Sevdiğin işi yapmak çözüm mü?

Birkaç yıl önceydi, çocuktan sonra iş hayatını bırakan tanıdığımın hobisi olan el sanatlarını iyice ilerlettiğini ve artık işi haline getirdiğini İlker’e anlatıyordum. Ne güzel, diyordum, ne şanslı, hobisini işi haline getirdi. İlker benimle aynı fikirde değildi. Hobini işe dönüştürmenin artık onu hobi olmaktan çıkaran bir bedeli olduğunu söyledi. İş iştir, hobi hobidir. Hobin işe dönüşürse artık hobin olduğu zamanlardaki kadar sevemeyebilirsin, çünkü artık parasal bir çıkar işin içine girmiştir. Yani uzun lafın kısası, özgünlüğün gider. Dememişti ama böyle demek istemişti. 

Muhteremin kesin sınırlarını seviyorum. Ama o gün, hayallere dalmış olduğumdan mıdır, tanıdığım adına heyecan duyduğumdan mıdır bilinmez, bu düşüncesini sevmemiştim.

“Sevdiğin işi yaparsan, ömür boyu çalışmak zorunda kalmazsın” dayatmasının tam tersi bir düşünce.

Çok sonra Ken Robinson’ın “ÖZ” isimli kitabını okuduğumda benzer düşüncelere bu defa kendim kapıldım. Sahi "sevdiğin işi yapmak illa ki sonsuz bir başarı, ün vepara mı getirir? Geri kalan şanssız çoğunluğun bu dünyada şanslılara şanslıolduklarını hissettirmekten başka bir rolü yok mudur?" 

Gerek “Öz” isimli kitapta gerekse hemen her yerde karşımıza çıkan “sevdiğin işi yap” öğüdünde hayatın gerçeklerini yadsıyan bir yan var. Belki bu konuda bir itkiye ihtiyaç duyana gaz veriyor gibi görünebilir, lakin geri kalan büyük çoğunluğu da ümitsizliğe sevk etmiyor mu? Kitabın küçük bir bölümünde özünü hobilerinde bulan ve hobilerinden hayatını kazanmaktan ziyade kişisel zevklerine kaynak sağlamak için çalışan ve mutluluk denen ulvi amaca erişenleri de anlatıyordu, haksızlık etmeyelim ama çok küçük bir kısmında.

Bir de işin şu kısmı var: sevdiği işi yaptığı halde başarıya ulaşamayanlar, hayatını sevdiği işle kazanamayanlar… Onlara ne demeli? Yoksa sevmeleri gerektiği kadar sevmiyorlar mı işlerini hmm? Hayalini gerçekleştirdiğini söyleyip yine de işinden yakınanlara kızmalı mıyız bu durumda? “şşt sus otur bakayım, zaten sevdiğin işi yapma şansına sahipsin bir de utanmadan şikayet mi ediyorsun!” deme hakkını kendimizde bulmalı mıyız?  

Son zamanlarda algıda seçicilik mi dersin, hep benim önüme çıkıyor da sıkıldım mı derim, bilmiyorum. Bildiğim tek şey “sevdiğin işi yap” dayatması bana artık gerçekçi gelmiyor. Hayat kolay değil. Keşke hepimiz hobilerimizden hayatımızı kazanabilsek. Ama öyle değil. Ve öyle olmadığını kabullenip, belki de yapmaktan zevk aldıklarımızı, yapmaktan zevk aldığımız şeyler olarak bırakmanın zamanıdır. Belki de doğrusu budur. Belki de doğrusu sevdiğimiz işi yapmaktan ziyade, yaptığımız işe saygı göstermek ve özenle yapmaktır. İş ne olursa olsun.