Barış Bıçakçı - Bizim büyük çaresizliğimiz

İlkokuldayken bayram tatilleri bahara denk gelirdi. Seyahat için güzel bir mevsim. Annemler o dönem bizler için, her bayram tatilinde bir şehrin tarihi ve turistik yerlerine gezi düzenlemeye karar verdiler. Hayatımın en güzel tatilleriydi. İlk İstanbul’u gezmiştik. Arabayla seyahat harikaydı. Üstelik yolu da epey uzatmıştık, Çanakkale üzerinden gitmiştik. O vakitler seyahat yazarı olmayı düşlüyordum. (ben zaten ne ara mühendis oldum hala anlamıyorum!) O seyahat için bir defter almıştım ve araba seyir halindeyken bile yazıyordum. Çok etkilenmiştim İstanbul’dan ama Ankara kadar değil.

Başka bir tatilde Ankara’daydık, üstelik 23 Nisan’a denk gelmişti. Hayal meyal hatırlıyorum ama bayılmıştım. Bir süre sonra detaylar silinir ama hisler baki kalır. Nezih insanları, düzenli planıyla ne güzel yaşanır bu şehirde demiştim. İzmir'den ne kadar farklıydı. Hatta üniversite seçerken birkaç tercih yapmak istemiştim. Ama babam kimimiz kimsemiz yok, yavrum sen İstanbul’u yaz boşver demişti. Ankara öylece kaldı…

Barış Bıçakçı’nın “bizim büyük çaresizliğimiz” kitabını, yolu Ankara’dan geçmiş olanlar mutlaka çok sevmiştir, sırf Ankara yüzünden bile çok sevmiştir, eminim. Ben okurken hafızamı çok zorladım ama hatırlayamadım. Arca büyüsün, Anıtkabir’e götürme bahanesiyle yine gitmeli Ankara’ya…
  

Son zamanlarda okuduğum en lezzetli kitaplardan biriydi, o yüzden kimse ilişmesin bana, bitti ve ben kitabın yasını tutuyorum şu an!

Biri bana bu kitap hakkında iki arkadaşın bir kıza aşkı gibi sığ bir tabir sarf ederse, çok pis dalarım şimdiden söyleyeyim.

İçlerinde bir yerlerde hep çocuk kalmış iki adamın dostluğunu okuyacaksınız. Hem de içlerinden birinin ağzından okuyacaksınız, diğerine hitap ederek yazıyor. Sanırım ilk defa ikinci tekil şahsa yazılmış bir kitap okudum. Garipsedim önce, sanki bana ait olmayan bir mektubu okuyormuşum gibi geldi. Sonra bir baktım ki, o ikisiyle bir rakı sofrasında, bir kahvaltı masasında oturmuş “hatırlıyor musun”la başlayan anılarını dinliyorum.

Bana bizim çocukları hatırlattı, İlker’i ve Tufan’ı ve Orçun’u ve onların yirmi beş senelik dostluklarını ve biz karıları olarak yüzümüzde tuhaf bir gülümseme ile onların “hatırlıyor musun”la başlayan anılarını dinlememizi.

Erkeklerin hep biraz çocuk kaldığını düşünürüm. Belki de bu sebepten bu yaşıma kadar  erkek egemen ortamlarda bulunmuş olmama rağmen çok fazla erkek dostum yok, kocam hariç:) Erkeklerin büyümemeyi seçme lüksleri hep oldu bence, belki de bunu kıskanmışımdır. Ama onların bu arafta kalmışlığı büyük bir çaresizlik olarak düşünebilecekleri hiç aklıma gelmemişti, bu kitabı okuyuncaya kadar.

Ender ile Çetin’in büyük çaresizliği aynı kıza aşık olmaları değildi, hatta birlikte yapmadıkları bir bu kaldığı için bile Nihal’e aşık olmuş olabilirler. Onların çaresizliği artık çocuk olamamalarıydı.

Barış Bıçakçı, büyük oğlan çocuklarının çocukluklarına bir ağıt yakmış.