İşler karışık

Son bir haftadır burada salgın rakamları ikiye katladı, birer ikişer her ülkeden önlem artırım bilgileri geliyordu, bizim bura Avrupa’nın covid merkezi adeta! Pandemiye ayrılan yataklar da dolmuş.

Anlamıyorum, hani herkes de müthiş dikkatli nasıl oluyor da bu kadar yayılıyor? Altı ay öncesine göre daha çok test yapıldığı gerçeği durumu açıklamıyor, bir haftada bu nasıl bir patlama? 

Nitekim dün akşam itibariyle tekrar ağırlaştırılmış önlemler getirildi: evde çalışma mecburi, gece sokağa çıkmak yok, night shopların -bizim tekel bayileri gibi dükkanlar -önünü sokak partisine çevirdikleri için içki satışı da belli bir saatten sonra yasak. 

Kuaförden randevu almasa mıydım diye düşünmek için artık çok geç zira an itibariyle kuaför koltuğundan bildiriyorum. Aslında event çekiminden önceye bir randevu almaya çalışmıştım, fakat denk gelmedi, ilk çekimlerle iki hafta sonraki ikinci çekimler arasında görüntü farkım olmasın diye bugüne ertelediydim, artık evde röflemle takılırım:/ moral olsun n’apalım. 

Event çekiminin ilki patladıydı, ikincide dönüşüm muhteşem oldu! Yani yönetmen öyle dedi, boş zamanlarımda sunuculuk yapayımmış. Boş zamanım vardı da!  Bence o kadar iyi değildi, 15 dakikalık sunumu yedi defada tamamlayabildik. Ortaya nasıl bir şey çıkacak hiç bilmiyorum, bitmesi ve de rahatlamamız dışında bir bilmesem de olur. Gerginlikti, zira ilk çekimlerden sonra o bölümde çaloşan bir arkadaş covid çıktı, bak bu haftaya kalsa mesela imkanı yok, çekemeyeceğiz, yasak artık. 

Bir bakıma iyi oldu, ofis gelmeler isteğe bağlı bırakılınca, iyice boku çıkmıştı, sosyal mesafe hak getire. Al işte geçen bir toplantıda iki saat yanımda oturan arkadaşın kızına teşhis konmuş, buyrun burdan yakın. Çember daralıyor, aşıya en azından bu kış umut bağlanamayacağı aşikar, kapanacağız başka çare yok.

Ofise gitmemek hiç dert değil, zaten sosyal kelebek değilim, yalnız çalışmayı seviyorum, ama noel pazarlarının bu yıl açılmayacağı haberi beni derinden etkiledi. Kışı uzun, soğuk, karanlık ve de depresif geçen Avrupa’nın neşesi o pazarlar, zaten sonrası anca bir iki ay dayanıp bahara kavuşuyor, üzerimizdeki depresyonu atıyorduk. Bakalım bu kış nasıl geçecek?

Hala okullar, antremanlar, kurslar devam. Hükümet eğitim devamlılığını sürdürmekte kararlı, bakalım nereye kadar. Hayatı normal koşullarda devam eden Arca’ya hijyen kurallarını sık sık hatırlatmak zorunda kalıyoruz, yoksa salacak iyice. Evde kalsa daha fena tam bir ergen ve ben kendi evladıma katlanamıyorum. Ama bugün bu kadar iç dökme yeter, ergen gerginliği bir yazıya sığamayqcak seviyeye ulaştı.