Tamamlanmak

“Dost nedir?” desen, hiç düşünmeden “yıllar sonra görüştüğünde bile yıkıla yıkıla gülmeyi başardığım insanlar” derim. Çok şükür ki elimde hatırı sayılır sayıda var :) Üç tanesiyle yılbaşından önceki hafta görüştük, Tuba te Hong Kong’lardan gelmiş kaçırır mıyım! Gülayşe ve Elvan derhal dahil oldular ve Midpoint’teki o masa bir anda on beş sene önceki yurt odamıza döndü. Etraf masalardan kulak kabartanlar, kahkahalarımıza cıkcıklayanlar, “susmayacak bunlar, yar bana biraz huzur” deyip başka masalara kaçanlar oldu mu bilmiyorum. Ben dostlarımla kahkahanın dibine vurmaktaydım. Bir de ateş, öksürük, hastalık… bıyyy çekilecek bok değildim de çektiler sağ olsunlar. İçmeden sarhoş kafası ettiler beni yeminle! Akşamın ilerleyen saatlerinde Arca’nın videolarını açıp dalgamızı geçtik, (çocuk istismarında son nokta, kadın muhabbetlerine meze oldu garibim) en son ayrılırken botokstan bahsetmekteydik, mevzu öyle derindi ki bitemedi kaldı öyle…

Birimiz hiç evlenmedi, birimiz evlendi boşandı, bekar, diğerimiz ikinci evliliğini yaptı, aralarında tek çocuklu benim. Çocuk var, iş var, koca var, ev var, blog var… var oğlu var ya… Karşıdan bakınca çok var görünüyor. Tuba’nın annesi “siz de yeliz gibi olun bakiyim” diye ayar çekiyormuş bunlara. Off ne güldük. Dedim hiç özenmeyin, var da hiçbiri tam değil ki.

Değil cidden… Geçen hafta sonu İlker umumiyetle yoktu aramızda. Arca ise hastaydı. Ama yatak döşek değil, hani parkta kuduramasa bile en azından bir yürüyüşe çıkılır, bir sahile inilir deniz havası alınır, ay hiç olmadı bakkala gidilir yav! Gitmedi pis cüce. Gitmedi. İnat etti. Hava da nasıl güzel. Akşam altı buçuk civarıydı, dedim ki bir balkona çıkayım bari. Yok ona da arıza çıkardı. Bir ara salak saçma fotoğraflarımızı çekmeye başladık. Sıkılmanın tarihini yazıyoruz bir de üstüne fotoğraflandırıyoruz. Bir çocukla evde sıkılmamanın yollarını az çok öğrendim aslında ama içimden gelmiyor zorla mı?! Cidden içimden gelmedi, o öyle kendi başına takılsın istedim, beni rahat bıraksın madem benimle çıkmıyor dışarı! Çocukça aptalca belki biraz da saçma ama öyle… İçimden geldiği gibi.

Gerginliğim öyle çok yansıdı ki Arca’ya bir ara benden tırstığını hissettim.   Hatta bir ara elindeki yastığı yılbaşı ağacına atmamasını söylediğimin akabinde attığında kafasına devriliyordu ve odasına sepetledim! Gitmezmiş, karanlıkmış. Işıkları açtım yok, gölgeler varmış. Ay iki dakika kendime bir mola vereceğim yok bırakmadı yakamı. On dakika sonra o yatağında oturup dergilerine bakarken ben yerde bağdaş kurmuş sosyal medyayı parmaklıyordum. Sonra birbirimize baktık. Dedim ki; “bak çocuğum ben bazen gergin ve sinirli bir tip olabiliyorum”

Dedi ki; “annem sen dışarıda dolaşmayı çok mu seviyorsun”

Dedim ki; “mesele sevmekte değil, herkesin temiz havaya ihtiyacı var bak enerjini bir türlü atamıyorsun evin içinde”

Dedi ki; “iyi hadi çıkalım”

Dedim ki nahhhhh!  Olmuş saat 7! Hava kirliliği şehre çökmüş ben seni dışarı çıkaracağım peh! Demedim tabii… Sadece boşver ya gel öpüşelim. Korkuttum di mi seni? Evet korkuttum, deli deli bağırarak el kadar çocuğu korkuttum. Koltuğa oturdum, o da kucağıma oturdu, yüzünü görmüyorum aynı yöne bakar vaziyetteyiz. Göbeğini okşuyorum kulağına fısıldıyorum. “seni korkuttuğum için özür dilerim, küçüksün sen. Ben de sinirliyim. Ama sinirli olmak istemiyorum, eğlenceli olmak istiyorum. Sinirli olunca ben bir süre birbirimize bakmayalım, sinirim geçince sarılalım, tamam mı?” Hınk ses yok! Ulen bu kadar dil döktük uyunur mu be?!

Öyle işte tam olmuyor hiçbir şey tam olmuyor. Arca malum (tekrar ana baba eğitim kitaplarına dönüş yapmalıyım!)... İş ve evin hali belli. Elimde bir koca var en sağlamından. Belki de tamamlanmak için bir dosta ihtiyaç duyuyor bünye… belki de...

Görsel: alakasız... Arcanın 1,5 yaş halleri...