Bugün...

Sabahın köründe Ümit ablanın telefonu ile uyandım. Hastaymış, doktora gidecekmiş.

Geçmiş olsun. Tabii bize de. Annem yazlıkta İlker'in annesi misafirlikte, İlker aldı eline sazı, daha doğrusu Arca'yı, Agora senin ofis benim geziyorlar. En kötü ben yıllık iznimin bir bölümünü kullanacaktım.


Sahi Ümit abla tamamen gittiğinde ne olacak? Nasıl bir gelecek bekliyor bizi?

Arca hasta olacak, evde bakılması gerekecek, okula gidemeyecek. Hadi bakalım. Bu kadar etrafta ailemiz var ama gün gelecek kimse olamayacak.

Ev desen...

Bir kere düzenimizi b.k götürecek!

Ütü bana kalacak. Yaklaşık üç yıldır yapmamıştım.

Sonra yemek... Yemek dert değil de akşam eve gelişimizi düşünüyorum, Arca tepemde, karnımız cümleten aç. O an sıfırdan yemek yapmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum. Artık bunu her gün yaşayacağız. Ya da yemekleri eskiden olduğu gibi pazardan yapacağım. Bakalım göreceğiz. Kanımca daha organize bir kadın olacağım. Şimdi sanki evin kadını Ümit abla, ben çocuğu gibiyim. Öyle ki market alışverişi yapılacak ise, Ümit ablayı arıyorum, evde şu var mıydı diye.

Sevmediğim ne varsa ona kakalıyorum, saksıların değiştirilmesi, çiçeklerin bakımı (Hiii hepsi ölecek!!), bulaşık makinesi hep sabah çalıştırılıyor, çünkü boşaltmayı sevmem:P

Hepsi bir kenara "Umidim seni seviyom" "Umidim gelsin" "Umidim çok özledim" diyen, görünce gözleri parlayan Arca ne olacak?

Şimdiden ısındırmaya çalışıyoruz ama kimi zaman hafta sonu ayrılığına bile dayanamıyor, temelli hem de başka bir şehir fikrine nasıl alışacak? Önceki baktığı çocuklar hala Ümit abla'yı görüyor ara sıra, hatta bizim eve misafiliğe geliyor, Arca ile oynuyorlar. Benim Arca'm ne halt edecek.

Yani eninde sonunda yaşanacaktı ama sanki o gün çok çabuk geldi be!

Bu arada klavyemin "r" harfinde bozukluk var, "r"leri söyleyemeyen biri anlatıyormuş gibi sürekli eksik çıkıyor. Bir nevi Beyaz'dan günlük rapor alıyormuş gibi hissettim kendimi.

Bugün perşembe ve görünen o ki, pazara gidemeyeceğim, yine don alamayacağım.

Çok bedbahtım!