“İyi ki doğurmuşum”

Biz küçükken annem bizi böyle severdi: “iyi ki doğurmuşum” :)

Çocukken bu cümleyi duyduğumda kendimi çok iyi hissettiğimi hatırlıyorum. Güven veren, sevildiğini hissettiren bir cümle.

Ben Arca’yı severken pek bu cümleyi kullanmıyorum. Artık sezaryenle çıkardık diye doğurduk gözüyle bakılmadığımızdan mıdır, “iyi ki doğurmuşum” cümlesi annemle aramızda (tamam ablam da var) bize özel kalsın istediğimden mi bilemiyorum. Ben genelde “ay iyi ki benim çocuğum olmuşsun” diyorum. Şanslıyım, beni seçtin, çok şanslıyım diyorum… Bilmem ki Arca da benim çocukluğumda hissettiğim mutluluğu hissediyor mu böyle sevilince… Belki sözcükler değil de telaffuzdaki içtenliktir asıl olan – umarım.

Geçen gece Papyon koynunda değildi, eminim, yanındaki sehpaya koymuştum. Sabah evden çıkmadan önce odasına baktım, Papyon’u koynuna alıvermiş ve uykuya devam etmiş, dayanamadım üstünü örttükten sonra fotoğrafını çektim. O anın hatırası olsun, içimden “iyi ki benim çocuğum olmuşsun” diye mırıldanıyordum.

Özel şeyler bunlar… Küçük ama özel…

Böyle şeyleri, hisleri, küçük paylaşımları bilinçli olarak inşa edemiyorsunuz. Kasarsan, çocuğuma aktivite yaptırmam lazım kaygısıyla, sarf edilen “Hadi montessori aktivitesi yapicizzz getir bakalım paspasını ser şuraya hadi hop pembe kule” cümleleri gibi havada asılı kalır, o hisler imitasyondan öteye geçemez.

Küçük anların bir rutini oluşunca, gelenekselleşince kalıcılığı ve değeri artıyor bence.

Mesela çer çöp, sticker, pul, düğme… bunları bir yerlerden bulup getiriyor eve. Küçük bir biriktirici bizim oğlan. Tahmin edebiliyorum, okulda yapılmış bir faaliyet materyalinden yere dökülmüş minik pulları toplarken içinden “bunları anneme götüreyim, hazinemize koyalım” diyor, tahmin edebiliyorum.  Küçük bir takı kutum var, bu iş için tahsis ettiğim çekmecesine törenle koyuyoruz. Ara sıra çıkarıp bakıyoruz. Hazinemiz o bizim…

Sonra bir de resim ritüeli var. Bir gün okuldan döndüğünde cebinden getirebileceği en küçük boyuta kadar katladığı bir kağıt çıkardı. Kağıtta bir resim vardı. Babasının onu almasını beklerken, serbest zamanda benim için yapmış. Allah seni inandırsın gözlerim doldu. Tabi manyak gibi sarıldık öpüştük. Ama orada bitmedi.

Kucak kucağa yuvaya çekildik, sadece ikimiz. Resim özenle açıldı ve Arca’nın anlatımına bırakıldı. Anlatmazsa katiyen ne çizdiğini anlamıyorum, eh Susan Stricker okumuş kadınız, “BU NE?!” diye soramıyoruz da…

Katiyen sorma ya da aaa dinozor çizmişsin filan deme! O seni çizmiştir maazallah mal gibi kalırsın! “hadi resmin hakkında konuşalım” de mesela, hadi anlat de, çocuklar bayılıyor zaten konuşmaya, bak sen muhabbet nerelere gidiyor.

O gün resim hakkında konuştuktan sonra küçük beyin şaheseri özenle okuma köşesindeki sehpaya kondu. Okurken gözümün önünde olsunmuş, peki. Bitti sanıyorsunuz değil mi? Bitmedi!

Bu birliktelikten keyif alan Arca o günden beri istisnasız her akşam bir yerlerinden katlanmış kağıtlarla eve geliyor. Hatta oyuna dönüştü, resim cebinde mi, çantasında mı tahmin etmeye çalışıyorum. Bilirsem öpücük var. Son seferinde ayakkabısının içine koymuş it, resim hamur olmuş bir de leş gibi kokuyor :)))

Her akşam aynı sıralamayla rutinimizi tatbik ediyoruz. O ilk seferden farklı olarak okuma köşesinde sergilenmiş resim, oyun odasındaki raflara yapıştırılıyor, yeni resim köşede yerini alıyor.

A tabii ki, anneye kızdığında resim yapmayacağı veya yaptığı resmi anlatmayacağına dair tehditler savuruyor, allahın emri… Sonuçta ikimiz de bu geleneğin beni çok mutlu ettiğini biliyoruz ve bence onu da mutlu ediyor. Yoksa katiyen gelenekselleşmezdi.

Umarım bir gün, benim annemin beni “iyi ki doğurmuşum” diyerek sevdiğini hatırladığım gibi o da anasına çizdiği resimleri, onlar hakkındaki sohbetimizi, hazinemizi ve benim çocuğum olduğu için ne kadar şanslı olduğumu hatırlar…