Kitap yorumu: Güvercinler Gittiğinde

Bir kitabı tavsiye etmem için beni alıp götürmesi ilk kriter. Alıp götürmek terimi açıklıyorum. Mesela metrodayım, ayaktayım ayağım ağrıyor fakat yine de kafamı kaldıramıyorum kitaptan, boşalan yerleri bile kesemiyorum. Hatta otobüste bile ayakta kalsam, o sıkışıklıkta birkaç sayfa okumaya çalışıyorum. Sonra elime sosyal medya hesaplarının yerine kitabı alıyorum, bitinceye kadar elimden bırakamıyorum. Sonlara doğru goodreads’teki yorumlara bakıyorum ve hatta yazarın bundan bile iyi bir kitabının olduğunu öğrenince derhal sipariş veriyorum. Öyle işte…

Bu günlerde şansıma böyle iki kitapla yollarımız kesişti.

İlki Güvercinler Gittiğinde. Çok farklı bir üslup çok kararında bir sadelik var kitapta. Anlatımın sadeliğinde öykünün vuruculuğu daha fazla çarpıyor. Natalie karakteri kadar kaybolmuş, yitmiş, acılı, kendine dönük başka bir karakter okuduğumu hatırlamıyorum. Gerçekten çok dokunaklıydı. Özellikle çocuklarını öldürmeyi tasarladığı bölümler… Uçakta, sicim olmuş akan gözyaşlarımı elimin tersiyle silip gürültülü bir sümkürmenin ardından bu kitabı mutlaka tavsiye etmeliyim diye düşündüm.

Kitabın benim için bir başka özelliği ise, tavsiyesine güvendiğim biri tarafından değil, belki de ilk defa bir edebiyat dergisinde çıkan eleştiri yazısında fark edip okumam oldu (Sabit Fikir dergisi). Bazen kimin önerdiğini unutsam da, büyük ihtimalle birilerinin önerdiği kitapları okurum. Hayat beni içine çekmeyen kitapları okumaya vakit ayıramayacağım kadar kısa. Zorunlu değilsem tabii.

Haftaya kitap kulübü var ve Borges’ten Kum Kitabı seçildi bu ay. Borges’i daha önce hiç duymamıştım, yalan söyleyecek değilim. Ama baktım, hemen herkes bu kitabı istiyor, vardır bu kadınların bir bildiği dedim. Borges, meğer pek önemli bir edebi kişilikmiş, buna sevindim, zira haberim olmayacaktı, ay dedim, ne güzel işte bir yazarla, önemli bir eseri ile tanışacağım.

İlk öykü çok güzeldi, sonraki de şahaneydi. Gel gör ki üçüncü öyküden sonra süründü elimde. Ay anlamıyorum, basmıyor, ne yapsam olmuyor. Metroda ayakta okurken hep etrafımı kesiyorum, kalkmaya yakın tipleri tespit ediyorum ve kalktı mı hop poposunun sıcağı geçemeden koltuğa benimkini koyuveriyorum. Pencereden dışarı bile izledim. Demek ki neymiş. Kum kitabı beni içine alamamış. Öykü sevmem zaten, ha bitti ha bitecek stresi sarar beni, nitekim bir halt anlamadan bitiverir öyküler.

Şimdi kalan birkaç öyküyü kulüp toplantısının hemen öncesine bıraktım ve kitaba kısa bir veda öpücüğü verdim. Kulüp kitabı olmasa hepten terk etmiştim. Debelenmenin anlamı yok.

Ve sonra başka bir kitaba başladım, onu da sonra anlatayım.