Aralık olmuş 1, şükür kalmış 29.

İnanmıyorsan say ama bence üşenirsin boşver!

Kasım ayını kabus gibi bitirdikten sonra Aralık’ın ilaç gibi geleceğine inanmak istiyorum. Gelecek değil mi? Bizi şaşırtacak değil mi Aralık? Yeni yıla yeni umutlarla gireceğiz değil mi? İnanmak istiyorum.

Siz benim son bir haftadır yaşadıklarımı abarttığımı düşünebilirsiniz, bazen ben bile “abartıyon lan”, diyorum içimdekine. İçimdekiyle aramda böyle bir samimiyet var, el ense göt parmak şeklindeyiz. Eh yani içimdeki yani, işte o neyse… Hiç susmayan geveze birisi. Olric gibi ama değil. Olric’te otoriteye saygı var, benimki at koşturuyor. Biraz bilge bi’ tip, genelde beni sarsıyor. Sen hakkettin diyor mesela, niye alttan alıyorsun, inanmadığın halde sırf karşındakinin çenesi kapansın diye neden haklı olduğunu söylüyorsun, öyle düşünmüyorsun ki… Bir de geveze gördüğün gibi. Yani Turgutum canım Özben bana şahane bir farkındalık kazandırdı (içimde sürekli konuşan sesin Olric gibi bir sahibi olabileceği fikri) ama diğer taraftan o geveze bilge beni ziyadesiyle yeriyor. Yakında gömerim ben onu, çekemem, çünkü gerçekleri söylüyor! 

Paçozsun dedi mesela, aynaya bakıyorduk. Üzerimde şeker pembesi olmasından başka hiçbir sevimli özelliği bulunmayan geniş t-shirt ve ağı neredeyse dizlerime düşmüş iğrenç bir pijama altı ile üç gün dolaşmıştım evde. Sadece Digitürkçüler gelecek diye başka bir alt giydim. Hatta çıkaramadım da o giydiğim altı, misafirler geldiğine hala üzerimdeydi. Kötüydü çünkü üzerinde klorak lekeleri vardı. Neyse yirmi senelik arkadaşlarım onlar benim, bi’ şeycik olmaz! Hem İzmir köfte ve pilav menüsü ile kendimi affettirmişimdir, gecenin sonuna doğru ayağımdaki çorabın delik olduğunu fark etmeyeydim iyiydi.

Pazar akşamı üzerime lacivert bir tayt ve bordo bir t-shirt giyince İlker, şaşırdı, “bir yere mi gidiyorsun” dedi. Ay gör işte ne kadar poçozmuşsam adamın bir tayta aklı çıktı!

Peki çocuğumun, öz evladımın ikinci süt dişinin düştüğünü iki gün sonra fark ettim desem? Evet hem de dehşet içinde! Zira Arca dişlerini fırçalayamayacak kadar yorgun olduğunu söyleyince ben aldım fırçayı elime, anam! Diş yok. Allah kahretsin fırçalamayı abarttım çocuğun dişini düşürdüm diye ödüm patladı. Meğer çoktan düşmüşmüş… BAT DÜNYA BAT!

Uzun lafın kısası sadece çocuğum dişinin düştüğünü bile fark edemeyecek kadar dertlere boğan bu Kasım ayından kurtulduğuma seviniyor, yeni ay, yeni tur, yeni şans diyorum. Hadi rastgele!