Son birkaç haftadır iyi değilim. Hatta birkaç aydır.
Günde yedi sekiz toplantıya girerken, yeni gelen arkadaşla birebir ilgilenmemin gerekmesi, pazar günü çalışmak zorunda hissetmek, hiç hesapta olmayan yeni yapılandırılmalara dahil olmak, hesapta olmayan fazladan iş seyahatleri, iş baskısına dayanmakta zorlanan Z-kuşağı arkadaşların yükünü de üzerime almak, günde on iki saat çalışsam bile maillerimi okuyacak bile zamanı bulamamak, hazırlamam gereken raporlar ve tamamlamam gereken projeler yükü altında ezile-yazmak…
Geçen hafta yıllık performans görüşmesinde aldığım, “bu kadar işi nasıl yapabiliyorsun?” Sorusunu “günde on iki saat çalışıyorum, ha bir de son üç haftadır pazarları ve yine de yetiştiremiyorum”, şeklinde cevaplayamadım. Neden biliyor musun? Çünkü bu şekilde çalışmak hiç doğru değil, bu şekilde çalışmak da, bu şekilde çalışırken üzerimdeki gerginlikle insanları kırmak da, kendimi hırpalamak da doğru değil.
Doğru olan mola vermek ve ben Nisan sonu Arca’nın okul gezisini fırsat bilip, muhterem kocamla Paris’e kaçtığım için kendimle gurur duyuyorum.
Arca’yı otobüsüne attık, kendimizi de yollara… Termoslarımızdan kahvelerimizi yudumlarken, İlker’le burn out sendromundan, üzerimdeki baskıdan konuştuk. Paris’in trafiğine girdiğimizde, üzerimdeki yüklerin bir kısmından kurtulmuş gibi hissetmeye başlamıştım. Güzel bir şey söyledi, “hatırlıyor musun İzmir’deyken tatile çıkardık, tatildeyken telefonlarımız susmazdı, hatta oturup çalışırdık, bak şimdi bu yok, şalterleri tamamen kapatıp gerçek bir mola verebiliyorsun”
Haklıydı.
“Tükenmişlik ya da işte burn out sendromunun tek sebebi iş olamaz, yoksa iyi kötü herkes motoru yakardı, ne stresli işler var… Özel hayat sorunlarıyla birleşince yükün altından kalkılamıyordur bence” de dedi, ve yine haklıydı muhtemelen.
Üç gün boyunca ofiste ne fırtınalar koptu, muhtemelen ama bir defa bile telefonum çalmadı. Paris’in büyülü havasına girer girmez kestane ağaçlarının altında gözlerimi kapatıp mola kararıma ve tüm bu zorlukları konuşabildiğim kocama şükrettim.
Paris ilkbaharda çok güzel olur. Bütün şehir çiçeklenen kestane ağaçlarının pembe beyaz yeşiline bürünür.
Şanslıysanız arada sırada güneş yüzünü gösterdiğinde bir cafedesinizdir.
Biz yıllar önce turistik gereklerin tamamını yerine getirdiğimiz için, bu defa Parisliler gibi takılmaya çalıştık. Parklarında gezdik, bistrolarında oturduk, yerlilerin lokantalarına girdik, bol bol yürüdük.
Uzun ve mutlu ilişkilerin sırrını çözdüm diyemem ama bir fikrim var. Saygı, sevgi, anlayış hatta birlikte gülebilmek… Eyvallah. Ama bir de paylaşılan bir tutkun olacak. Sanat olabilir, edebiyat, spor, seyahat… Ya da bizimki gibi yemek!
Bizim en uzunundan en kaçamağına tüm tatil ve seyahatlerimizin ortak noktası nerde ne yiyip ne içeceğiz… Bunun için uzun saatler araştırmalar yapabiliriz. En iyisi neyse o gideceğimiz yerin, onu oranın en iyi mekanında yiyebilmek tutkusu.
Bu tutkumuzu Arca ile gittiğimiz restoranlarda yapabilmemiz çok mümkün olmuyor. Paris’in en iyi soğan çorbasını nerede yiyeceğimiz Arca’yı pek ilgilendirmiyor, on beş yaşında bir çocuktan ilgilenmesini de beklemiyoruz zaten. Neyse ki Arca’sız böyle bir kaçamak fırsatı çıktı da, Paris’in en iyi soğan çorbalarından birinin, apero gecesinin, creme brulenin ve de happy hour vakti bistroların tadını çıkarabildik.
Paris’te ne yenir içilir diye aratsanız önünüze zibilyon tane link düşer. Böyle bir rehber hazırlamama gerek yok, arkadaş tavsiyesi gibi birkaç yer önereyim, yeter.
Biz muhteremle Fransız mutfağı meraklısı değiliz, evet bize yakışmadı biliyorum ama gerçek bu. (Biz İtalyan seviyoruz)
Fransızların o yağlı ve ağır soslu tabakları, benim iştahımı kabartmıyor. Sadece peynirleri, tereyağı, ekmekleri, kruvasanları ve tabii ki şarabı olsun başka da bir şey aramam ama bir soğan çorbası aradım bu defa. Zira ilk gün, nisanın sonuna yakışmayacak bir soğuk karşıladı bizi. Sokaklarda gezerken öyle üşümüşüz ki, soğan çorbası şahane bir seçim oldu.
Tam bir Paris bistrosu, göt göte oturuyorsun, yan masaların sohbetinin içindesin. Hani “canım çekti senin salyangozdan bir tane alıverem mi” desen, dirsek komşun şaşırmayacak öyle bir samimiyet. Beyaz şarap ve sıcacık soğan çorbası öyle iyi geldi ki, başka tabak söylemek içimden gelmedi. Menüde beef bourguignon görünce bir de Fransa’nın en iyilerinden seçildiğini öğrenince muhteremle paylaştık. Ayrıca creme bruele seviyorsanız, muhterem kocam burada yemenizi öneriyor. (Ben sevmem, yiyemedim tabii ki)
Apéro ya da peynir-şarküteri tabağı mı demeli… Fransız kültüründe çok önemli bir yeri vardır. Fransız kültürünün yoğun etkisi altındaki Belçika’nın ve Belçikalıların apero tarzı akşam üzeri atıştırmalıklarına veya pikniklerine bayıldıklarını söylememe gerek yoktur sanırım. Arca’nın asla keyif almadığı ve de doymadığı bu yemek seçeneğini önceki gelişimizde elemiştik, bu defa es geçmedik.
Listemizde olan, yerlilerin gittiği minik bir mekanda önceden rezervasyon yaptırmıştık. Büyük iki masa ve iki üç kişilik üç masadan ibaret bir mekan. Güzel müzik, uygun fiyatlı şahane Fransız şarabı, türüf mantarlı brie peyniri, etleri ve ufak tefek sebzelerle hazırlanmış tabak ve tabii ki belirtmeme gerek yok - hemen orada pişirilen sıcak Fransız ekmekleriyle kendimizden geçtik.
(Oplato)
Croissant her yerde iyi çünkü mis gibi tereyağıyla yapıyorlar. Kahvaltı için girdiğimiz cafenin Fransa’nın en iyi flan ödülüne sahip olduğunu öğrenmek hoş bir tesadüf oldu. Ben malum pek tatlı seven biri değilim ama bu yediğim en iyi flandı gerçekten. ( mille & un )
Bitirirken birkaç tane de bütçe dostu öneri gelsin.
Fransız mutfağından lezzetleri uygun fiyata yemek istiyorsanız, Boulangerie Chartier şehrin birkaç yerinde var. Bu defa merkezden biraz daha uzak bir şubeye gittik, fazla sıra beklemeden girebildik. Masanın üzerine koydukları kağıtlar adisyon olarak kullanılıyor, birkaç tabak yemeği yirmi euro gibi komik bir rakama yiyebiliyorsunuz. Lezzet şahane değil ama ortam güzel.
Paris bistrolarında ve cafelerinde happy hour yakalarsanız on euroluk kokteylleri altıya içebilirsiniz, üstelik tenha da olur. Bir akşam üzeri otele dinlenmeye gitmeden önce Felicie diye bir cafeye oturduk, garsonu da şahane ilgilendi bizimle.
Cafe ya da fırınlarda fiyatlar masa işgal edip etmeyeceğinize göre değişiyor. Croissant ve kahvelerinizi take away alıp parkta yiyebilirsiniz ya da öğlen sandviçlerinizi.
Bistrolarda suyunuzu musluk suyu isteyebilirsiniz, para almıyorlar. Musluk suyu gayet güzel, temiz. Şişe su paralı.
