Porsiyonları azalt, hareketi artır

Yıllık “bikini mevsimi başlıyor, götüm göbeem büyüdü, tüh Allah kahretsin” yazısı yazmak isterdim ancak yüzüm yok. Instagramda midye dolmaları, Cunda mezelerini, rakıyı, birayı, çerezi, kumruyu, makarnaları ve deli soslarını paylaş sonra da ay diyet yapmam lazım de! Yuh yani, adama yuh derler.

O yüzden hiç o “şöyle yapacağım, şu kadar spor yapacağım, sağlıklı yiyeceğim, hayvanlaşmayacağım” tantanalarına girmeyeceğim. Ben kendimi biliyorum. Diğer taraftan "sağlık beslenme ve spor" benim fıtratımda yokmuş, n’apalım da demek istemiyorum. Arkadaş yaş kemale eriyor, otuz beşin bitişi itibariyle "kırkına merdiven dayadı" tabiri rahatlıkla kullanılabilir şahsım için.

Geçenlerde çok yesem de kilo almasam yok mu bunun bir oluru demiş, aldığım bir cevapla "evet ya işte bu" narasını patlatıvermiştim.



"Porsiyonları azalt, hareketi artır"

Yeni bir şey mi? değil tabii ki ama hangi diyeti yapsam, hangi spora başlasam diye kendimi komplike planların içinde boğuşur halde bulduğum gün aslında her şeyin ne kadar da basit olduğunu anlatmıştı bu cümle.

Peki bunun için neye ihtiyacım vardı? Motivasyona? İradeye?

Kendimle ilgili gurur duyduğum en önemli şey sigarayı bırakmaktı. O yüzden “iradesiz”likle kendimi suçlayacak değilim hayır abicim, kabul etmiyorum. İrade benim göbek adım. Gerçi o göbek biraz büyüdü ama:P

İradesizlik gibi bir bahanem kalmadığına göre, neden spor yapamadığımı ve sağlıklı beslenemediğimin derinlerine, çok derinlerine inmem gerekti.

Derinlerden bildiriyorum; sağlıklı beslenme ile ilgili bir sorunumun olmadığına karar verdim!  Yukarıda saydıklarımı insan boyutlarında yemeyi başardığım sürece küçük kaçamaklar ya da hafta sonu keyifleri der geçerim. Zira porsiyonları biraz küçültmenin biraz dikkatli yemenin öyle aman aman yakınılacak bir tarafı yok. Dolayısı ile gıda ayağında motivasyon tamamdır. 

 

Geldik mi yine spora?

Gelmeyeydik iyiydi!

Arkadaş bu spor dediğin şeyin taaa…

Bizim toplumumuzda spor hayli ilginç bir konu. Mevsimsel. Umumiyetle de bu mevsim bir spordur başlıyor, artık niyeyse:) Herkeste bir heves ama kimsede düzenli spor yapacak döt yok maalesef. 

İyi hadi, elaleme bok atmaya bal gibi atarım da boşver kendimden bahsedeyim.

"Sabah 06:50 kalkış, giyinip, kahvaltı hazırlayıp çıkmam 07:20. Akşam 18:00 itibariyle işten çıksam en iyi ihtimalle 18:45 evdeyim. Benimle birlikte eve açlıktan ölmüş iki tane daha insan giriyor. Yemekti, sohbetti, cüceyle eğlence, yatırış filan derken en iyi ihtimalle 21:30 gibi kendimle baş başa kalıyorum. İyi de o saatte zaten vücut spor yapmış kadar yorulmuş oluyor.. bıkbıkbık" şeklinde rutinimi anlatabilir, kendimi acındırabilir, dert yanabilirim zamansızlıktan. Ama yapmayacağım. Çünkü benim spor yapmamamın bahanesi zamansızlık değil. (Her boka zaman yaratıyorum, blog yazıyorum, sosyal medyaya laf yetiştiriyorum, kitap okuyorum... eee?)

İşte o derinlerden ta diplerden kendimle yaptığım istişareler sonucunda vardığım nokta şudur ki ben spor yapmayı sevmiyorum. Bu kadar basit! Sevmiyorum. Sevmediğim için de sürekliliği olmuyor.

Çok denedim, çok başladım ama hiçbiri hiçbir zaman hayatımın bir parçası haline gelmedi.

Vaktiyle spor salonlarına üye oldum, sabah erken kalkıp koştum, yürüyüş yaptım, aerobik, step aklına ne gelirse her şeyin gruplarına katıldım. Jillian Michaels ile küfrede küfrede tepiştim. Yoga yaptım, üstelik yapmakla da kalmadım felsefesini, faydalarını okudum.

Yok! Olmadı.

Sonunda fark ettim ki...

Düzenli hareket etmenin tek yolu, sporu hayatımın içine yedirmek. Bu kadar.

Peki ama nasıl? Yukarıdaki içler acısı rutinimi okuyan hiç kimse bana akıl veremez kanımca.

Ben de kendim bazı yollar geliştirdim. O da başka bir posta kalsın. Hiç sevmem uzun uzun yazmayı hiç :P Geveze miyim ben puhahah