

O velede çok gıcık oldum ama pek mesudum, evladım şiddet gördü ama şiddete başvurmadı, diye neredeyse götüm tavana değecek. Bir güzel anlattım İlker’e yalnız kaldığımızda, takdir bekliyorum haliyle, bir krizi güzelce atlatmışız ana-oğul.

Suratıma tükürmediği kaldı, “iyi bok yemişin” dedi. “n’oldu abicim? vursa mıydı çocuğa?” “var ya yeliz Allah seni n’apsın pısırık mı yapacaksın oğlanı?”

“İyi de çocuk bundan büyük, bizimki ona karşılık verse, bu daha fena vursa, itse, yaralasa bizimkini, o zaman da diyecek misin vur gözünün ortasına diye?”

“Bir şey olmaz çocuk bunlar. Git yoldan geçene vur mu diyoruz, sana vurursa karşılık ver diyoruz. Bak gör o velet yumruğu gözüne yeseydi, emin ol arkasına bakmadan kaçardı”

Karı koca bu çerçevede, ben diyeyim on dakika sen de on beş dakika, tartıştık durduk. Birbirimizi ikna edemedik.

Yetişkinlerinden dünyasından bakıyorum, şimdi bu Gezi parkı direnişi sırasında, direnişçiler bu kadar sağduyulu mantıklı insanlar olmasalardı, “50%’yi sokağa salıveririm” diyenlerin gazına gelselerdi, gözünü kör edenlere silahla girişselerdi, bugün Türkiye’de iç savaşın eşiğine gelinmez miydi?

Ben mi yanlış düşünüyorum? Yoksa oğlan çocuklarının dünyası bambaşka bir dünya mı?