Başladım ve ...

 Başladım ve bitirdim bile... demeyeceğim. Hayır. Pazartesi başlayıp pazartesi biten diyet lanetine karşı dik durdum. Bütün gün yaramaz hiç bir şey yemedim (ızgara patlıcan, activia, karides salatası o kadar), ekmek bile yemedim.

Bir şey yememek için de kendimi ev işine verdim. Ütü, çamaşır, yemek... Ve de suya verdim, bira içmekten yırtan böbreklerim 3,5 lt suya nasıl dayanacak hiç bilmiyorum. Evet 3,5 lt fazla belki ama ben zaten 2 lt içerim ki, diyetteysek artırmak lazım gelir diye düşündüm. İyi mi ediyorum bilmiyorum, bildiğim tek şey önümüzdeki 66 gün boyunca tuvalette epey vakit geçireceğim.

Neden mi 66 gün? Bir yerde okumuştum, insanların bir şeyi alışkanlık haline getirmeleri için düzenli olarak 66 gün boyunca yapmaları gerekirmiş. 21 gündü o, evet ben de öyle hatırlıyorum ama bu galiba yeni bir araştırma. Neyse işte, 66 iyidir, neticede 21 günde 6 kilo verebileceğimi sanmıyorum. 

66 günde 6 kilo ! Ne challenge ama! 

Bence yapabilirim. Hem de sadece alışkanlıklarımı değiştirerek. Evet kötü alışkanlıklarım var benim. 

Cips yiyorum, patlamış mısır, hatta tuzlu fıstık, 

bira içiyorum - çok seviyorum, ah Belçika biraları... - 

risotto ve makarna gibi yerken asla tokluk hissetmediğim yemekleri bu evde çok iyi yapan bir muhterem var, 

çayımın yanına çiğdem çitlemek en en en kötü alışkanlığım, 

tatlı yemiyorum ama regl öncesi nutella kavanozlarını gizlice kaşıklayan benim :( 

Evet 42 yaşında bir kadına göre gerçekten çok korkunç besleniyorum.

Ama dediğim gibi, bunları hayatımdan çıkarmakla bile epey yol alacağıma inanıyorum.

Bir de şu var, ben hayatım boyunca - hamilelik sonrası ve Belçika'ya geldiğim ilk aylar hariç - hiç kilo vermemiştim. Hep azar azar, ufak ufak aldım kiloları. Eskiden çok zayıf olduğum için aldığım kilolar hiçbir zaman beni zorlamadı, metabolizma da yavaşlayınca yıllar içinde sinsice yerleşti. Ta ki bu pandemi dönemine kadar. İlk defa her gün yürüdüm, hem de yüksek tempo, düzgün yedim - yemeye çalıştım - ve sonunda yaz başıydı, 3-4 kilo vermiştim. 

Evet tamam belki koruyamadım, belki o yaşam tarzını sürdüremedim, eyvallah ama bu deneyim benim bir önyargımı yıkmama vesile oldu: "ben kilo vermeyi beceremiyorum" önyargısını. 

Bir defa becerebildiysem, yine becerebilirim. Becermeliyim. Ben hangi kiloda rahat ve iyi hissettiğimi biliyorum. Ve inanın bana abartmıyorum. Bugünün sembolü (*) aşağıdaki fotoğrafı çekerken kadraja girmesin diye göbeğimi içime çekmek zorunda kaldım! Bilmem anlatabiliyor muyum?

Şu an saat 00:07. Midem gurulduyor. Bastırmak için papatya çayı içiyorum ve tabii ki uykumun gelmesi için zira bir demlik çayı (çiğdemle eşlik etmeksizin!  aferin Yeliz) bitirdik bu akşam.

Balkabağına dönüşmeden çamaşırları asayım da yatayım, belki biraz okur, biraz hayal kurarım... 

Uyurum, aylardır ilk defa 19:00'dan sonra bir şey yememiş olmak bakalım geceyi nasıl geçirmemi sağlayacak? 

(*): Sanatçının sembolize ettiği şu: Bu deftere her gün ne yendiği yazılacak. Tekrar baktım da, succulent de iştah açıcı görünmüyor mu :)))