Ben, kendim...

Yalnızlıktan sıkılan ve mutsuz olan insanları anlamıyorum.

Ki daha geçen gün arkadaşıma, kocam oğlum gelsin ben bu yalnız yaşama olayını sevmiyorum, diye dudak büküyordum. Evet aile olmayı, evde kalabalık olmayı, çocuğumu kocamı ve onlarla yaptığımız her şeyi seviyorum ama bir gerçek var ki, ben, beni, kendimi, kendimle başbaşa olmayı da seviyorum. Yalnızlık benim katiyen sıkıldığım bir şey değil, kendimle bir muhabbetim var benim!

Evet bu işte! İnsanın kendisiyle muhabbeti olacak arkadaş. Kendiyle vakit geçirmeyi sevecek.

Bunun adı yalnızlık olmamalı.


Bunun adı kendiyle vakit geçirmek olmalı.

Mesela bu hafta sonu, Arca ve İlkersiz son haftasonu. Cumartesi sabah erkenden kuaföre gittim. Turkish Expats in Belgium facebook gurubu vasıtasıyla tanıştığım bir arkadaşın tavsiyesi ile bulduğum kuaför.

Ünlü bir düşünürün dediği gibi: Sosyal medyayı zaman kaybı bulanlar, ondan faydalanmayı beceremeyenlerdir. (düşünür = benim la!)

Üç saat kadar kuafördeydim, kah okudum, kah sohbet ettim, bir baktım öğlen olmuş. Sonra Arca'nın öğle yemeği için Candan Markete sucuk almaya gittim.

Scharbeek'ten çıktım, merkeze indim, İlker'e kahve almaya. Bir oradaki dükkan satıyor ve evet üşenmiyor, kahvemizi almak için merkeze iniyoruz.

Gıda bizim kutsalımız, yemek içmek bizim ibadetimiz. Ailecek böyleyiz.

Planım kahveyi alıp eve dönmekti. Sonra kendimle biraz yürüyüş yaptım, ara sokaklardan meydana, oradan bir başka meydana geçtim.

Manneken Pis yine giydirilmiş! benim oğlanın gardrobunda bu kadar kıyafet yok!

Şahane bir sokak sanatçısına denk geldim, karnım hafiften acıktı, bir cafeye oturdu, şarkıcının sesinin en iyi duyulduğu masayı seçtim. Bir bira söyledim, burada alıştığım tripel tarzı bir bira. Garson istediğimden başka bir marka getirdi (geldiğimden beri ilk defa denediğim sanırım otuzuncu bira) nefisti. Şarkıcı muhteşemdi. Başımı kaldırdığımda eski binaların cepheleri bakıyordu bize (ben ve kendim), kah okudum, kah müzik dinledim. Güzeldi...

Yeni bir Tripel :)

Sonra Grand Place büyük meydana geçtim, akşam verecekleri konser için prova yapan orkestraya denk geldim, şefin hareketleri pazar sabahlarımızı işgal eden TRT Pazar konserlerindeki şeflere benziyordu. Kah müzik dinledim, kah tarihi binaların üzerindeki bulutları seyrettim. Güzeldi...

Yorulmuştum, artık eve döneyim dedim, zira markete gitmem lazım, kapandı kapanacak. Tam tramvay durağına inen merdivenlere gelmiştim ki, geri döndüm. "No woman no cry" şarkısı beni çağırıyordu, sese yöneldim. Zenci bir genç enfes sesiyle dinleyenleri büyülüyordu. Ve uzakdoğulu bir ihtiyar, gencin müziği ile dans etmeye başladı. Kah müziğe eşlik ettim, kah güldüm. Güzeldi...

Başımı sola çevirince, geçen yıl ilk ayımı geçirdiğim otele giden yolun başında olduğumu fark ettim. O yöne biraz yürümeye karar verdim. Tanıdık caddeler, cadde üzerinde bizimkiler gelince birlikte gideriz diye belirlediğim deniz mahsülleri lokantası ile önünde yine sıra olan İtalyan Pizzacısını geçtim.

Saint Catherine kilisesinin meydanına vardığımda lavanta kokusu burnuma geldi. Tezgah açmışlar, Fransa'dan getirdikleri lavantaları, ve ürünlerini satıyorlar. Bir kalıp sabunla bir kese lavanta aldım. Otelin olduğu meydana doğru ilerledim. O da ne? festival varmış. Avrupa bişey bişey festivali. Yaz akşamları gençlerin bira, şarap ve yiyecek alıp oturdukları havuz başına gittim. Kaldığım odaya baktım, o pencerede ne çok dua etmiştim, ne çok karaoke barların bitmek bilmeyen şarkılarını dinlemiştim.

Saatim beşe yaklaşırken tramvaya bindim. Mahalleye yaklaşırken kah akşamın geri kalanında yapacaklarımı düşündüm, kah gün boyu kendimle paylaştığım anıları. Güzeldi...