Kafasına edeni bulmaya çalışan küçük köstebeğin hikayesi

“Bana kitap alacaksan, hayvanlı al, böyle hayvanlı olsun, sonra eğlenceli olsun”

Emrin başım üstüne majesteleri! Neymiş efendim, o aldıklarım öğreticiymiş, şöyle yap böyle yap diyormuş. 

Nerde o önüne her koyduğuma gömülen çocuk nerde?

Aklıma geldikçe, birilerinin tavsiyesinde gördükçe favori listesine eklediklerimi açtım önüme. Ciddi ciddi araştırdım, hangisi komik, hangisi hayvanlı…

Ve bingo! “Kafasına edeni bulmaya çalışan küçük köstebeğin hikayesi”

Bu kitabı yıllar önce eklemiştim listeye. Üstelik belli bir amaç için eklenmişti. Tuvalet iletişimine hazırlık zamanlarıydı.

Benden tıbbi terim bekleme ama dilim döndüğünce anlatayım. Bazı çocuklar kakalarından iğrenir, bazısı korkar. Sebebini filan bilmiyorum, yapıları gereği olabilir, psikolojik olabilir. Hiç araştırmadım. Çünkü gerek kalmadı.

Bendeki numune bokuyla barışık çıktı.

Bu onun yapısı olabilir, bizim telkinlerimiz olabilir. Telkin derken yaptığımız şey şu oldu, osurdu mu “oh be ne rahatlık, osur osur” dedik. Kakasını yaptı mı, “oh be ne güzel şimdi yeni mamalara yer açıldı, yap yap rahatla” dedik. Yemek kadar sıçmanın da vücudumuzun doğal ihtiyaçlarından biri olduğu mesajını verdik. Hatta sabahları babasıyla karşılıklı girdiler tuvalete, ellerinde okunacak bir şeyler… Kuş mu kondurduk, ne ettik, bilmiyorum…

Bildiğim tek şey, Arca 18 aylıkken kaka için oturduğu lazımlıkta hiç sıkıntı yaşamadı. Bezsiz bebek ekolünün kaka kısmından kendimize bir götlük yer edinecek başarıyı gösterdik diyelim. Hazır övünmeye başlamışım, hiç kimse bana “çişi ne ettiniz” diye sormaya yeltenmesin, dalarım! Gecede beş defa ile çarşaf değiştirme rekoru kırmış bir anneye küfret daha iyi!

İşte bu kitap kaka mevzusunda burnu boka batmış anneler için birebir. Zira kakanın gayet doğal bir şey olduğunu hayvanların kakaları üzerinden, tekrarlarla, komik bir dil ile anlatıyor.

Bir sabah küçük köstebek yüzünü güneşe çeviriyor ve pat, biri bizimkinin kafasına ediveriyor. Bizim köstebek miyop, göremiyor ki kim etmiş kafasına… Başlıyor önüne gelene sormaya; “kafama eden sen misin?” inek, keçi, tavşan, at, domuz… “aa o nasıl soru öyle bak benimki böyle” diyerek ihtiyaçlarını gideriveriyorlar. Bir türlü kafasına edeni bulamayan köstebeğin imdadına kara sinekler yetişiyor ve derhal tespit ediyorlar, “eden”i… Bekçi köpeği. Bizim köstebek de bir hışım çıkıyor kulübesinin üstüne, ediveriyor köpeğin kafasına, oh be rahatlıyor, gerisin geri dalıyor yuvasına…

Bu kadar! Öykü bu kadar basit ama Arca kahkahalarla gülüyor, defalarca okutuyor, farklı bir tonlamayla okuduğum “kafama eden sen misin” bölümünü aklına geldikçe tekrarlatıyor. Hayvan var mı? Var! Eğlence var mı? Var! Eh kaka gibi o yaştaki çocukların her ne hikmetse telaffuz etmeyi sevdiği bir kelime var mı? Var! Diyeceğim o ki, bizim evin veledinin tam istediği gibi!

Kitabın çevirisi de, resimleri de öyküsü kadar başarılı. Kısa metinli ve eğlenceli tekrarları olduğu için bence 2 yaşından itibaren okunabilir.