Bok mu yiyelim?!

Haftada bir pazara gitmezsem kendimi eksik hissediyorum. İlla gideceğim, tanıdık tezgahlardan hem alışveriş yapacağım hem sohbet edeceğim satıcılarla. Geçenlerde bizim Üçkuyular pazarının son günleriymiş diye yerel bir gazetede okuyunca soluğu Göztepeli patates soğancı abide aldım. Nasıl ki Göztepenin oyuncularını biliyor, maçlarını portatif radyosundan takip ediyor, bizim mahallenin insanı, bu olayı da bilse bilse o bilir dedim. Yanılmamışım. Biliyormuş. Yanılmışım daha onlara çık diyen yokmuş. Belediye başkanı ulaştırma bakanıyla konuşup birkaç alternatif yerden birini ayarlayacakmış bizim pazara. O Binali bizim hayrımıza pek bir şey yapmaz ya – defalardır seçmiyoruz o da haklı bir yerde – neyse… umudumuzu yitirmedik. 

Gerçi ben bu kış aylarında gereksiz yere pazara gidiyormuşum gibi hissediyorum. Bizim evin oğlanları kışlık sebze namına ıspanaktan başka bir şey yemiyorlar. Bakma ben de kış sebzesi pek sevmiyorum ama en azından bir kafa kereviz, birkaç dal cibez, bir avuç körpe brokoli ile sağlıklı beslenmeye çalışıyorum. Geçen kereviz, pırasa satan tezgaha yanaştım, bidik bidik brokoli seçiyorum, yanıma anne baba ve sekiz yaşlarında bir oğlan çocuğundan mütevellit bir çekirdek aile yanaştı, bir kilo pırasa, üç kafa kereviz, bir kilo brokoli, kocaman da bir karnabahar aldılar, çok pis kıskandım. Satıcı benim küçük sesimle bir kereviz rica eden halime acımış olacak, “istersen yarım vereyim abla” diye yüreklendirdi. “eh işte tek başıma yiyorum, fazla alırsam ziyan oluyor” diye açıklama yapmaya çalıştım, kendimi o sebze oburu ailenin yanında pek ezik hissettim.

Neyse, ne diyeceğim? Ben bu pazara bir ıspanak almaya gidiyorum aslında, yedikleri tek sebzeyi de pazardan taze taze alayım saatlerce yıkayayım, pişireyim diye… Çektiklerime bak sen! Bir şekilde vicdanımı rahatlatıyorum işte, sebze yediriyorum ya oh… 

Geçen pişirdiğim ıspanaktan kalanları işe götürdüm. Ben çocukken babam her akşam yemek sonrası tencerede artan bir şeyler var mı diye sorardı, annem de artanları kaplara koydu mu pek mesut olurdu. Dışarıdan yemek yeme derdinden kurtulurdu böylece. O vakitler pek anlam veremezdim (her gün tost yesem niye yiyorum demeyeceğim yaşlar tabii:) ) ama şimdi onu çok iyi anlıyorum ve hiç üşenmiyorum, bir kap yemek değil mi, atıyorum sırt çantama en azından kendi pişirdiğimi yiyorum. 

O öğlen de oh mis gibi ıspanağın başına oturdum tam yiyeceğim arkadaşım demez mi; “ah artık ıspanak da yiyemeyeceğiz arkadaşlar, çok ilaç basıyorlarmış.” Ayol ne yiyeceğiz bok mu yiyeceğiz deyivermişim! Sahi ne yiyeceğiz arkadaş biz! Pazardan da alsan sebzen ya ilaçlı ya GDO’lu. Tavuk desen antibiyotikli, dana eti hormonlu, her allahın günü zaten et balık yemeye bütçen el vermez… Ne yiyeceğiz? Bakliyatı bile ithal ediyormuşuz kim bilir nerelerden? Biz Avrupalılar gibi gıdamızın standartlarına da dikkat etmeyiz, onların kabul etmediklerini iç pazara süreriz, ithalatı kim denetleyecek?

Paketli gıda almayalım, yumurta gezen tavuktan olsun, gezen tavuk bulursan ye bulamazsan tavuk sokma evine. Makarna yemekten göt göbek mi bağlayalım? Hem ya buğday? O sanki hiç mi ithal değil? Yok vallahi şiştim. O ıspanağı saatlerce ayıklamış yıkamışım tek dalı kalmamacasına yerim vallaha, ilacını da yerim, GDO’sunu da! Dedim ve yedim:)))