Hissiyat böyle

 Kendinizi sevmeyerek güne başladığınız oluyor mu? Ona buna carladığınız ama aslında öfkenizin yegane hedefinin kendiniz olduğunun bilincinin de size hiç yardım etmediği sabahları? Aynaya bakasınız gelmediği hani? Akşamı zor ettiğiniz, bir kadeh şarapla bile keyiflenemediğiniz? 

Kendini sevmemek ne demek !? nefret ettim bugün! Ve dün! Ama asıl dün, bugün sadece nefretimin, öfkemin, yetersizlik ve de başarısızlık hissimin ikinci fazını yaşadım, dünden bastırdıklarım da çıktı ortaya nefis bir karışım oldu. 

Panik atak.

Dün 110 kmlik araba sürüşüm sırasında dört defa sağa çekmek zorunda kaldım. Çünkü panik atak ziyaretime geldi ve “geçecek” telkinlerim bir boka yaramadı. Ancak sağa çekip nefes alıp verip kolonyalar sürünüp tekrar yola çıkmam gerekti. 

Otobanda yine bütün kavşaklardan yola katılan araçlar tarafından kazaya maruz bırakılacağımı, hızım 90km’yi geçerse arabanın uçacağını yani kontrolümden çıkacağını, yolların çok geniş, arabaların çok hızlı olmasının beni öldüreceğini düşünmekten kendimi alıkoyamadığım için sık sık titredim, kalbim hızla attı, ağzım kurudu, başım döndü. Dünden beri de ne zaman gözümün önüne gelse, ne zaman hatırlasam başım dönüyor. Ağlamaktan enkaza döndüm.

Dediğim gibi, krizi dört defa yaşadım. 

Yanımda oturmayı ve arabayı benim kullanmamı kabul eden İlker, ilk üç defasında hiç sesini çıkarmadı, dördüncüde benzinciye girip sakinleşmeden yola çıkmamamızı önerdi. Ve sanırım o zaman gel sağa geç ben kullanayım dedi. Gözüm ne kadar km kaldığını gösteren ekranda, önce tamam der gibi oldum, sonra toparladım, hayır yolu bitireceğim, dedim. Hava alıp tekrar direksiyonun başına geçtim. 

Ve bitirdim. Normal bir sürücüye göre yarım saat rötarla, ortalama 30km daha düşük bir hızla ama bitirdim. Fabrikaya vardığımda zafer kahkahaları atıyordum ama yalandı. zaferim sandığım şey aslında bomboştu ve ben en çok bu boşluğa öfkeliyim. Karşılaştırmaya… haftalardır aldığım terapinin beni hiçbir sonuca götürememesine… başarısızlığıma… panik ataklarıma sebep veren tüm o düşüncelerle başa çıkamamama …. Ya da o düşünceleri olduğu gibi kabul edip geçmesine izin veremememe… Aslında bir sik becerememe rağmen becermişim gibi ortalıkta dolanmama… beceriksizliğime güçsüzlüğüme yetersizliğime öfkeliyim.

İlkerin sırf ben rahat hissedeyim diye benimle geldiğini, dikkatimi dağıtmamak için yol boyu konuşmadığını, son duraktan sonra da sırf ben dikkatimi dağıtmak istediğim için konuştuğunu, aslında Ostende gelmek zorunda olmadığını, telefonla da halledilecek bir şeyi bahane ettiğini biliyorum. Biliyorum şahane bir insan olduğunu, benim için dün neler yaptığını anlattığım müdürüm bile durup durup “senin için ne şahane bir şey yapmış, harika bir kocan var” demesi bile, tüm bunlar bile kendime öfkemi katlıyor. Öfkem katlanarak artıyor, üslü sayılar gibi… 

Herhangi biri gibi, hatta İzmir’deki ben gibi, rahatlıkla, güvenle, bilinçle araba kullanamıyor olmaktan dolayı öfkeliyim. 

Bu durumda olmama sebep olan olaylara, kişilere, durumlara ve en önemlisi bu durumda olmama sebebiyet verenlere izin vermeme öfkeliyim. 

Şimdi aklıma geldi… instagramda biri mesaj attıydı, “eskiden ne eğlenceli yazılar yazardınız”… minvalinde… ben de saf mıyım ne “hala yazıyorum” dediydim. Cevap yok! Eh doğru yani eğlenceli filan yazmıyorum ki!  

Üzgünüm bu satırlara maruz kaldınız, üzgünüm ama hissiyat böyle…