kısa #7

Sabah daha dokuz olmamış, karşımdaki memurenin evden çıkmadan duş aldığı aşikar, düşün ki daha saçları kurumamış. Nüfus kağıdıma bakıyor, bir de bana ve “bu size hiç benzemiyor” diyor, üslup oldukça ters. Şakaya vuruyorum, eh on beş sene önceki fotoğraf, benzemez tabii, diyorum. İlker, “bak yaşlandın işte gördün mü” diye dalga geçiyor, ıslak saçlı memure bizim latifelerimize gülümsemeyi bırak, vaktini çaldığımız için sinirli “ehliyet filan yok mu” diye soruyor. Bakıyorum aynı fotoğraf eh ehliyeti de on beş sene önce aldım, o varmış, onu koymuşum. Uyuzuna denk geleceğimi bilsem pasaportumu taşırdım yanımda. Cüzdanı kurcalıyorum, ilkyardım sorumlusu kartımı buluyorum. “Niye bunu veriyorsunuz ki” diye soruyor beriki; tamam artık geriliyorum “inanmadınız ya, son fotoğraflı kimlik” derken içimden daha fazla terslenemediğime kızıyorum. Ama kimse kusura bakmasın, sabah nemrutu ben bile bu kadar uyuz olamam. Memure o kadar bezgindi ki, yürümeye mecali yoktu, fotokopi çekmeye değil de sanki çile çekmeye gidiyordu, Allah çektirmesin.

İlker’le aynı şeyi düşünmüşüz, göz göze geldiğimizde “insanlar sabahın bu saatinde neden bu kadar bezgin olur?” diye sordu.

Çünkü insanlar mutsuz. Yaptığı işten mutsuz. O kadının yaptığı iş, iş mi ki mutlu olsun, bir kapalı ofiste memuriyetle geçen yıllar… Hayat kurtarmıyorsan da bir faydan oluyor be insanlara! Hangimiz mutluyuz diyeceksin? Peki tamam zaten sevdiği işi yapan azınlıktan değiliz diyelim, bu konuda bir şey de yapamıyorsak o zaman başka tatmin noktaları bulamaz mıyız? Başka meşguliyetler, bizi hayata bağlayacak başka şeyler? Arayış bile bir adımdır, kendini keşfetmek, tanımak, bir çıkış yolu bulmak bile bir adımdır. “Böyle gelmiş böyle gider” evet, doğru, evet yaşadığımız topraklar her geçen günümüzü bize zehir ediyor, doğru ama içimizde bir yerlere dokunamaz mıyız?

İçimizde bir yerlerde bir huzur kapısı olamaz mı, açalım?

Hayatın olumlu pencereleri yok mu, bakalım?

Bu kadar mı sığ kaldık? Bu kadar mı boş?

Sabahın dokuzunda hayatından bezmiş gönlü ihtiyar abla, karşındaki tanımadığın biri bile olsa, konuşurken terslemeden gülümsemek bu kadar mı zor?

Peki öyle olsun.