Sa-kar ca-dı vi-ni ve ko-ca ka-ra ke-di-si Vil-bur….

Çok okuyoruz ya hani, işte ana-baba eğitim kitapları, uzmanlar filan… Az çok yaşının gereklerini öğreniyoruz bir şekilde. Allah biliyor ya bizim numune, umumiyetle tutturuyor uzmanları. Hani bizim bir Tracy ablamız vardı ve “kitap bebek”leri. Hah Arca o kitap bebeklerden oldu genelde, ara sıra daha çekingen, ara sıra daha sosyal ama ortalama bir kitap bebek.

Çok basit bir örnek ama mesela alışverişe çıkıyoruz, en pahalı en janjanlı dükkana gir, eğer almak istediğin o ayakkabı bilmem ne adındaki arkadaşında yoksa mümkünü yok aldıramazsın. Ya da aslında hiç almayı düşünmediğin bir şey bilmem kimde vardı, illa alınsındır ona da. İlker bir iki defa “yav sen de farklı ol” filan dedi ama yok onun yaşının gereği bu, benzer olmak istiyor, şimdi farklı olma zamanı değil. O günler de gelecek. Televizyonda yarışma programında Gökhan vardı, Athena’nın solisti, allahım bir şeyler giymiş üzerine, önce bu ne be! Dedim, sonra hemen düzelttim, yok lan bizim de çocuğumuz var, kınamayalım ya maymun gibi giyinirse. Aslında giyinirse giyinsin, ki muhtemelen giyecek o korkunç renkleri! Ergenlikte nelerle karşılaşacağız. Ama şimdi bilmem kimin ayakkabısının aynısı olmalı.

Bunu aştığımızı ve kabullendiğimizi düşünüyordum. Engel olamazsın zaten, körüklemiyoruz da… Kısacası her yaşının gereği mevzu gibi akışına bırakıyoruz, üzerinde durmuyoruz. Ama bir şey oldu ki… Ne yapsam bilemedim. Çünkü mevzu biraz derin, onun bunun ayakkabısı gibi değil.

Haftada bir gün kitap günü. Arca da o hafta neye sarmışsa onu götürüyor okula. Sanırım kitap günlerinde arkadaşlarına kitabı anlatıyorlar. Geçen hafta Sakar Cadı Vini’yi götürmüş. Akşam okuldan sohbet ederken, anlattın mı arkadaşlarına dedim, anlatmış. “Ahmet Ege okudu bana kitabı” dedi. Hınk? “Onda da mı varmış? Biliyor muymuş kitabı?” “hayır annem okudu” Okumayı biliyor, tamam sorun yok. Bizimkinin babası da 5 yaşında filan okuyormuş, olabilir yani. Peki dedim, üzerinde durmadım.

Yatma vakti geldi. Yine kitap gününden söz açıldı. Belli ki bir karın ağrısı var ama dökülemiyor. Sakar Cadı Vini’yi komik okumaya başladım, güldü derken hop durdum “Ahmet Ege de benim gibi komik okuyor mu?”… “HAYIR”… “güzel okuyor mu peki?”… “hayır ama biraz güzel okuyor vuhanaaaaa” ağlamaya başladı. Öyle içli ağlıyor ki gözyaşları sicim gibi akıyor yanaklardan. Hemen sarıldık tabii, katıla katıla ağladı, sakinledi.

“Arkadaşın okuyor ama sen okuyamıyorsun”… “bütün arkadaşlarım okuyor” (bundan pek emin değilim, zira isimleri sayamadı, abartmış olabilir)… “okuyamadığın için ama onlar okuduğu için üzülüyorsun”… “ben de okumak istiyorum”… “bazı çocuklar bazı şeyleri biraz daha önce yapabilir, sen de Almanca’da daha hızlı öğreniyorsun”… Almanca filan umurunda değil!  “BEN DE OKUMAK İSTİYORUM!”

Yok takmış. Ulen Ahmet Ege sen de bizim çocuğun yetenekleri ölçüsünde bir gelişme göstersene be çocuğum, ne halt etmeye 5 yaşına basmadan öğrendin okumayı.

Başıma bunun geleceğini hiç düşünmemiştim. İlker dediğim gibi 5-6 yaşında filan okumayı öğrenmiş kendi kendine. Bizim okulda da vardı böyleleri, okula okumayı öğrenmiş olarak gelenler. Ama Arca’nın önceden okuması ile ilgili bir temennim, bir çalışmam olmadı. İl halk kütüphanesinin okul öncesi bölümü kapasitesinde bir kitaplık yapmamızın sebebi okula gitmeden okumayı öğrenmesi değil, kitap sevgisi aşılamaktı. Zira elimizde bir adet 5 yaşında okumayı sökmüş amma velakin okulda hep çok sıkılmış, ne okumayı ne yazmayı sever, eline aldığı tek yazılı kaynak telefon olan bir örnek ile 7 yaşında ilkokulda okumayı öğrenmiş amma velakin okulu, okumayı, öğrenmeyi hep çok sevmiş ve elinden kitap düşmeyen başka bir örnek var. Yani el kadarken okumayı öğrenmek hiçbir şeyin kriteri değil, okuma sevgisinin hiç değil.

Ahmet Ege yavrusunun hanemize kazandırdığı bu hırstan ötürü tebrik (!) ediyor, kendi numunemize dönüyoruz.

“Okumak istiyorsun yani?”… “bana okumayı öğretir misin annem?” …

Ulen ne bileyim ben? Öğretmenlikten öğretmekten yana hiçbir bilgim, ilgim, yeteneğim yok. Okumayı öğreneli neredeyse otuz sene olmuş. Hem öyle kolay mı yav! Koskoca ilkokul öğretmenleri bunun eğitimini alıyor.

Arca’ya sorayım bari dedim, harbiden bilmiyorum çünkü. “nasıl öğretebilirim Arca?” “Okurken böyle böyle yapacaksın”

Yer cücesi yolunu da bulmuş. Parmağının ucu ile heceleyerek okuyorsun, ama çok yavaş okuman ve kitabı da iyice yaklaştırman gerekiyor. Bu yöntemle okunuyor artık kitaplar.

Sesimi çıkarmıyorum. Böyle de öğrenemez nasıl olsa, akışına bırakıyorum, yoksa öğrenir mi yav? Kendimi bir yokladım, istiyor muyum istemiyor muyum öğrenmesini. Bizim evin iki yetişkin örneği geldi yine aklıma ve aslında o ikisinden tamamen bağımsız bir kişilik olan üçüncü şahsiyet. 

Ve sonra fark ettim ki fark etmez. Yani benim ne istediğim fark etmez. Öyle işte… Şimdi heceleye heceleye okuyoruz kitapları. İyi tarafından bakalım, yeni kitap istemiyor zira bütün kitaplar artık yepyeni bir yorumla okunuyor, hepsi sanki ilk defa okunuyor gibi.

Sa-kar ca-dı vi-ni ve ko-ca ka-ra ke-di-si Vil-bur….