Sineklerin Tanrısı’nı
google’layınca çevirisini yapan Mina Urgan’ın “son söz”ü de dahil olmak üzere
pek çok bilgi bulabilirsiniz. Simgesel bir kitaptır, son derece basit ve net
bir şekilde bize, aslında en vahşi yaratık olduğumuzu
çocukluğumuz üzerinden anlatır.
Yelizin kitapları etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Yelizin kitapları etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
21 Mart 2016 Pazartesi
20 Şubat 2016 Cumartesi
Kitap yorumu: Napoli Romanları serisi
Bu ara kendimi deli gibi
okumaya verdiğimi kabul ediyorum.
Aslında kafa yorucu veya
edebi yoğunluğu fazla olan kitaplar değil bunlar. Özellikle de Napoli romanları
serisi. Şimdilerde çok satanlar listesinde olan “Benim olağanüstü arkadaşım”, “yeni
soyadının hikayesi”, “terk edenler ve kalanlar” sırasıyla dört cildin ilk üçü.
An itibariyle üçüncüyü
okuyorum.
26 Ocak 2016 Salı
Kitap yorumu: Büyük Sihir // bölüm 2
Elizabeth Gilbert’in TED Talks’taki konuşmasından bahsetmiştim.
O konuşma beni Büyük Sihir isimli kitabıyla buluşturdu. Ne tesadüf ki, kitap Türkiye’de daha yeni yayınlanmış.
--- LAN yoksa bir pazarlama stratejisinin kurbanı mı oldum lan! ---
O konuşma beni Büyük Sihir isimli kitabıyla buluşturdu. Ne tesadüf ki, kitap Türkiye’de daha yeni yayınlanmış.
--- LAN yoksa bir pazarlama stratejisinin kurbanı mı oldum lan! ---
Kitap yorumu: Büyük Sihir // bölüm 1
Kaptan Düşükdon'un maceralarında maceranın
kendisine gelesiye kadar birkaç "önce şu" öyküyü okursunuz. Tamam,
anlatacaktır ama "önce şu" öyküyü anlatmalıdır.
Bir Kaptan Düşükdon macerası vaat etmiyorsam da benim de ilgi
çekici bir maceram var, o yüzden az önce bitirdiğim Büyük Sihir isimli kitabı
anlatmadan "önce şu" olayı okuyun, diyeceğim, sonra “sadede gel
kadın, ne çok konuştun” demeyesiniz.
21 Ocak 2016 Perşembe
M Treni Patti Smith
"Lütfen sonsuza dek kalın. Gitmeyin. Büyümeyin”
Arca'nın bu ara iyice büyüyen ve koca bir adamınki gibi kokan ayaklarından nefret ediyorum. Bebekken yaptığımız gibi burnuma sokuyor ve kıkır kıkır gülmemizi bekliyor. Ama ben sinir oluyorum. Halbuki onlar benim çocuğumun en sevdiğim yeriydi.Lanet olsun büyüyor.
7 Ocak 2016 Perşembe
Kara kitap
Kara
kitap hakkında bir şey yazmak haddime değil. Büyük insanlar tezler yazmış,
hatta kitaplar yazmış, incelemeler yazmış üzerine, ben mi tüy dikeceğim? Mümkün
değil.
Geçen yıl bu zamanlar
Tufan kitabı ödünç verdiğinde, "çok acayip bir kurgu, çok zekice yazılmış" demişti.
Geçen kitap kulübünün son Nobel edebiyat ödül konuşması üzerine yaptığımız atölye toplantısında Selda, Orhan Pamuk için genel bir tanımlama yapmıştı: “Medeniyet kuramcısı” ooooo…
Aynı akşam bir tabir de
Pınar’dan geldi, “kurgulayıcı / kurcalayıcı,” hmmmm…
Kadınlara bakar mısın,
düşünmüş, irdelemişler Orhan Pamuk’u, helal olsun.
O an masada oturanlardan
bir kısmımız gözlerini kısıp, bu yaratıcı tabirlere vay be derken Sıla; “eh biz
de bu durumda avcı toplayıcı oluyoruz” lafını patlatınca kahkaha koptu.
26 Aralık 2015 Cumartesi
Kitap yorumu: Az seçilen yol
Yıllık olağan "kişisel gelişim kitaplarına merak" sürecimde kitap kulübünden Emine, "az seçilen yol" diye bir kitap getirdi. O kadar sevmiş ki kitabı benim de kitaplığımda mutlaka olmalıymş. Hay allah razı olsun:)
Kitabın başındaki "Yaşam zordur" cümlesi ile beni nasıl da kendine bağladığını anlatmıştım. Kitabın tek dediği şey hepimizin malumu olduğu üzere yaşamın zorluğu değildi. Bu sadece ilk cümleydi.
Kitabın başındaki "Yaşam zordur" cümlesi ile beni nasıl da kendine bağladığını anlatmıştım. Kitabın tek dediği şey hepimizin malumu olduğu üzere yaşamın zorluğu değildi. Bu sadece ilk cümleydi.
Bir akşam İlker Poyraz Karayel'i izlerken ben de kanepeye uzanmış bu kitabı okuyordum. Bir bölümünde "İşte bu!" dedim, "işte! Aşk-sevgi kavramları arasındaki en iyi farkı bu adam anlatmış." Dikkat kesilmedi.Aşk da sevgi de bendim, neyi kurcalıyordum? İşte muhteremin kafasını mikemediğim zamanlarda ibre size dönüyor. Madem tıkladınız mecbur okuyacaksınız anlatacaklarımı, ya da tabii ki sağ üst köşedeki X'ya basar ızdıraptan peşinen kurtulursunuz, ama ya ilginç bir şey söyleyeceksem? Ah işte ne geliyorsa başımıza ya meraktan ya...
23 Aralık 2015 Çarşamba
Kitap yorumu: Sana söyleyemediğim her şey
Ben de yazarın konuya direkt dalması gibi, yoruma dalıyorum: Her anne babanın okuması gereken bir kitap.
Neden? Çünkü çocuklarımızı kendimizin bir uzantısı olarak görme eğilimimizin, onları birer birey değil de küçük bizler olarak görmemizin ne gibi sonuçları olabileceğini anlatıyor.
Çünkü bizler kendi sahip olamadıklarımıza onların sahip olmasını, hayalimizdeki işleri onların yapabilmesini, mirasımızı öyle böyle devam ettirmesini isteriz, sonuçlarını düşünmeden...
Çünkü bu kitap bizler için ufak ve altından kalkılabilir sorunların küçük çocuklar için nasıl da travmatik olabileceğini anlatıyor. Onları terk eden annelerinin geri dönmesi için kendi kendine verilen sözleri, annesi onu sevsin diye kendisinden bambaşka biri olma yolunda ilerleyen bir çocuğun yaşadıklarını anlatıyor.
Kitapta da dediği gibi; bir şeyi değerli kılan onu kaybetmek ve yeniden bulmaktır.
Neden? Çünkü çocuklarımızı kendimizin bir uzantısı olarak görme eğilimimizin, onları birer birey değil de küçük bizler olarak görmemizin ne gibi sonuçları olabileceğini anlatıyor.
Çünkü bizler kendi sahip olamadıklarımıza onların sahip olmasını, hayalimizdeki işleri onların yapabilmesini, mirasımızı öyle böyle devam ettirmesini isteriz, sonuçlarını düşünmeden...
Çünkü bu kitap bizler için ufak ve altından kalkılabilir sorunların küçük çocuklar için nasıl da travmatik olabileceğini anlatıyor. Onları terk eden annelerinin geri dönmesi için kendi kendine verilen sözleri, annesi onu sevsin diye kendisinden bambaşka biri olma yolunda ilerleyen bir çocuğun yaşadıklarını anlatıyor.
Kitapta da dediği gibi; bir şeyi değerli kılan onu kaybetmek ve yeniden bulmaktır.
3 Aralık 2015 Perşembe
Aralık, Sindrella Kompleksi ... ortaya karışık...
Sizi
bilmem ama ben Aralık ayında seyahat edeceğim hem de bir değil iki değil tam
dört kere! Üçü İstanbul biri Ankara. Bakanlık “projeyi bitirdik gel anlatalım”
dedi, kıramadım kerataları puhahahah! Yok yav ciddi bir piyasa gözetimi söz
konusu, nasıl gözetleyecekler bizi bir öğrenip geleceğiz, sonra ters köşe olmayalım. Yani yılbaşına kadar
hemen her hafta havaalanlarındayım, beklerim:)
Aralık
ecnebilerin ve Hristiyan kardeşlerin tatil zamanı, biz de atmosferinden
yararlanacağız tabii ki… Bu hafta bizim oğlanın okulunda kermes var, Alman
konsolosluğu tertip ediyormuş, geliri Behçet Uz çocuk hastanesine verilecekmiş.
Bana böyle etkinliklerle gelin kardeşim, ne o öyle götünle balon filan
patlatmak?! (aylar geçti hala utanç duyuyorum:P)
Yılbaşı
atmosferi demişken, bizim ağacı haftaya kurarız artık. Arca hatırlattı, geçen
sene kahvaltı organizasyonu yapmışız, sonra da ağacı misafirlere kurdurmuşuz,
hmm iyi fikir. Ama daha iyisi toplamaya da davet etmek. (Zeynep burayı okuyorsun biliyorum, bunu bir davet - hatta iki - kabul et:P)
24 Kasım 2015 Salı
Sindrella Kompleksi
Geçen haftaydı. İlkere hasta olduğu için
çok kızmıştım. Ve tepkimi de açıkça dile getiriyordum. Bok mu vardı hasta
olmuştu! Nasıl hasta olurdu? Hatta şefkatle yaklaşmam gerekirken adama resmen
kötü davranıyor, itip kakıyordum. Dudağını bükmüş, “hasta olmak benim suçum mu”
demişti. “Evet senin suçun” diye bağırmak gelmişti içimden. “Evet senin suçun
daha doğrusu hasta olmak değil de, gözümdeki “kahraman” imajını yıkmak senin
suçun!”
"Sen, hem duygusal, hem
psikolojik hem de fiziksel olarak sağlam olmalısın, çünkü sen busun. Sen bu
olduğun için ben kendimi iyi hissediyorum, bütünleşmiş hissediyorum, sen hasta
olduğunda sana gıcık oluyorum. Normal bir insana dönüşüyorsun."
Ne kadar sağlıksız değil
mi? Biliyorum.
3 Kasım 2015 Salı
Kitap Yorumu: Yalnız Kadınlar Arasında
Ekim ayında çok kitap
okudum demiştim, değil mi?
Bunlardan biri de Cesare
Pavese’den Yalnız Kadınlar Arasında idi. Ben şiir sevmem, daha doğrusu pek
anlamam. Kendimi bu dala yakın hissetmediğim için de okumuyorum. Pavese’yi de
şair olarak tanıdım ama romanını okumayı tercih ettim. Ve tabii ki Tezer Özlü
sayesinde tanıdım. Okuyanlar bilir, Yaşamın Ucuna Yolculuk romanı aslında bir Pavese
arayışıdır.
30 Ekim 2015 Cuma
Kitap yorumu: Bir Dönem İki Kadın
Bazı akşamlar Arca’ya
kitap okurken uyuyakalıyorum. Vücut bazen tempoya ayak uyduramıyor. Sabaha
kadar uyusam sorun değil, beni birkaç gün idare eder, ama bazen uyanıveriyorum.
Hadi tuvalete gideyim, hadi kapıya torba asayım, sabah Mehmet abi ekmek süt
getiriversin, derken uykum kaçıyor. İşte o sakat!
Yine bir gün uykum
kaçmışken kitap okuyayım bari dedim. Pavese’nin “Yalnız Kadınlar Arasında”
romanına o gün başlamıştım ama kitabı bir türlü bulamadım. Araya kitap
sokacaksan ya öykü, ya deneme olacak ki, bulduğunda diğerine devam edebilesin. Kitaplığı
karıştırırken “Bir dönem iki kadın”a rastladım. Bir sayfa bir sayfa daha derken
uykum iyice kaçtı ama kitaba da hayran kaldım. Hani öyle araya al, biraz oku, bırak
sonra tekrar alırsın eline tarzı bir kitap değil. Ben elimden bırakamadım ki,
tekrar elime alayım…
14 Ekim 2015 Çarşamba
Yeryüzüne dayanabilmek için
İnsan eli eteğini
dünyadan çekmek istiyor. İçine kapanmak ve içinde yaşamak. Kabuğundan bir koza
örmek ve küçük kozasına kimseleri davet etmemek istiyor. Bu zamanlar, işte o
zamanlar…
Dış etkenlerden korumak
istiyor insan kendini. Çünkü insan en çok kendini sever, sevmelidir de... En basitinden, twitter’da okuduğun bir şeyden, mesela
başbakanın ellerinde canlı bomba listesi olduğunu ve hiçbir şey yapmadıklarını
söylediğini okumaktan, ya da kafan dağılsın diye izlediğin bir maçın
seyircilerinin insanlık dışı saygısızlığından korunmak istiyorsun ama işte bir
şekilde gündem yine seni gelip buluyor, bir haberin satırlarında, televizyondan
gelen bir küçük seste buluyor.
Kaçacak delik yok.
Tezer Özlü’ye “neden
edebiyat?” diye sormuşlar, “yeryüzüne dayanabilmek için” demiş.
7 Ekim 2015 Çarşamba
Saçında Gün Işığı
... Vücudunu kıza göre
konumlandırdı. Başı hafif öne eğik, eli kızın yüzünü güneşten korumak için
aralarında bir gölgelik oluşturuyor. Nafile bir jest. Sadece sessizlik. Kızın
saçında gün ışığı...
Kitabın son satırları…
Bayılırım bir filmin ya da kitabın
sonunu söylemeye. Evet pisliğim biliyorum. Ya da şöyle kıvırayım; “mühim olan
süreç, sonucun önemi yok, okumanın tadına varmak için sonunu bilmemeye ihtiyaç
yok..”
Tamam, boş ver. Yukarıdaki
satırlar kitap hakkında hiçbir ön bilgi vermiyor. Cümleten sinirlerimiz
yatışabilir. Alıntılamaktan hoşlandığım birkaç cümleyi de yazmış olabilirdim. Ama
en hoşuma giden cümleyi yazar sona bırakmış, elden ne gelir:)
15 Eylül 2015 Salı
Koşulsuz Ebeveynlik
"Ebeveyn eğitim kitapları gerekli" yazısına yorum bırakanlardan Petek, bir kitaptan bahsetmişti. Koşulsuz
ebeveynlik. Aynı günlerde, Görünmez Adam yayınevi sahibi Yiğit bey’den bir mail aldım.
Kitabı okumam için göndermek istiyordu, yorumlarımı paylaşırsam sevineceğini söylüyordu. Asıl ben çok sevindim. Kitap dedin mi bende akan
sular duruyor, düşünsene bir de bir anne tarafından tavsiye edilmiş…
Biz X kuşağı olarak
kariyerimizde olduğu kadar özel yaşamımızda da kayıp bir nesiliz bence. Daha
doğrusu arada kalmış, iki arada bir derede bir nesiliz. Çocukluğumuzun
ebeveynliğini net hatırlamak ve uygulamalarımızda izlerini taşımakla kalmıyor,
kendimizi geliştirmek için ebeveyn eğitim kitaplarına sarılıyoruz. Geleneksel
yöntemler ile kitaplarda önerilenler arasında kimi zaman bocalıyoruz. Yazık
bizim çocuklara:)
Alfie Kohn, bizi bu
bocalamadan “koşulsuz ebeveynlik” önerisi ile kurtarabilir mi?
27 Ağustos 2015 Perşembe
Sema Kaygusuz okumak
Sema Kaygusuz okumak,
yemeğin en sevdiği tarafının tabağına düşmesi gibi… Ve tadını çıkara çıkara,
lezzetine vara vara tabağındakini yalayıp yutmak gibi…
18 Ağustos 2015 Salı
Kitap yorumu: Renklerden Moru
İyi
ki okumuşum dediğiniz kitaplar olmuştur mutlaka. Benim de var, hem de çok. Ama
bugün sadece bir tanesinden bahsedeceğim.
Baştan söyleyeyim, basımı
tükenmiş. Sonra aradık, bulamadık diye sitem istemem, baştan söyleyeyim. Ben
kitaptan önce filmiyle tanışmıştım, tamam izlemedim ama çok ses getirdiğini
hatırlıyorum, bir edebiyat uyarlaması olduğunu da. İyi ki de izlememişim,
izlesem kitaptan bu kadar keyif alır mıydım? Bilmiyorum.
3 Ağustos 2015 Pazartesi
Sandık
Yıllar
evvel, o zaman distribütörlüğünü yaptığımız markanın tüm dünya ülkelerinden
temsilcilerini topladığı bir haftalık forumlara katılırdım. Dünyanın her
yerinden farklı kültürlerde insanlarla tanışmak benim için bulunmaz bir
tecrübeydi. Tarih bilirsiniz, okulda okutmuşlardır, savaşlar, antlaşmalar,
yenilgiler, başarılar… Ama insanları anlatmaz tarih. Yıllarca savaştığımız,
üzerlerinde egemenlik kurduğumuz veya kardeşçe yaşadığımız insanları anlatmaz.
O toplantıların birinde Macar bir bey ile kahvaltı sohbetimizi unutmuyorum.
Türk olduğumu öğrenince, dillerimiz ne kadar farklı olsa da ortak çok sayıda kelimemiz
olduğundan bahsetmişti. Pabuç mesela.
Bu aralar, elimde Macar
yazar Magda Szabo'nun "Iza’nın Şarkısı" kitabı var. Okurken, sık sık o beyle olan
sohbetimizi hatırlıyorum. Ülkelerin kültürlerini, coğrafya veya tarih
derslerinden değil, eğer oralara gidemiyorsak, insanlarıyla tanışamıyorsak,
edebiyatları aracılığı ile öğrenebiliriz. Ve fark ettim ki, her ne kadar Türk
yazarlara öncelik versem de aslında en keyif aldığım kitaplar, farklı
coğrafyaların yazarlarının eserleri…
22 Temmuz 2015 Çarşamba
Marie Kondo ile "hayatı sadeleştirmek için derle topla rahatla"
Marie Kondo, “derle topla rahatla” demiş ama önce atıyorsunuz! Yani kitabın adı “at,
derle, topla, rahatla” olmalıymış. Evet, her şeyi atıyorsunuz, sonra kalan
sağlarla yeni bir düzen oturtacağınız ve o düzenin devamlılığı vaat ediliyor kitapta.
Her şeyi atmanın bin bir türlüsünün anlatıldığı uzunca bölümü okurken sık sık,
“yav benim muhterem de atıp duruyor, at demek ne zamandan beridir üç milyon
sattırdı” diyor, allah biliyor ya anlamıyordum. O kadar attıktan sonra yani
evde tek çöp eşya kalmadıktan sonra düzenin bozulmasına imkan var mı? Yok! Yani
olmaması lazım.
Çocuklar öldü ama hadi biz sistem geyiği çevirelim. Kitap yorumu: Çi
Çocuklar öldü.
Çok sayıda genç insan öldü.
Gülümseyen, geleceğe umutla bakan, içinde sadece umut olan çocuklar öldürüldü.
Allah biliyor ya, ne için Suruç'a gitmişler, alt kimlikleri ne imiş, isimleri ne imiş, umrumda değil. Ben o fotoğraf karelerinden gülümseyen gözlerin artık olmadığını biliyorum, bu da yeter, yetmez mi?
İyi o halde sizi klavye başında sosyal medya makaleleri derlemesi, farkındalık curcunasına buyur edelim: Çi.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)