Osurmak aşkı öldürür mü?

İsmini burada ifşa etmeyeceğim bir arkadaşımın, eşinin yanında asla osurmadığını öğrendiğimde kulaklarıma inanamamıştım. Yanında yapmayınca, eşin senin o işi hiç yapmayan biri olduğunu mu sanıyor? Ne yanılgı.

Şahsen ben de tuvalette rahat bırakılmanın önemine inananlardanım, dolayısı ile kendimle baş başa kalabildiğim o nadir anların bir cüce veya babası tarafından bölünmemesi için son derece katı olabilirim. Ama osurmak öyle mi ya?

Osurmanın aile ortamında sosyalleşmenin bir yönü olduğunu düşünüyorum. Hatta osurmak hayattan keyif almanın da bir belirtisi aynı zamanda. 

Buraya kadar okuyanlar, günün çorbası ailesinin hayattan keyif alma konusunda son derece başarılı olduğunu hissetmiştir kanımca. 

Pazar akşamıydı, üzerimizde hafta sonunun ağırlığı hala mevcudiyetini korumaktaydı. Arca çoktan uyumuştu, öksürükleri duvarlarda yankılanıyordu, kermes diye gittiğimiz okulda iki saat kadar futbol maçı yaparsan, öksürürsün yavrucuğum. 

Koca evin suyu çıkmış gibi bir masa, iki kitaplık ve bir koltuktan ibaret çalışma odasına sığıştık, İlker bilgisayarda mutfak tasarlamaya çalışıyor, ben bir şeyler yazıyorum (bunu:P). 

Aynı atmosferi solurken ayrı işler peşindeyiz. Soluduğumuz atmosferin osuruk kokulu olması umrumda değil, hatta böylesi daha iyi. 

Love is in the air!

Aşk böyle bir şey. 

Pazar akşamları adet olduğu üzere, muhterem ocak başında akşam yemeğini pişirirken ben bir kol mesafesi uzağında salatayı yapıyordum. Havucu rendeledim, taze soğanı dilimledim. Marulları incecik kıymak ile iri parçalar halinde koparmak arasında bocalarken, o anın ne kadar değerli olduğunun birden farkına vardığımı hatırladım. 

Sükunetle işinin başında iken, paralelinde kendi meşguliyetinde olan birinin, bir nefesin varlığını bilmek. 

Gurmenin Son Yemeği'nin yazarı Muriel Barbery'e osurmak ve hayattan keyif almak arasında kurduğu bağlantıya katılıyor ve artırıyorum: Mutlu insanlar osurur.

Bir de salataya soğanı fazla kaçıranlar:)