Ah be Deniz ah be çocuk!

Yakın tarihimiz hakkında ne biliyoruz, ne kadar biliyoruz? Kendi adıma konuşayım, hiç. Apolitik bir üniversite yaşamının ardından girilen hayat mücadelesinde siyasete hiç yer olmadı. Pedikür yaptırmaya utanmakla solculuğu bir tutan bir insandan bahsediyoruz:) Gözlerini faltaşı gibi açmış ekrana bakıyorsunuz şu anda, görür gibiyim. Hiç derin bir düşünce insanı olduğumu iddia etmedim, rahatlayabilirsiniz.

Benim üniversitede öğrenci olduğum yıllar solculuk bile PKK sempatizanlığına yaklaştırılıyor - ki en çok da bundan korkuyorduk - nüfus kağıdında doğum yeri doğu illeri olanlar içeri alınıyordu. Politikayla alakasızlığımız ancak ailelerimizin rahat uyumasını sağlıyordu, çok acı yıllar tecrübe etmiş ailelerimizin. Başörtüsü için insanların özgürlüğü düşüncesi geçmiyordu aklımdan. Annem de dinimizin gereklerini yerine getiriyor, ama başını örtmüyor, diyordum. Benim başımı örtmeme özgürlüğüm kadar isteyenin örtme özgürlüğü olabileceğine dair fikirleri yeşertemiyordum zihnimde. Minik beynimle 1 Mayıs gösterilerine gıcık olduğum ilk lise yıllarımı hiç anlatmamayım, aramız bozulur (aa tabii gündüz doğum günümü onlar yüzünden kutlayamıyordum vahvah küçük burjuva kızı)

Şimdi vaktiyle ne kadar sığ bir insan olduğumu anladıysak dağılabilir, birbirimize veda edebiliriz.

Yok lan, nereye gidiyorsunuz!

Sonra büyüdüm. Biraz geç oldu ama büyüdüm. Sormaya başladım, sorularıma cevap alamayınca okumaya. Neyse ki okuyunca anlıyorum:)

Ve Gezi… Ve Gezi yazında AKM’ye asılan dev Deniz Gezmiş portresi.

“Tek cana kıymadan direniş” deyince Gezi ve Deniz’ler geliyor artık aklıma.

“Abim Deniz”i okurken dağıldım. “Ah be Deniz ah be çocuklar” dedim sık sık. Tertemiz ailelerin tertemiz vicdanlı çocuklarını okudum. İdama giderken bile okuyan idama giderken bile vatan diyen çocuklar.

Siz de benim gibi yakın geçmişimizden bihaberseniz, sevimli ! fötr şapkalı Demirel’in, ABD’lerden “aman kalkınmamızın önünde engel olur haaa” diyerek telkinde bulunan Özal’ın, kimlerin uşağı olduğu malum Erim’in yediği naneleri, asılmasınlar diye İnönü – Ecevit’in canhıraş uğraşmalarına rağmen sayfa sayfa imzalarla çocukları idama gönderen o zamanın siyasetçilerini ve o zamanların Türkiye’sini öğrenmek için bu kitabı okuyun. Aslında o günlerin günümüzden çok da farklı olmadığını göreceksiniz. O günlerden bu günleri gören Deniz’i okuyacaksınız. Ama ağlamayacağınıza garanti veremem.