30 Ağustos 2013 Cuma

Kızlarla bir akşam PMS öncesi bir kavanoz nutella gibi

Bu hafta hep kadınlar vardı akşamlarımda. Önce kitap kulübü, hepsi otuz beşimden sonra tanıdığım kadınlar. Her birimiz birbirimizden farklı apayrı renkler, ortak bir geçmişi bile olmayan kadınlarız. Ortak paydamız kitap. Ve konuşacak ne çok şey buluyoruz inanılmaz.

29 Ağustos 2013 Perşembe

Tespitim var vol.kaç oldu bilmiyorum: garantici

Garanti bankası beni kesinlikle reklamlarında oynatmalı. Zira ben bu garanti işinin bırak kitabını anayasasını yazarım.
An itibariyle İstanbul’dayım. Bir alışveriş merkezinin basık atmosferinde (iklimlendirme tesisatını yapan firmanın taaa) “ne takıntılı ne garantici kadınım ben” diye düşünürken yazayım bari dedim yazayım da burayı okuyanlar hakkımdaki düşüncelerini gözden geçirsinler.

An itibariyle...

Bu yazın ter kokusu dalında birincilik ödülünü ön masada oturan abiye takdim ediyorum. Otobste yanımda kokanı anladım da cafe'de başka masada oturanın ter kokusu ??

28 Ağustos 2013 Çarşamba

Dumur diyalog #105

Arca anlamasın diye şifreli konuşan anne babasına;
A: Ne biçim konuşuyorsunuz? Ne diyorsunuz?
Y: Gizli konuşuyoruz annecim
A: HAYIR GİZLİ KONUŞAMAZSINIZ! konuşamazsınız, çocuklar merak eder!
……..
Karşı komşunun 3 yaşındaki çocuğundan bahsediyor;
“Evden ayrılacakmış, uzağa gidecekmiş.”
“Kim Tuna mı?”
“Evet ya uydurukçu Tuna peh!”
…………

26 Ağustos 2013 Pazartesi

Sıla, çim kurtları, süzgü(?) ve daha fazlası

"Bu yaz bir konsere gidelim yav, kime gidelim”, sohbetiyle başlamıştı her şey ve Sıla’nın konserine bilet almamızla nihayete ermişti. Bu kadar, nokta.
Değil tabii ki … Yoksa Sıla’nın konser biletinin fotoğrafını çeker sosyal medyada paylaşırım, Çeşme Açıkhava da yazıveririm, havamı da basarım, biter gider. (nitekim paylaştım:P)
Aaa hiç eziklemek yok, şunun şurasında sekiz on yıldır ilk defa konsere gidiyoruz muhterem kocamla, ben sosyal medyada paylaşmayacağım da kim paylaşacak!

23 Ağustos 2013 Cuma

Dumur diyalog #104

Markette dondurma isteyen Arca'ya onay verilir, hazır dondurmayı koparmışken cips paketinin üzerinde dondurma resmi gören Arca şansını zorlar; "annem bak bu cips dondurma veriyormuş, bunu alalım dondurma hediye olsun"
...............

21 Ağustos 2013 Çarşamba

Anı biriktirmek

Arca işbölümü yapmış aramızda oyun İlker’in payına düşüyor, kitap benim.
Ben oyun konusunda pek becerikli değilim, faaliyetle filan işim olmaz. Zevk almıyorum ve Arca da salak değil zevk almadığımı illa ki hissediyor.
Koşmaca seviyorum, saklambaç… Az biraz büyüsün de yakan top oynayalım istiyorum, sonra ortada sıçan oynayalım. Yani öyle araba yarıştıralım, yok kudurmaca oynayalım bana göre değil. Dedim ya sakarlıklarımdan nasibini alan Arca da akıllandı bana adrenalini düşük faaliyetleri uygun gördü.

20 Ağustos 2013 Salı

Reklam değil tavsiye

Vallahi değil, para verip aldım. Maksat vatana millete faydamız olsun.
Kimin tavsiyesi hatırlamıyorum, bir bulsam o mekanı cennetlik insanı elinden öpeceğim.
Söylemesi ayıp kokarım ben. Terleyince kim kokmaz?

16 Ağustos 2013 Cuma

Amaannn kaçmıyor ya!

Sabahları 06:00 dedin mi ayaktayım. Önce kocaman bir bardak limonlu suyumu içiyorum. Çayı demleyip taptaze bir sabahı yoga ile ısınarak, güneşe selam ederek ve enerji depolayarak karşılıyorum, sonra mekik aletinde elli adet mekik çekiyorum. Karın kaslarımın bir defada 120 mekik çekebildiğim günlere kavuşmasına çok az kaldı.

Dumur diyalog #103

Patlak topun üzerinde dengede durmaya çalışan Arca'ya: "annecim düşeceksin bak o top düşürecek seni!"
A: "topların hepsi yuvarlak hepsi düşürür"
--------

Arabada giderken tükürüp duran Arca'ya : "annecim tükürme!"
A: "tükürmüyorum ki!"
Y: "ya n'apıyorsun?"
A: "Ağzımda tükürüğü karıştırıp fışkırtıyorum"

15 Ağustos 2013 Perşembe

Tek yumurtadan bir porsiyonluk krep tarifi

Arca yumurtanın sarısını yemiyor. Daha doğrusu yemiyordu. Sebebin ne olduğunu bilmiyoruz ve açıkçası öğrenmeye de gerek görmedim. Ne değişecek ki? Yumurtanın sarısı hakkında kararını vermiş. Evet tabii ki protein dedik, büyütür dedik yesen iyi olur filan dedik, daha da bir şey demedik. Ne diyeceğiz ki? Sadece fazlasıyla et yiyor, proteini de o kaynaktan sağlayıversin dedik, ilişmedik.

14 Ağustos 2013 Çarşamba

Okula gitmeyeceğim!

İlk defa “okula gitmeyeceğim” isimli türküyü çağırmaya başladığında bahar aylarıydı. Dedik ki “nisan mayıs aylar gevşer gönül yayları” ve hatta dedik ki “pek uzun zamandır hastalıklarla boğuşuyor uzaklaştı haliyle okuldan” ve hatta düşündük ki NA ile çok güzel eğleniyor, okula gidesi gelmiyor.

Cehennem

Tatil kitaplarının biri de Cehennem’di. Çok zaman önce Dan Brown okumamaya karar vermiştim. Sebebini hatırlamıyorum, bir overdose durumu mevzubahisti muhtemelen. Sonuçta pek aklımda değilken onu kitaplığa nasıl dahil ettiğimi hepimiz biliyoruz.

13 Ağustos 2013 Salı

Bu kadar basit !

Arca’nın her şeyi ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar sorduğu zamanlarda Tübitak yayınlarının mini ansiklopedisini almıştım. İnternetten siparişin bazen yaşına uygun olmayan kitapları seçmiş olmak gibi riskleri oluyor. 8 yaş imiş. Açıp okudum, 35 yaş bile olabilirmiş, zira benim bile bilmediğim ne çok şey varmış. Bir de fen lisesi mezunu olacağım. Arca’ya vermedim bile kitabı, öyle bir yerlerde duruyordu.

Yaz kitabı diye bir şey var.

Akşamlardan bir akşam çekirdek aile olarak Çeşme merkeze indik. Miskin yer cücesini dondurma vaadiyle kandırmıştık, evde yayamayıp yürüyüşe çıkarmamıza gıcık olmuştu, suratı beş karış yürüyordu önümüzde.
Ben çocuklar gibi şendim. Bayılırım sahil kasabalarının çarşılarına. Henüz yazlığımızın olmadığı yıllar Kuşadası’nda Yetiş Motel’e giderdik. Arka kapısından girersin, öyle görevli filan yok, önüne çıkana sordun mu seni odana yerleştiriverirler. U biçiminde sıralanmış odaların kapıları, içinde envai çeşit bitki olan bir orta bahçeye (daha doğrusu çiçekliğe) açılır. Odalar karanlıktır ve dolayısı ile acayip serindir. Masalarında kutu oyunlarının, tavla ve satranç tahtalarının olduğu lobiden aşağı denize inersin. Çocukluğumun nefis mercimek çorbasını, çorbanın içindeki tereyağlı kıtırları ilk o motelde yediğimi hatırlıyorum. Hala duruyor mu bilmem ama o günlerin en sevdiğim ritüellerinden biri de yemekten sonra Kuşadası çarşısına gitmekti. Annem, ablamla beni tertemiz giydirirdi. Maraş usülü dondurmayı dondurmacı şakasıyla kapar yerdik. Ufak tefek hatıralar alırdı babam bize, bir deri kolye, belki sandalet… Ne zaman bir sahil kasabasının çarşısına insem çocukluğum aklıma gelir, çocuklaşasım gelir.

12 Ağustos 2013 Pazartesi

Hakkımda bilinmeyen fakat “bilinse de olur bilinmese de olur” türdengerçekler

Muhterem kocam ve kardeşi çocuklukları hakkında pek az şey hatırlıyor. Hayret verici zira ben bile İlknur’un çocukluğuna dair pek çok şey hatırlıyorum. İlknur neredeyse otuz yaşında olduğuna göre, var sen düşün İlker’i ne kadardır tanıdığımı.
Ben? Ben doğumumdan öncesini bile hatırlıyorum. Gülmeyin len! Hatırlıyorum. Babamın babası, herkes tarafından çok sevilen bir insanmış. Herkes hürmetle anar kendisini. Bir de bir resmi vardı bizim evde. Tamam işte! Onunla ilgili anılarımı bile anlatırdım. Rahmetli, ablam üç aylıkken vefat etmiş.

Kendine ait bir oda

Virginia Woolf'un feminizmin kitabını yazdığını kabul edersek "kendine ait bir oda" da feminizmin kitabının ta kendisi oluyor bu durumda. Virginia ablamız der ki; kadının kendine ait bir odası, geliri ve kendine ayıracağı zamanının olması lazım... yazmak için.

8 Ağustos 2013 Perşembe

Bayram

Mutlu bayramlar...



5 Ağustos 2013 Pazartesi

Arca n’apıyor?

Pazartesi, Salı ve Çarşamba günleri NA ile şehrin tadını çıkarıyor.


Kah evde yayılıp oynuyorlar, kah komşu çocuklarıyla toplaşıp parkta sabah pikniği yapıyorlar. Gün geliyor metro ile geziyorlar. Akşamları anası ve babasıyla bol kudurmacalı saatler geçiriyor. Yatmaya yakın odasının klimasını açıp iyice serinletiyor ki keyifle uyuyabilsin. Evet gıdada eti, uykuda serinliği sevmesini babasının genlerine bağlıyoruz. Gel gör ki babasıyla uyku, anasının seyahatte olduğu akşamlar haricinde tercih edilmiyor. Salı akşamları uyku öncesi aktivitesi çanta toplama. Çantalar teker teker hazırlanıp kapı önüne akşamdan konuyor.

Çarşambaları ya anneanne-dede ikilisi ya da babaannesi bizim yer cücesini ve kapının önündeki eşyaları doğru yazlığa götürüyor. Yer cücesinden mutlusu yok.

Özdere’de çoğunluğu annesinin çocukluk arkadaşlarına ait yaşıtı sekiz kadar oğlan çocuğu ile sokakta oynamaya bisiklete binmeye bayılıyor. Özellikle Ali Emir favorisi. Araları sadece bir ay ve müthiş eğleniyorlar birlikte. İcat ettikleri oyunlar o kadar eğlenceli ki... Geçen haftaki oyun “Ali Emir’in ablasını bulma” oyunuydu. Bütün siteyi bisikletle dolaşıp bulmaya çalıştılar, artık akşam olduğunda ablası bunları buldu. Bir de zıp zıp var, illa ki akşamları gidiliyor, zıplanıyor. Dondurmadan yana stoklu çalışmayı uygun görüyor cüce, muhakkak her gün bir dondurma alınıp buzluğa atılıyor. Bir de anasının yüklenip getirdiği sandalyesine kuruluyor.

Çeşme’de pek yaşıtı yok ama bazen kankası Poyrazla denk geliyorlar yeay!! bir de tabii ki Deniz var! Bu sene Deniz’i tenhada sıkıştırıp orasını burasını acıtayım derdinde değil. Bir olgunluk geldi üstüne, Deniz de kendini sağlam savunuyor, Arca üzerine yürüdü mü basıyor çığlığı katiyen altta kalmıyor. Kardeş şart değil ama kuzen şart! Zira bir geçenlerde tüm hafta İzmir’de geçirdiğinde Duru’cuğu ile müthiş eğlendiler. Bazen diyorum ki önceden Arca’ya bir abla doğuraymışız iyiymiş.

İki bahçede de biberler, acurlar… Arca’nın her daim taze taze atıştıracağı kaynaklar mevcut.

Uzun lafın kısası “Arca n’apıyor?” diye soracak olursan şehirde olsun, yazlıkta olsun, tatilin tadını çıkarıyor. Ha bir de hiç ama hiç okula gitmek istemiyor. Sabah yaptığımız uzun konuşmadan da bir çözüme varamadık. Ama vardığımız sonuç arca okula kesinlikle gitmek istemiyor. Sonbahar geldiğinde ne halt edeceğiz bilmiyoruz.

3 Ağustos 2013 Cumartesi

Dumur diyalog #102

Dergide kahraman bir köpeğin haberini okurken;
Y: annecim bak ne kadar cesur bir köpek sahiplerinin hayatını kurtarmış.
A: maşallah!
----------

Babaannesiyle matematik çalışırken(!)
B: arca gel sana ikişer ikişer saymayı öğreteyim
A: tamam
B: 2-4
A: niye 1-3 değil?

-----------
Sabah dondurma paketlerini çöpte bulan Arca "neay siz magnum mu yediniz ben uyurken!"

--------

Benzincide oyuncak araba rafına bakarken,
"bu arabaları kimse almamış annem kimse istememiş bunlar yalnız kalmış"

2 Ağustos 2013 Cuma

Akıllı alışveriş – mi acaba?

Ben buradan alışveriş danışmanı (reyhan özledim bacım) gibi rehber, el kitabı filan yazıyorum ya, bir halttan anladığım yok aslında. Kendi totomun ölçüsünden bihaberim. Geçen öve öve bitiremediğim, 14 TL’ye iki takım pijamam oldu diye ballandıra ballandıra anlattığım pijamalar var ya, hah işte onları yıkayınca totom girmedi. Girse de tayt gibi durdu, yani iğrenç! Şimdi 3,5 TL’ye almışım, adamın kafasına atsam ne olacak. Taş bezi de yapamazsın. Allahtan benim bir numara küçük ebatlarımda yeğenim var! Verdim. Hmm tabii pijamasız kaldım ama sorun değil, haftada bir Pazar var, Pazar varsa ben oradayım. Bu sefer daha usturuplu bir tezgahtan aldım. Takımı 7,5 TL. Oldu oldu, olmadı Duru’nun pijama koleksiyonuna yeni bir takım geliyor!

Her zaman bu kadar salak değilim ama.. Misal geçen hafta Penti’nin internet sitesini keşfettim. Kışın oradan çorap alan arkadaşım çok. Benim de şiddetle bikiniye ihtiyacım var. Neyse girdim, doldurdum sepeti, 25% gibi bir indirim de var, oh mis. Nedense unuttum siparişi vermeyi, hayatıma devam ettim. Hafta sonu daha geçen sezon aldığım bikinin totosu eriyince siparişi vermek şart oldu. Bir girdim siteye 60 küsür TL’lik sepetim 42 TL’ye düşmüş yeay!!! İndirim 50%'ye çıkmış. Şansın gözünün yağını yiyeyim.

Yemedim ama her önüme gelene anlattım. Aman ne övünüyorum ne mutluyum, yav ben bu alışveriş işinden anlıyorum. Anlamayı bırak, inanılmaz önsezilerimle daha fazla indirim olacağını hissediyorum, allahım doğuştan bir alışveriş gurusuyum yeminle… Tabii ki siparişi verdim, beklemeye başladım.

İnternetten alışverişin en kötüsü de beklemektir. Kargoya verilesiye kadar beklersin, verilir teslim edilesiye kadar beklersin. Bekler allah beklersin!

Bekledim. Sipariş takibinden Perşembe günü elime ulaşması gerektiğini görüyorum, gel gör ki saat beş oldu gelen giden yok! Ulen her gün uğrayan kargocu, leylek beklemiyoruz ya! Yok girdim yine internet sitesine bastım kargo takibine, abovvv şube değiştirmiş. Abicim ne şubesi belli değil mi adres? Açtım sordum tabii. Telefondaki kadın sesi “yanlış şubeye gönderilmiş, bu sebepten araç şimdi bize getiriyor, yarın bize ulaşır, biz de yarın size göndeririz” diyor ama sesinde mesai saatinin bitmesine az kalmış insanlara özgü bir sabırsızlık ve bitkinlik tonu kuvvetle hissediliyor.

“Hmm peki, dün ta İstanbul’dan İzmir’e gelebilmiş bir paket nasıl oluyor da aralarında 10 km bile olmayan iki semt şubesinin birinden diğerine aynı sürede ancak ulaşabiliyor?”

Sorumu katiyen anlamadı ama bir şikayette bulduğumdan son derece emin. Zira telesekreter tonundaki sesiyle hızlıca dökülüyor ezberi diline “bizimle bir ilgisi yok bunun hanımefendi, bize yarın gelecek, göndereceğiz”

Var ya aslında çok göt olabilir ve hattın ucundaki bezgin bekirin kızkardeşini ağlatabilirim. Ama üstüne varmıyorum. Zira ertesi gün elime ulaşması yeni bikinilerimi tatilde giymem için yeterli.

Ertesi gün kargoyu takibime alacağım, bakalım semtler arası o pek uzak yolculuk tamamlandı mı, paket ofise gelecek mi? Giriyorum yine, siparişlerimden bakacağım. BAM! “Plaj ürünlerinde 70%’e varan indirim!”

LEAYNNNNN! Bir siparişim geleydi allahsızlar! Bir sahilde salınaydım şerefsizler! Allah tepenizden baktırsın! Nerde ulen benim bikinilerim! Utanmıyor musunuz beni kandırmaya!

Tam bir Nasreddin Hoca’nın doğuran kazan fıkrası içindeyim.

Hayır bikiniler de gelmedi iyi mi! Sabahın köründe sen yükle araca akşam oldu hala yok piyasada. Zırt pırt şubeyi arıyorum, bu defa "bizimle ilgisi yok" demesine fırsat vermeyeceğim ağlatacağım, ama anladı mı ne, telefon mütemadiyen meşgul. Kiminle konuşuyorsun lan!
Bir taraftan da gözüm pencerede... Karşı dükkanların sigara içmeye çıkan çalışanları onları kesiyorum sanacaklar, halbuki bilseler kargo kamyoneti dikizlediğimi... derken hah geldi! Nerdesiniz be oğlum! Ulen gidiyor! Gitme lan nereye gidiyorsun? Hayır karizmamın çizilmesinden tırsmasam atacağım kendimi sokağa. Ama penti için kendini yollara vuran kadın imajı profilime ters. Gitmiyorum, bekliyorum, hop döndü. Pencereden de el sallayamıyorum, karşıdakiler paketi tüttürdü şerefsizim! Ah ulen internetten sipariş verenin taaaa....
Yanaştı allahtan ama yan binaya. Ha boyna bir şey indiriyorlar. Senin sevkiyatın mı değerli benim tatil öncesi bikinilerime kavuşmam mı?
Neyse artık üstünde durmuyorum, bugün arabayla geldim, olmadı akşam alırım şubeden hem bizzat ağlatırım ablayı diye teselli buluyorum, çalışmaya devam. Allah çalışanı sever, bak, beş dakika geçmiyor getiriyorlar paketi.
Deniyorum tuvalette, oldu gibi be!
Israr etmeyin len diri fücudumun bikinili görsellerini paylaşmayacağım, hıh!
Ulen var ya tam da tatil öncesi, iyi oldu be, iyi oldu iyi oldu... hem baksana 50 liraya üç bikini... iyi oldu iyi oldu... Akıllı alışveriş işte:P

Görsel açıklaması: şimdi ben ofise metroyla gidiyorum ya yanımda bişey taşımayayım diye makyaj çantası, topuklu ayakkabı torbaları bilimum dergi vs... Hep ofiste. Dokuz günlük tatile çıkacağım ya ufak çapta taşındım bu akşam.

Arkası yarın - 2

Boğazına kadar fotokopi işine gömülmüş yirmili yaşlarının başındaki gençten bir oğlan çocuğu beni görünce gülümsedi, buyur etti. Hmm derdimi ve olayın ehemmiyetini anlatabileceğim bir samimiyetle karşılanmak güzel. Hemen başladım anlatmaya. Ama ta Çin'e gitmedim bu defa...


İlker'in en komik bulduğu yönlerimden biri gevezeliğimdir. Bir şeyi anlatacaksam ecdadından başlarım. Üniversitedeyken bir gün ablam bana kargoyla ayakkabılarımı gönderdi, herhalde unutmuşum gelirken arkamdan gönderivermiş. Artık adres mi yanlıştı, neydi bilmiyorum, kargo kaldığım yurda ulaşmadı, illa ki şubeden teslim alacağız. Şube de o zamanlar Tarlabaşında bir yerlerde, bir türlü bulamıyoruz haliyle esnafa soracağız. Ben başlıyorum anlatmaya "şimdi abicim ben salak gibi ayakkabıları unutmuşum, eh hava malum soğudu, kıyamam ablam da bana kıyamamış kargo etmiş" "neyi" "ayakkabıları" "hangi ayakkabıları" "postal olanları siyah var bir de kahverengi ucuz buldum aldıydım dönüşümlü giyerim diye..." Sohbetin burasına kadar nasıl sabrettiği hala muamma olan İlker lafa girer "yav abicim sen bize yurtiçi kargo şubesi nerde burda bi söylesene" bilmiyordu. Hay allah... Böyle böyle esnafın bir kısmı ile ahbaplık kurmamamıza ramak kala şubeyi bulduk.

Bitmedi! Bir de karakol maceram var. Bir gün benim okulda çantam çalındı, yine İlkerle Tarlabaşı karakoluna gittik, komiser o sihirli kelimeyi telaffuz etti, etmeyeydi iyiydi ama etti yapacak bir şey yok! "anlat" dedi. Dediğine pişman oldu mu bilmiyorum ama o günlerde benimle yollarını ayırmayı düşünmediğine göre İlker'in bana derin bir aşkla bağlanmış olduğundan eminim. Gönül işte ota da konuyor gevezeye de... Neyse nefes almak için es verdiğim zamanlarda araya girip"yeliz çantayı nereye bıraktın onu anlat" diyerek araya girmiş, devletin memurunu işten alıkoymak suçunu işlememi engellemeye çalışmıştı. Gezi direnişçilerinin arasına katılabilseydim emin ol, orantısız gevezelik yöntemiyle çevik kuvvete hayatı zindan edebilirdim. Neyse verilmiş sadakaları varmış. Demem o ki, Tarlabaşı semti, esnafından karakoluna beni iyi tanırdı o yıllar. 

Yıllar geçti, olgunlaştım haliyle... en azından ecdadından başlamıyorum, daha doğrusu hemen ilk cümlede başlamıyorum, sohbetin ilerleyen aşamalarına bırakıyorum. Hayatımı az konuşangillerden İlker ile paylaşmamın bu olgunlaşmada etkisi yadsınamaz, sadece yaşlanmışlıkla alakalı dersek muhtereme haksızlık etmiş oluruz.

Vitrininde "PVC kaplanır" yazısını gördüğüm dükkanda da paraların özgeçmişine girmeden anlatmaya çalıştım. İtinayla cüzdanımdan çıkardım, kıvrılmış olan o küçük kenarı incitmeden kısa tırnağımın ucuyla düzelttim. "Hatıra parası, yani saklamak istiyorum. hani PVC filan kaplatırsam başına bir şey gelmeden uzun yıllar saklarım." 

Duyarlı çocuk, hareketlerimdeki özenden, sesimdeki ciddiyetten paraların benim için değerini anladı. Nasıl bir şeffaf plakanın arasında koyacağını, makineden çıkarınca bir güzel kesip takdim edeceğini uzun uzun anlattı. Bu genç çocuğu şimdiden sevmiştim. "Yalnız" dedi, "makineyi yeni çalıştıracağım bir beş dakika ısınması lazım" hiç sorun değil. Gözüm gibi baktığım paralarımı, aldı tezgahın arkasına gitti. 

Ben de, o dükkan içinde beklemeye mahkum insanların yapmacık merakıyla çevremi incelemeye başladım. Tavandan tabana kutular, kutuların üzerinde "Nihat Hoca", "Erdal hocanın 3. dönem notları" gibi etiketler var. Bir taraftan da diğer eleman tarafından sürekli fotokopi çekiliyor, ben etrafı incelerken önümdeki tezgahın üzerine spiral ciltli ders notları bırakılıyor teker teker.

En üsttekini aldım, okunacak bir şey nihayetinde... İnsan ilişkileri, iletişim mi ne öyle bir ders. Millete bak ne kek dersler alıyor yav, hiç bizimki gibi Akışkan mekaniği, yok makine dinamiği gibi dersler değil. iletişiriz abicim bunda ne var? 

Ben fakülteler arası ders programı eleştirimi iç sesimden yaparken tezgahın öte tarafında bir hareketlenme vukuu buluyor. Fotokopi çeken diğer eleman da şimdi benimkinin yanında. Bir koku bir duman geliyor peşi sıra... 

"hop n'oloyr orda?" demeye kalmadan bizim eleman çıkıyor tezgahın arkasından, elinde de dumanlar çıkaran makine. Atıyor tezgahın üzerine, kim dokunursa "ay ay ay" diye çekip kaçıyor makinenin uzağına. Ben şaşkın surat bakışımı bizim delikanlının göz bebeklerine dikip soruyorum: "o makine benim makine mi" gözlerini kaçıramıyor, boynundan başlayarak saç diplerine kadar kızarıyor: "şey sizin paralar... Yani kurtaracağız ama hani kurtulamazsa ben onu telafii...."

"Neay!!! Lan tee çinlerden buralara taşıdığım, gözüm gibi baktığım, tırnağımın ucundan sakındığım, hatırası maneviyatı tarif edilemez, yerine katiyen bişey konamaz paralarımı yaktınız mı leyn!!"

Demem gerekirdi. Demedim. Puhhahahaha diye gülmeye başladım. Zavallı çocuk nasıl bir manyakla başbaşa olduğunu anlayamadı. içinden "deli lan bu şimdi gülme krizi bitecek yüzümü gözümü tırnaklayacak kafa göz dalacak" diye geçirdiğine neredeyse eminim zira o refleksle geri geri tezgahın arkasına kaçtı. Gülmem bitince "yav boş ver, ben şimdi gidiyorum, sen kurtarabildiğini kurtarmaya çalış ben sonra uğrar sorarım." Dedim. 

Rahatlar gibi oldu ama temkini elden bırakmıyor "hocam, ben şimdi nereden bulabilirim yerine koymam lazım" bir taraftan gülüyorum bir taraftan "çinden getirmiştim gidecen mi?" Diye kafalıyorum. "Yani tabii gidemem ama hani bedelini ödeyeyim" ay içim şişti "100 dolara tekabül ediyor, desem çıkarıp verecen mi?" Gözleri kocaman açıldı garibimin. Serde analık var kıyamıyorum gençlere "yok canım kardeşim 1 dolar bile değil maneviyatı vardı..." Haaassss maneviyat demeyeydim iyiydi şimdi salya sümük ağlayacak.

Diyaloğu daha da uzatmıyorum "hadi uğrarım ben sana hadi kaçtım" diyor harbiden de kaçıyorum. 

Metroya bindiğimde gala gülüyordum. Neden ki? Bu kadar itinayla sakladığım özendiğim şey salak oğlan çocuklarının dikkatsizliği yüzünden muhtemelen kül oldu, niye gülüyorum. Bir kere kaza tabii, yani bitmiş gitmiş neyine üzüleceksin artık. Ama daha çok acaba Arca cücesinin on beş sene sonraki haline mi benzettim diyorum. Neyse ne.... 

Birkaç gün sonra ofisin çekmecesini karıştırıyorum bingo!!! Varmış lan o paralardan, buraya bir yere atıvermişim yeayyyy! Demek bilinçaltında bir yerlerde o paraların yedeği olduğunu biliyormuşum. Yoksa bırak oğlumun geleceğini anımsatmasını Arca'nın kendisi olsa direkt dalardım, öyle anlayış timsali gülecek kadın mıyım lan ben! Dükkanı da bilmem ne hocasının bilmem ne ders notlarını yakardım şerefsizim! 

Anlayış timsali değilim ama yumuşak kalpliyim. Hem paraların akibetini de merak edyorum, yine uğradım geçerken. "Hatırladın mı beni?"
"Hocam hatırlamaz mıyım! Senin paraların birini kurtardık." "Aa iyi hangisi?" "Yok yani önce kurtardık sonra bizim öbür eleman tuttu ucundan para ikiye ayrıldı. Ben şimdi telafi.."
Ay yok aynı cümle sirkülasyonuna giremeyeceğim. 
"Tamam tamam bende varmış yedeği onu söylemeye geldim hadi üzülme" derken ikna etmek için cüzdanıma uzanıyorum.
"Aman hocam bana verme sen onu poşet dosyada filan sakla"
"Hadi ya ben de sen halledersin diyordum"
Bu çocuk, yok Arca'nın on beş sene önceki hali olamaz gülmedi lan bana, ben koşar adım dükkandan kaçarken hala "yok hocam ben onu almam yapmam" filan diyordu. Te allaam!

1 Ağustos 2013 Perşembe

Blog anketi geri bildirim raporu

O kadar sorduk, yazdınız, eşek değiliz ya bir rapor hazırlayacağız, belli sonuçlara varacağız elbet : )

Arkası yarın - bölüm 1

Televizyonda "asfalta yumurta kırdık, pişti" haberinin çıkacağına emin olduğum günlerden biri, yerin sıcağı terliklerimin tabanından bütün ayağıma yayılıyor. Arca da kesin yazlıkta zira kampüsün duvar kenarı boyunca yürürken hiç acelem yok. Bu telaşsızlığı özlemişim, ancak bu ara sadece Arca 80 km kadar uzak olduğunda yaşayabiliyorum. Evde beni heyecanla beklemiyor bile olsa, evdeyse benim ayaklarım kıçıma değiyor mesai bitimi.

Keten elbisemin altına o parmak arası terlikler ve sırtımda spor çanta ile biri "altı şişhane üstü memişhane ne demektir" diye sorsa, tereddütsüz eşkalimi verebileceğin bir kreasyon içindeyim. ve allah seni inandırsın, sallamıyorum! Buradan pazara gideceğim, neyime el çantası, neyime topuklu ayakkabı? Üzerimdekileri çok net hatırlıyorum zira bunları düşünürken otobüs duraklarının bulunduğu meydandaki bütün dükkanlarn vitrinlerinden yansımamı seyretmekteyim. Vitrinlerin birinde bir yazı gördüm ve hop iki adım geri attım : "PVC kaplanır, fotokopi çekilir"