Bana iyi gelenler 7: Domates

Bana iyi gelenleri cımbızla çekip çıkarmıyorum, bir bakıyorum oradalar. Sadece orada olduklarını görmek için biraz daha farklı bakmam lazım, nasıl diyorlar? Farkındalıklı? 

Bir an bazı anlar böyle. Bir ışık yanıveriyor. Genelde bir imge ya da bir koku. Ekseriyetle koku. 

Koku alabilmek bu günlerde başlı başına bir mutluluk kaynağı. Koku alıyorsanız, COVID olmadığınızı anlıyorsunuz mesela. En belirgin belirti bu zira. Ama konumuz o değil. 

Domatesin bana nasıl da iyi geldiğini fark etmem için bostandaki domates fidelerinin koltuk dallarını budamam yeterli, yapraklarından elime sinen koku bana yaşadığımı hissettiriyor. 

Ve tüm stresini alıp götürüyor. Yoğun toplantılı ve de başarıdan yana çok tatminsiz bir motivasyonsuzlukta kapattığım bir haftanın cuması, ayaklarım beni bostana götürürken bunu düşünüyordum. Bazen işte bir on kiloyu konserve yaparken bazen de sadece dalları budarken... İyi hissettiren sadece bir koku oysa...

Bostandaki domateslerle konserve yapmam imkansız. Zaten burada yetişen domateslerin cinsleri bizimkilerden epey farklı. Daha iyi değil, daha kötü değil, sadece farklı. 

Yan komşumun tohumdan yetiştirip fide haline getirip verdiği iki cins özellikle ilginç ve markette diğerlerinden daha pahalı olanlardan:

Beefsteak cinsi denilen bu domateslerin Fransızca adı cœur de bœuf yani "dana kalbi".

Çok nefis kokulu, kocaman (bazısı 450gr) ince kabuklu ve lezzetli bir cins. Marketten alırsak özellikle çakırlarından seçip evde erdiriyoruz, daha güzel oluyor.

Bir diğeri bizim şişe domatesine benziyor ama kabukları epey ince ve pembe. 

Belçika'ya taşınırken memleketimin pazarından aldığım mis kokulu tarla domateslerine ulaşamayacağımı düşünürdüm, yanılmışım. Bırak bulmayı - ki patates kadar olmasa da onlarca çeşidi var domatesin ve hepsi yerli üretim - kendim bile sembolik birkaç tane yetiştirebiliyorum bile, ne mutluluk!

Size iyi gelenleri fark edeceğiniz muhteşem bir hafta olsun :)