Kılıçla oynayan çocuklar saldırganlaşır mı?

Mert Kaan’ın doğum günüydü ve Poyraz’a da küçük bir hediye almaya karar vermiştik. Arca’nın dudak "hani bana" diyerek büküldü. Evet doğru ona da alınacaktı bir oyuncak. Bir cumartesi akşamüzeri saatleri Göztepe’ye indik, yürüyüş yapıp oyuncakçıya girdik. 2-4-5 yaşları için oyuncak. Hiç kolay değil. Arca’ya bütçeyi aşmayacak bir oyuncak seçmesi tembihlendi bu çerçevede oldukça pahalı ilk birkaç oyuncak reddedilince istediği oyuncağın fiyatını direkt satış görevlisine sormaya başladı zaten.

Bence çok ama çok uzun bir zaman sonra iki çocuğa hediyeler belirlenmişti. Bir tek Arca kalmıştı geriye. Fiyatı bütçeye uygun oyuncakları gösterdi, kılıç, korsan kostümü baltalı bıçaklı, oyuncak tabanca…vs…

Bundan birkaç sene evvel olsaydı, bu talepler karşısında dehşete düşerdim. Gel gör ki aştım artık bu işleri. Daha doğrusu çocuğa silah ya da kılıç almakla kendisini bir katile dönüştürmeyeceğimi biliyorum en azından. Zaten sen o oyuncağı alsan da almasan da o bir şekilde eline geçirdiği her şeyi silaha, kılıca çeviriyor zaten. Bakınız iki sene önce yaşananlar…

Kaldı ki dozu saçma bir boyuta varmadığı sürece çocukların yaratıcılığının gelişmesi bakımından faydalı olduğu bile söylenebilir.

Arca’nın oyuncak alternatiflerine baktım baktım. "Tamam şu kılıcı alalım" dedim. Allah sen bunu bir görsen. Sevincinde aşırılığa kaçmamak için dudak çapkınca kıvrıldı ve yamuk bir gülümseme yerleşti suratına ama kalbinin daha hızlı attığını asıl ele veren gözlerindeki parıltıydı. Çok mutluydu.

Eve geldiğimizde kılıcın ışıklı olduğunu keşfedince ziyadesiyle keyiflendi. Pıyuv piyuv diye sesler çıkararak poz verdi. Pozlar arkadaşı Poyraz’a whatsapp’tan gönderilip görüş alındı. Hatta bizim muhterem bile kılıçla öyle pozlar verdi ki gün gelir damarıma basarsa kendisini sosyal medyaya ifşa etmek gibi bir şantaj malzemesi olarak telefonumun en nadide köşesinde saklıyorum. Oğlan çocukları baba bile olsalar büyümüyorlar, ilginç. Kız çocukları ise daha el kadarken annelik olgunluğuna sahip oluyorlar.

Kılıcı yanından katiyen ayırmadığı günlerde (He-Man ya kendisi kılıç mühim:P) OT dergisi girdi eve. Bu arada çok ama çok seviyorum dergiyi, en sevdiğim yazarlar var ve dolu dolu bir içeriğe sahip. Neyse bu ayki sayının ön sayfasında yazarların çocukluk fotoğraflarıyla altlarında isimleri vardı. (En son iki fotoğraf Berkin ve Burak Can’a aitti, burkulduk) Arca da okuyor ya ufaktan esir aldı dergiyi, isimleri okuyor. Maksat yeşillik olsun çekiverdim fotoğrafını instagramda paylaştım, yanındaki kılıca da gönderme yaparak… 

Güzel yorumlar bırakanlar oldu, sağ olsunlar. Asıl diyeceğim başka…

Hani korkuyoruz ya eline oyuncak tabanca alan gidip birini vuracak diye, hah o yorumlar arasında öyle güzel ifadeler vardı ki, paylaşmadan edemedim. 

Psikolog arkadaşım Deniz mesela, kılıcı öfke terapilerinde kullandıklarını anlattı. Bir de sevgiyle büyüyen çocukları, abartmamak şartıyla kılıçla silahla oynamasının saldırganlaştırmayacağını.

Aslında her şeyin başı sonu ortası ötesi berisi sevgi…

Bu süreçte Arca kılıcın ışığını bozdu, oynadı, arkadaşlarına gösterdi ve tekrar arabalarına döndü. Bu kılıcı almasak belki de hep içinde kalacaktı.