Kötülük bizim normalimiz

Bazı sabahlar metroda uzun süre ayakta dikilmek zorunda kalırım. Bazı sabahlar ayazda aktarma otobüsünü eklerim dakikalarca, sırtıma buzlar sürülür. Ama bugün o sabahlardan biri değildi, şanslıydım.

Şanslı olduğumu düşünmek için acele ettiğimi çok yakında anlayacaktım ama o an, o an için şanslıydım.

Metroda iki durak sonra oturmuştum, kitabımı okumuş, hatta birkaç duraklık sürede kestirmiştim. Şanslıydım, öyle ki, ofise götürecek aktarma otobüsüne son anda yetiştim ve önümdeki çocuk üç durak sonra inince de oturabildim. Tıngır mıngır giderken, bir anda bam diye bir ses ve sarsıldık.

Kaza.

Arabanın şoför koltuğunda bir adam, yanında bir kadın, arkalarında bir ilkokul çocuğu. Kimse çocuğa bakmadı bile, korkmuş gözleriyle yerinden kıpırdayamayan çocuğu sakin mi sandılar anlamadım, karı koca bizim şoförün üzerine yürümeyi ağızlarından köpükler saçarak bağırmayı tercih ettiler. Birkaç dakika yaygara yaptılar, sonra adam kadını sakinleştirdi arabalarına bindiler. Bizim şoförün ne kadar suçu vardı, bilemiyorum zira ters istikamete bakan koltuklardan birinde oturuyordum, hadisenin bütününe hakim değilim. Fakat sorun şu ki, kimseye bir şey olmamıştı, arabada da fazla bir çizik yoktu, yani bu kadar tepki verecek bir durum yoktu bence. Aynı tepkileri ağız dolusu şehit güzellemelerine veriyorlar mı acaba? Ya da haksızlıklara? Ya da gencecik ölümlere? Ya da belki de veremedikleri için bir kazanın sorumlusundan çıkarıyorlar, arka koltukta oturan çocuklarına bile bakmadan…

Diye düşündüm geçtim, diyecektim ki, hemen önümde oturan kadın, “Allah belalarını versin ne bağırdılar be! İnşallah gidip ilerde kaza yapıp geberirler” dedi. Elindeki telefonda candy crush değil de savaş oyunu oynuyor sanırsın. Arkadaş bu nasıl bir nefret söylemidir? Kulaklarıma inanamadım, ben yanlış duydum sandım ama doğruydu duyduklarım, şaşkınlıktan açılmış kocaman bir çift gözle karşılaşınca anladım. Biz o genç kızla dehşet içinde birbirimize bakarken bedduasını yapan kadın oturduğu yerde biraz kımıldadı ve hiçbir şey olmamış gibi yeni bir level’a geçti.

İstanbul’daki son bombanın ardından, “neden hiç İzmir’de patlama olmuyor?” diye sorgulayan, “gavur gavura rahat rahat yaşıyorlar mı?” diye de yorum yapan, yapabilen; bir patlamanın ardından yakınlarını ve ölen insanlarımızı değil de, başkanlığı düşünen, düşünebilen insanların varlığından haberdarken; bu kötücül hislerin, davranışların gündelik hayatımızın yan koltuğunda, sağ şeridinde ortaya çıkmasından dehşete düşmek de varsın bizim naifliğimiz olsun.

Hani diyorlar ya sevgi bizi bir arada tutacak, yok birleştirecek filan… Çok affedersin bir tarafımla gülüyorum, biz birkaç sıyrıkla atlatılan sıradan bir kazaya bile insanlık dışı tepkiler veren garip bir millet olmuşuz, kötülük bizim normalimiz.