Her şeyin bir ömrü var

 Bu sabah instagramdan takipleştiğim bazı arkadaşlarımın paylaşımlarında nurturianın kapandığını gördüm. Anne baba ve bebek paylaşım platformuydu, ben de kurucusunu blogdan tanıdığım için tanıtımını bu blogda yapmıştım. Ta 2010 yılında. 

Güzel arkadaşlar tanışlar edindiğimiz, bloglardan bizi koparan bazen de paralel götüren bir alandı. Bir ihtiyacın (öğrenme, paylaşma çare bulma) giderilmesinde bir araçtı. Benim için yıllar evvel ömrü bitmiş bir ilişki idi lakin oralarda bir yerlerde hala var olduğunu bilmek iyi geliyormuş meğer, kapandığını duyunca fark ettim. 

Sahipsiz bir alanın rüzgarla savrulmasındansa bitirilmesi-kapatılması daha iyi. 

Bu sabahın farkındalığı beni, sosyal medya ve bloglar içine götürdü. Kendi blogumun nurturiadan bahsettiğim yazılarına bakarken link verdiğim diğer blogları kurcaladım, kimse mi kalmamıştı? Damlanın Nurturia gibi sahibi olduğu blogu kitubi de yoktu artık. O yıllarda birbirimizi okuduğumuz, birbirimizi okuduğumuz için yazdığımız diğer onlarca blog da yoktu ya da sadece beş yıl öncesinden bir tozlu bir yazı kalmıştı ekranda …. 

“Aylar var ki uğramamışım buralara” gibisinden cümlelerle başlayan…

Ömrü bittiyse bir şeyin, sündürmenin anlamı ne?

Platformlar gibi, bloglar gibi, buluşmalar gibi… insanlar, ilişkiler gibi …. her şey aslında bir ihtiyaca araç, kimi zaman paylaşmaya, kimi zaman “hey buradayım” demeye, görülmeye …. Ve bu ihtiyaç ortadan kalktığında veya başkasıyla yer değiştiğinde bitirmeyi bilmeli insan. Ne kadar vefa hissetse de, ne kadar zor gelse de kopmak, ne kadar ağır gelse de bittiğini kabullenmek, bitirmeyi bilmeli.

Bitirmenin, kapatmanın ne kadar iyileştirici olduğunu, ömrü biten her şeyin başka yeni bir şeye alan açtığını bir şeyleri kapatmaya bitirmeye cesaret ettikçe öğreniyorsun. 

Kendi içinde dönüşemeyen, başka bir şeye evrilemeyen, gelişemeyen her şeyin - ki bu bir ilişki de olabilir, bir iş de - bir ömrü olduğunu kabul etmekle başlayabilirsin :)