Bir çocuk istismarı olarak olarak "alay etme"

Şöyle bir sahne hayal et, işe yarayacağını düşünüyorsan gözlerini kapatıp divana uzanabilirsin:P

Çok değer verdiğin hatta gözünde tanrılaştırdığın insanlar, seninle alay ediyor, sana gülüyor, hatta seni ağlatıyor. Ağlayınca da “aman ne var canım bunda ağlayacak, şaka yapıyoruz, üf sen de hiç şakadan anlamıyorsun!” diyor.

Ne hissedersin? Bok gibi değil mi? Aptal gibi? Peki ya aldatılmış gibi? Hepsi mi? Daha bile fazlası değil mi?

İşte çocuklarıyla alay eden anne babaların çocuklarına ettiği de budur! Bu belki bir dayak, Allah korusun bir tecavüz, taciz değildir ama yine de kötü muameledir!

Geçen komik bulunacağını düşünmüşler, bir video koymuşlar sosyal medyada gördüm. Kinder sürpriz çikolatasının içine gerçek yumurta koyup çocuğa veriyor babası olacak öküz, çocuğu ağlatıyor, üstüne de gülüyor. İyi bok yiyor! Sen kimsin ki bir çocuğun duygularıyla oynuyorsun?

Gerçekten soruyorum biz kimiz ki? Yetişkinler, anne babalar… Kimiz ki küçük bir insanla alay etme hakkını kendimizde görüyoruz?

Birkaç sene önceydi, Arca’nın bize çok sevimli gelen bir lafına ya da davranışına İlker’le gülmüştük. Ne olduğunu şimdi hatırlamıyorum tek hatırladığım onunla alay ettiğimizi sanıp içli içli ağlamasıydı. Kendimi çok kötü hissettim. Defalarca özür diledim, anlatmaya çalıştım. Bazen Arca’ya gülümseyerek bakıyorum, alınıyor, özellikle kızgınsa gülümsememi alaycı buluyor. Allah biliyor ya açıklamak için göbeğim çatlıyor.

Benimle alay edildiğini hatırlıyorum. Arca yaşlarındayken her kız çocuğu gibi babama tapardım. Neyse babam kazan imalatçısıdır. Benim aşureyi hiç sevmediğimi bilen akrabalarımız aile toplantılarında babam için aşure kazancısı diye dalga geçerlerdi. Çok sinirlendiğimi, cadılık yaptığımı ağladığımı hatırlıyorum. Ne saçma değil mi? Bir çocuk babasının aşure kazancısı olmasına neden kızsın? Psikolojimde belki yara filan da açmamıştır. Zira gittim makine mühendisi oldum babam gibi ve her ne kadar şu anda mühendisliğin semtine uğramasam da okulda buhar kazanları dersim AA idi : ) Ama hatırlıyorum, demek ki koymuş bana.

“Freud’a ne yaptık da çocuklarımız böyle oldu” adındaki anneler arası kült kitabın da bence en can alıcı kısmı alay etmekle ilgili olan kısımdı. En azından çocuklara şaka yapmanın aslında onları rencide etmek anlamına gelebileceğini dank ettirmişti, ya da daha trend tabirle bu konuda farkındalığımı artırmıştı diyelim.

Ve son bir söz… Çocuklarımız onları espri konusu yapan güya arkadaş tipli büyüklere değil, gerçek ana babalara ihtiyaç duyarlar. Çocuklarımıza arkadaş değil, ana baba olalım… 

Mesajı aldıysak dağılmak serbest!