Barış Bıçakçı. Sinek ısırıklarının müellifi

Eğer objektif bir kitap eleştirmeni olsaydım, Barış Bıçakçının  “Sinek ısırıklarının müellifi” isimli eserini yere göğe sığdıramazdım. Ancak ben ne kitap eleştirmeniyim ne de objektifim.

Barış Bıçakçı, kısa net öz derin cümlelerle kısa bir roman yazmış. Aforizmalarının sıklığını kahramanın da bir yazar olmasına bağladım, üzerinde çok durmadım. Dediğim gibi bir kitap eleştirmeni, bu kitap hakkında sade, derin, düşündürücü gibi sıfatlar kullanırdı.

Yazık ki kitap da, kitaptaki karakterler de benimle ve son günlerimle öyle bir örtüşüyor ki, ruhsal yaralar almamak için bilinçsizce savunmaya geçtim okurken. Fazla düşünmeyecek, kendimden izler bulmamaya gayret edecek, neticede kendimi içsel bir sorguya çekmeyecektim. Bilinçaltımla sözsüz anlaşmamızın şartları buydu. Ben anlaşmaya uydum, bilinçaltım da savunmasını hazırladı ve kitabı okuyup bitirdik birlikte. Ve “ay çok bayılmadım” diyerek noktayı koyacakken kendimi Barış Bıçakçı’ya ve bu kitaba haksızlık yaparken buldum.

Sözlerimi geri alamam çünkü doğru, çünkü bayılmamak üzere okundu ve bitti. Ama noktayı koyup arkama bakmadan çıkıp gitmek doğru değil. En fazla bir virgül koyabilir, şu anki içsel sorunlarımı aşıp da tekrar düzlüğe çıktığımda ya da sorunlarımı kabullenip mertebe atladığımda yani uzun lafın kısası kitap hakkında düşünürken kendimi çok incitmeyeceğime karar verdiğimde tekrar okunmak üzere rafta güzel bir yere yerleştirebilirim.

Ha unutmadan bu benim okuduğum ilk Barış Bıçakçı kitabı, yazarı tanıyanlar sevenler “Bizim büyük çaresizliğimiz” isimli eserini öve öve bitiremiyorlar, hani bu yazıyı okuyup da yazarı es geçmeyi düşünenler varsa aman ha, benim gibi delinin ipiyle kuyuya inilmez, araştırmanı yap önerileri dinle öyle karar ver, der kaçarım.