Siz, siz olun yorum yapmayın

Yok annem yok, bloga değil. Buraya her türlü yorumu yazabilirsiniz, denetimsiz gören sefilin biri geçenlerde küfür hakaret yazmış mesela. İnsanın başına geliyor yani, her şey geliyor. Senin yüzüne söyleyecek dötü yok ama klavyeyi verdin mi eline, sövüp sayabiliyor. Delikanlıysan adını yaz, ama yemiyor tabii. Ben de tüm o “adsız” soysuzlara ve spam yorumlara inat ayarlarımı değiştirmiyorum, “adsız” yorumcuların günahı ne, değil mi ya?

Neyse yorum derken başkasının hakkındaki yorumlardan bahsediyorum.

Görsel: alakasız, Arca'nın bahçede gördüğü bir sümüklü böcek sadece

Özellikle çocuklarımızdan…

Arca’nın bazı davranışlarının ve sözlerinin arkasındaki sebepler hakkında bir yorum yapma refleksi geliştirdiğimi fark ettim. Çok okumuşluk çokbilmişlik mi? Ya da çok okumuşluktan kaynaklanan bir çokbilmişlik mi? Bilemiyorum. Bildiğim tek şey son dönem başımıza gelenlerin ciddi bir özeleştiriyi hak ettiği!

Arca bahar aylarından beri hırçınlaşmıştı, bir çok defa çok yüksek sesle çileden çıkarcasına özellikle bana bağırmaya başlamıştı. Artık “annenle konuşmana dikkat et!” şeklinde ikazlara başlamıştım. En kötüsü de tırnak yiyordu. Okula gitmek istemediğini defalarca dile getirmişti.

Peki ben ne yaptım?

Okula gitmek istememesini NA ile güzel vakit geçirmelerine bağladım.

Davranışlarındaki değişimleri “fucking four” emarelerine, tırnak yemesini ise “sınıfta yiyen bir arkadaşı vardı, ondan gördü”ye bağladım. Yorumlardan yorum beğen.

Allah için tırnak yeme mevzusu epey kafa kurcaladı. İlgisiz miydik? Ya da çok mu üstüne düşüyorduk? Biz tırnak yemiyorduk ki? Yiyor muyduk? Alışkanlık yapmış mıydı? Hmm evet yapmıştı? Neden ki? O çocuk yiyordu, ondan görüyordu evet ! Bir defa sadece bir defa okulda kötü bir şey olmuş olacağı aklıma gelmiş ve bu konuyu konuşmuştuk Arca ile. Hayır iyiydi, bir sorun yoktu. Tatmin olmuş bir şekilde konuyu rafa kaldırmış, rahatlamıştım. Ama tırnak yemek devam ediyordu. Sık sık eli ağzında diye hasta oluyordu, yemesin! “çek elini ağzından Arca, çek annecim” Üstüne düşmeler, gizli saklı yemelere dönüştü. ee iyi de ilgilenmeyince de vazgeçmiyordu ki? İnternetten elleri tırnak yemekten kötü bir hal almış insanların fotoğrafları bile gösterildi. Artık acı oje sürsek mi ne yapsak moduna girmiştik ki yaz geldi. Tırnak yemek hemen hemen sonlandı.

Büyük resme hiç bakmadım. “Bazı küçük sorunlar oluyor ama genelde iyi, öğretmenini seviyor” diye kafamda şablonladığım okula sormadım. İki yıldır gidiyordu canım, ne olacaktı? İpuçlarıyla yetindim, ipuçlarından kendi gerçeğimi yorumladım, daha kötüsü buna inandım. Daha da kötüsü buna İlker’i de inandırdım.

Yaz geldi. Bir bizim evde NA ve bizimle, bir anneannesi ve dedesiyle, bir babaannesiyle geçireceği yaz ayları, itiraf edeyim disiplin ve düzen konusunda endişelendiriyordu beni. Sonsuz sevgi ve şefkat görecekti, ona şüphe yoktu ama çocuk bu, illa ki şımaracaktı. Ama ne oldu biliyor musun? Kötüye gidecek diye korktuğum cüce iyiye gitti. Çok daha iyiye. Yine sinirlerine hakim olamadığı davranışları oluyordu ama tırnak yemesi sonlanmıştı.

Ve döküldü Arca, yavaş yavaş döküldü. Gayet masum bir sohbet sırasında çenesi titreyerek okulda çocuklara bağırdıklarını, çimdiklediklerini, kafalarına vurduklarını döküldü. Tatilde olmasına rağmen iki dakikalığına bile okulun kapısından girmemek için türlü bahaneler sıralamasının sebeplerini döküldü. Bir de baktık ki, Arca yalnız değil, başka çocuklardan başka zamanlarda aynı tepkiler…

En kötüsü de ne biliyor musun? Normalleştirmeleri, içselleştirmeleri bu davranışları. Çocukların normali olmuş bu. Resmi çirkin mi yaptın, kafana vurabilirler. Laf dinlemedin mi çimdiklenebilirsin. Yanlış bir telaffuz mu çıktı ağzından, küçüklerin sınıfına gönderilebilirsin. Korku imparatorluğu. Geçenlerde Arca’ya “dökülecek Arca, bardağını kenara koy” gibi gayet sıradan bir uyarıda bulundum. Gözümün içine baka baka zıddını yaptı. Aynı şekilde birkaç defa daha uyardım, aynı tepki. Dayanamadım “Arca neden dediğimi yapmıyorsun, yapmayınca sana ne yapacağımı sanıyorsun?” dedim. “bana vuracağını sanıyorum” dedi.

Arca artık hiçbir okula gitmek istemiyor. Arca’nın okula bakış açısı bu artık. Ve biz Arca’yı daha okul hayatının başında iken okula tekrar nasıl ısındıracağımız konusunda ne yapacağımızı bilmiyoruz. Okul değişti tabii. İlk yapılacak buydu.

Bir de özür dilemek. Her şey ortaya çıktığında yani benim eşsiz ve mükemmel (!) yorumlarıma ihtiyaç kalmadığı noktada, Arca’yı çektim karşıma, gözümü gözüne diktim ve özür diledim; “ben anlamamışım, annecim, anlamadığım için özür dilerim. Sen bana hep anlat, anlayıncaya kadar düzgün düzgün anlat her şeyi, tamam mı?” dedim.

Özeleştiri? Evet kesinlikle. Ama bir yandan da “kıssadan hisse”, “ben ettim sen etme”…

Çok okuyoruz, çok biliyoruz değil. Resme uzaktan geniş açıdan bakmak lazım ve her ters giden durumu okulla konuşmak. Ha değiştirir miydi? İyileştirir miydi? Bilemem ama kendi yorumlarından kendi saçma sonuçlarını gerçek sanmaktan ve bir yalanı yaşamaktan iyidir.

Bu arada tesadüf müdür bilemem ama yeni okul gündeme geldiğinden beridir tırnak yeme tekrar başladı. Şimdilik öperek dikkatini başka yöne çevirerek aşmaya çalışıyoruz, umarım bir gün her şey düzeldiğinde kendiliğinden geçecek.