Kapanış

Ecnebilerin “closure” dedikleri bir şey var. Kapanış mı demeli? Nasıl çevrilir? Hesapları tamamen temizlemek, o işle, kişiyle alacağın vereceğin kalmaması, zihninden tamamen çıkması da denebilir sanırım. Denemiyorsa da ben bu anlamda kullanıyorum “closure”ı.

Geçtiğimiz aylarda kitap kulübü dostlarıyla Kordon’da piknik yaparken ebeveynlik üzerine bir sohbet sırasında Pınar söyledi ve bir anda ampul gibi aydınlandım. Bizim toplumumuza ait olan bir şey bu. “Sana kızdım arkadaş! Bana bunu bunu yaptın, ben de sana içerledim. Ama seni affediyorum ve bu konuyu burada kapatıyorum.” Yok, iki cihan bir araya gelse bunu yapamıyoruz, ne çocuklarımızla olan ilişkilerimizde ne de yakınlarımızla, böyle bir iletişim tarzımız yok. Denemedim değil. Yaptım da. Ama olmadı. Karşındaki savunmaya ve suçlamaya geçti mi, bir adım ilerleyemiyorsun. Kapanışı yapıp affetme safhasına geçemiyorsun. En azından benim tecrübemde olmadı.

Bu kendimizle içsel karmaşamıza da yansıyor. Seni bilmem ama benim kendimle bir affetme sorunum var. Belki içimdeki bene de affetme aşamasına gelmeden savunma ve saldırıya geçiyorum ve öylece kalıyor…

Nasıl mı anlıyorum bu açmazı? Çok basit. Bir konu ile ilgili kendinle bir hesaplaşman olmuş vaktiyle ve kendince kapatmışsın meseleyi. Kabullenmişsin. Artık bu konu seni üzemez diyorsun, kapattım diyorsun değil mi? Değil işte. Bir gün biri geliyor sana ve yüzüne vuruyor gerçeğini. Dost acı söyler kıvamında bir üslupla söylemesi, dahası senin iyiliğin için söylediğini iddia etmesi söylediği şeyi değiştirmiyor. Sonuçta üzülüyorsun, koyuyor, hem zaten bildiğin ve kabullendiğini sandığın bir şeyin mezarından çıkan bir zombi gibi yine karşında dikilmesinden fena halde rahatsızlık duymana deliriyorsun, hem de aşamamış olduğuna yanıyorsun.

Sağlam durmakla ilgili belki de. Ama daha çok karşındakine hak veriyorsun içten içe, en kötüsü bu. İçine dönüyorsun ve evet ya doğru diyor işte böyleyim noktasına saplanıyorsun. Hep o closure illeti bunlar! Kapataydın kendi kafada gerçek anlamda aşaydın, biri senin yüzüne vurduğunda çok affedersin miktiri çekebilirdin.

Dedim ya bu yıl için wish listler yok, kıl tüy istekler yok. Ve belki bir milat da değil 2015. Olmasın da zaten çünkü değişim/dönüşüm denen şey karar verip yapmakla olmuyor hatta öyle hiç olmuyor. Farkındalıklarını içine sindirmekle, affetmekle, kapatıp önüne bakmakla oluyor. Yani en azından ben öyle umuyorum...