Kuzen kıskançlığında kesin çözüm: Deniz'i bekçiye verelim!

Çocuk askere gidecek bizimki hala alışamadı varlığına. Deniz bebek diyorum. Hani Arca'nın tenhada yakalasa çok pis sıkıştıracağı bebek.
Literatürde "kuzen kıskançlığı" diye bir şey olmayabilir ama Arca bu kavramı bilim dünyasına sokmaya kararlı!
Geçen hafta babaannesiyle şahane iki gün geçirdikten sonra İlknur, ben ve Deniz bebek perşembeden aralarına katıldık. Bu Arca’nın hiç hoşuna gitmedi.

Öncelikle babaanneyi paylaşmak zorunda kaldı. Sonra hafif olan uykusu açılmasın diye Deniz’in, gürültü yapmamak zorunda kaldı. Deniz’e dikkat etmek, orasını burasını sıkıştırmamak, bağırmamak zorunda kaldı. Bunlar toplu yaşamın gerekleriydi, Deniz’in özgürlüğünün başladığı yerde Arca’nınki bitecekti. Gel gör ki, Arca bu işi hiç sevmedi.

“Arca! Deniz senin yüzünden uyandı”, “Arca! Ne olur biraz sessiz ol da Deniz uyusun annesi dinlensin” demekten biz yorulduk Arca yorulmadı! Neler denedik… Bir bekçi peyda ettik, yüksek sesle konuşan, bağıran çocuklara ceza kesiyordu, para topluyordu. Parası olmayanların oyuncaklarını alıyordu, reçelli ekmeklerini yiyordu, göbeği kocamandı. Aidat toplayan tombul yöneticiyi "bekçi" diye yutturunca, inanır gibi oldu lakin Deniz’in ilk zırladığı anda “bekçiyi tanıyorum ben, Deniz bağırdı, Deniz’i verelim bekçiye” dedi. Bir taşla iki kuş, Deniz gidecek, tüm sorunları hallolacaktı. Olmadı.

Annesi karşısına aldı cüceyi, açık ve net konuştu: “Deniz bir bebek, hepimizin ilgisine ihtiyacı var. Onun bize bu kadar ihtiyaç duyması çok sinir bozucu biliyorum. Ama buna bir çözüm bulmak zorundasın, çünkü biz ona ilgi göstermek mecburiyetindeyiz ve sen ne kadar bizi sinirlendirirsen sinirlendir değişmeyecek, o yüzden boşuna uğraşma, gel sen bu işe alışmaya çalış.”

Bu sözlerin üzerine göstermelik sevgi gösterileriyle büyüklerinin gözünü boyamaya çalıştı. Güya Deniz’i çok (?) seviyordu.

Oysa Deniz’i çıktığı yere tıkmak için nelerini vermezdi. Baktı bu mümkün değil, tüm ev halkını gerecek davranışlardan bir tiyatro hazırladı ve kapalı gişe oynadı. İşi o kadar abarttı ki, evde tahammül sınırları çoktan aşıldı. Sonunda önüne seçenek kondu; “ya yazlık kurallarına (Denizi uyandırmamak, mıncırmamak, yüksek sesle konuşmamak, büyüklerinin sözünü dinlemek) uyacaktı ya da yazlıktan İzmir’e sürülecekti.” Kurallara uyacağını bildirmesinin akabinde uyumakta olduğu bilgisini aldığı Deniz’i haykırışlarla uyandırıp üstüne de “Deniz de arabalarımla oynasın istedim, uyandırdım” şeklinde beyanat verince soluğu İzmir’de aldı.

An itibariyle aklı bisikletinde, kendi İzmir’de sürgünde. Toplu yaşama kurallarına uyacağı konusunda bizi ikna ettiği an yazlığa gidebilir. Şimdilik kurallarına uymayı başaramadığı yazlıktan mahrum kalmayı kendi seçti diyor, vicdanımızı rahatlatıyoruz.

İşin aslı artık Arca’ya bir dönem sıkça kullandığım ancak bir halta yaramayan “Deniz senin kardeşin de olabilirdi” söylemlerine girmiyorum zira o da bana “eh ben de Deniz’in abisi olabilirdim, o da bana alışsın” diye lafı koyabilir. Yapmadığı şey değil.