Covidgiller

“Semptom var mı semptom?”

Son beş gündür yedi kişi birbirine bu soruyu soruyoruz. 

Çarşamba öğleden sonra memlekete intikal eder etmez annemlerin yazlığına gittik. Sekiz kişiyiz, ablamlar, annemler, biz… yemekler yendi, okey masaları kuruldu. 

Sabahına annem boğaz ağrısı ve vücut kırgınlığı ile uyandı. İlker kesin covid dedi. Yok canım filan derken anneme self test yaptık pozitif! Hemen izolasyona aldık. 

Sarılmışız, öpüşmüşüz, yaptığı yemekleri hazırladığı sofralarda yemişiz, hele ki son varyantı yanından geçersen bile kapacağını söylüyorlar, bize geçmemesi mümkün mü? 

Yine de annemi yukarıda tvli klimalı odaya aldık. Tuvaletini ayırdık. Yemeğini götürdük. Bahçeye yanımıza maskeli ve mesafeli geldi. Bol bol burnu aktı, hafif ateş yaptı. Yani aslında annem ağır geçirdi diyemeyiz. 

Biz? Arca’nın dört ay içinde iki covid vakasından da negatif sıyrılmış olarak tecrübeliydik. Ablamla evi baştan aşağı dezenfekte ettik, tüm mutfak malzemeleri yıkandı, birkaç litre klorak ve kolonyaya mal oldu ama akşama doğru steril olmanın haklı gururunu yaşamaktaydık. 

Bir şekilde dördüncü güne geldik, bir şekilde. Duru’nun staja devam edeceği gerçeğine müthiş yorgunluğumuz eklenince, eh annem de gayet iyi görünüp babam semptom göstermeyince, beş çeşit yemeklerini yapıp, çamaşırlarını yıkayıp, self testlerini de yanlarına bırakıp İzmir’e döndük. Oradakilere bulaştırmayalım diye Çeşme’ye gitmiyor, karantinadan çıkmıyoruz. Sadece ablamlarla görüşüyoruz, kimseye yaklaşmıyoruz.

Her fırsatta birbirimize soruyoruz: “semptom var mı semptom?” 

Covidgillerin test sonuçları negatif çıkasıya kadar böyle.