Sınırlar, öz disiplin ve pandemi

 Yıllık performans değerlendirme toplantısında geçtiğimiz yılın üzerinden de geçtik, ufaktan nostalji.

Kimi departmanlar zorlandı, kimi -özellikle iyi bir ekip olmayı başaranlar- nispeten daha kolay atlattı-atlatıyor süreci. Fakat hepsinin ortak bir tarafı vardı ki, en başında müdürlerin hepsi korktu. 

Çalışanlarımızı nasıl motive edeceğiz, pandemi yokmuşçasına nasıl işleri yolunda tutacağız? 

Özellikle iç disiplini, çalışma disiplini oluşmamış genç ekiplerin motivasyonunun, belli bir çalışma düzeni alışkanlığında olanlara göre daha zorlanacağı belliydi.

Evden çalışmayla artacak iş yükünün, mental sağlığı etkileyeceğini hesaba kattılar mı bilmiyorum ama son aylarda çok sayıda burn out vakası kulağımıza geldi. Baskıyı kaldıramayanların devreleri yanıyordu. 

Burn out, bizim literatüre tükenmişlik sendromu olarak Hürrem sultanı oynayan kız sayesinde girdi, hatırlarsınız. Ama biz pek yüz vermedik, “kafayı yemiş” dedik geçtik. Burn out ne yav? Bir de hastalık izni gibi ... çalışmıyorsun filan. Antin kuntin işler. 

İlginçtir, Rus toplumu bize pek benziyor. Zira son burn out vakasını anlatan bir arkadaşı dinlerken, Elena’yla birbirimize bakıp aynı anda  “aaa bizde burn out yok” dedik, Belçikalı şok! Nasıl olmaz? Abicim yok işte öyle bir kavram yok. 

Bak mesela, Ruslarda da grev yok. Seçim de göstermelik. Hep aynı adam. Ama onların adam en azından attan düşmüyor:))))

Neyse... 

Bu Avrupalı çıtkırıldım toplum stresle baş edemiyor, biz bunu anladık. Ödleri kopuyor burn out olunacak diye. Sayfa sayfa bildirimler... aman şöyle rahatlayın aman böyle rahatlayın ... 

Peki.

Artık Rus olmasının dayanıklılığından mı bilinmez, bizi evden çalışma konusundaki muhalefetiyle en çok korkutan Elena gibi dışa dönük otuz yaş altı bir çalışan bile bir şekilde depresyona girmemeyi başardı ya, bir şekilde disiplin ve düzeni oluşturanların bu süreci iyi atlattığına işaret. 

Elena’ya sordum, nasıl aştın Elena? Nasıl hemen hiç sosyalleşmenin olmadığı, o köyde kendini sağlam tutabildin? Ofise gelmeyin dediklerinde isyan bayrağını çekmiştin? 

- Elena Flaman erkek arkadaşıyla birlikte adamın ailesinin yıllar evvel aldığı kırsalda müstakil bir evde ve sürekli Antwerp şehir merkezinden uzak ücra bir mevkide yaşıyor - 

Ben bekliyorum ki, Rus kanından sağlam genlerim var diyecek hani bir Türk dünyaya bedel misali, yok, demedi...

Dedi ki, “disiplin oluşturdum. Rutinim belli. Erken başlıyor 7:30 gibi 16:30 gibi kapatıyorum. 

“Günün kısa bir süresini mutlaka sohbete ayırıyorum, iş arkadaşlarımla ofisteyken nasıl sigara kahve molası veriyorsam aynısını bu defa virtüel olarak yapıyorum. Ayrıca öğlen bir saat beni bulamazsın, hava nasıl olursa olsun ya yürüyüş ya da koşu mutlaka dışarı çıkıyorum, 9 saat boyunca asla bilgisayar karşısında durmuyorum, yemeğimi bilgisayar karşısında yemiyorum. Köyde yaşamaktan şikayetim de kalmadı, en azından maskesiz dışarıda takılabiliyorum. Eh yolda geçirdiğim günde iki saat de yanıma kar, daha ne isterim? İyi böyle hatta covid bitsin bence haftada bir gidelim ofise.”

Ben şok! Sosyal kelebeği, inziva kuşuna dönüştüren pandemi sana bana neler yapmaz?

Neyse bacım oralara girmeyelim, diyeceğim şu ki, evet çok korkunç bir döneme sıkıltık kaldık, evet her şey üst üste geliyor hele de evden çalışıyorsan hele de çocuğun varsa evde... hele de dışa dönük bir sosyal kelebeksen, insandan alıyorsan enerjini... tam kabus biliyorum.

Ama ufak ufak biraz hareketlenebilir, biraz sınırlar koyabilirsin kendi iyiliğin için... sınırlar, disiplin herkese iyi gelir. Ama en çok kendine...