Kaç gündür gözüm terastaki koltukta. Güneş çıkıyor ben açmaya niyetleniyorum ama duruyorum akabinde, zira feci rüzgar dışarıda durulacak gibi değil.
Bugün hava durumuna, ve hatta bir haftalık hava durumuna, rüzgar hızına baktım bir cesaret “açalım” dedim, ne olacaksa olsun!
Ay bir güzel oldu. Yılın bu vakitleri 16:00 civarı bizim terasa gölge gelir, geldiği gibi attım kendimi dışarı, mesaiyi masada,
mesai sonrası bira keyfini koltukta bitirdim. An itibariyle saat 20:53 henüz güneş batmadı takılıyorum...
Hani öyle şort t-shirt sanmayın canım, eşofmanım çorabım... ama en azından temiz hava. Buna da şükür.
İyiden iyiye bu evde kalma meselesine alıştım. Pazartesi toplantı için iki saatliğine ofise gideceğim bir acayip geliyor. Sokağa çıkınca yürüyemeyecekmişim gibi, arabaya binsem süremeyecekmişim gibi.
Bana evde olmak öyle bir özgürlük ki, sanki “çık dışarı” deseler isyan edecekmişim gibi...
Manyak mıyım neyim!
Aynı ''manyaklık '' bende de var ... çok fena alıştım bu duruma :)
YanıtlaSilBen de çok iyiyim evde :))
YanıtlaSilEvde mesai halindesiniz ,Sanırım bir şekilde işiniz olması maddi ve psikolojik olarak sizi evde olmayı sevecek kıvamda tutuyor :) yaşam tarzınız çok da yön değiştirdi sayılmaz çünkü iş dışında zaten karantinaya yakın evcimen biriydim ben de. Ama ben her sabah işe gidiyorum. Onlarca kişi ile muhatap oluyorum ve kesinlikle evde kalmayı diliyorum
YanıtlaSil