Paylaşalım, paylaşasın, paylaşasıcalar!

Bahsetmedim değil mi? Arca okula başladı. Evin yakınındaki bilimum tanıdığın referans olduğu, eski okulda karara varmıştık.

Önce sadece gün aşırı iki saatten başlattık. Oyun grubu şeklinde. Arca ağlıyordu, “Umidini” istiyordu sürekli. Konuşmalar kar etmiyordu. Derken okulun müdürü, her gün gelsin, gerekirse bir saat kalsın dönsün, her gün gelineceğine alışsın, dedi. Her güne çevirdik. Isınma turlarındayız daha. Şimdilik fena değil.

Okul deyince, geçen gün koptuğum bir karikatürü yapıştırayım, çok iyi ya.




Bize de huzurevine yazdırırken, diyecekler ki; “ne güzel yaşıtlarınla takılacaksın, kafa dengi arkadaşların olacak, sosyalleşeceksin.”

Neyse geyik bir tarafa benim derdim büyük.

Ben bu okul olayına çok bel bağlamıştım. Okulda geçirdiği günler Arca’ya sihirli bir dokunuşla “paylaşma”yı öğretecek sanmıştım. Yanılmışım.

Hafta sonu yazlıktayız. Tabii ki “Veli dedenin torunu” geyiğini çok çevirdik. Öyle ki, Arca üç tane arabayı aldı kucağına, nefes bile almaktan çekinerek, kısılmış gözlerle etrafı kesti. Tam on beş dakika!

Nerden baksan 25 senedir bizim yazlıktayız. Dolayısı ile çocukluk arkadaşlarımızın hemen hepsi evlendi çoluk çocuğa karıştı, biz artık “filancanın annesi” teyze olduk. Aylin’in oğlu Egemen, Arca’dan birkaç ay büyük. Biz denizde oynarken kıyıdan bizi daha doğrusu Arca’nın simidini kesiyor. Derilerimizin sudan pörsüdüğünü fark edince çıkalım biraz da kıyıda oynayalım dedik.

Arca genelde tongaya düşmez, etrafta çocuk gördü mü başlar “o çocuk benim simidimi almasın, o çocuk benim kovamla oynamasın” diye ültimatomlara! Ama bu defa çok pis yakalandı. Egemen’lere selam ettik, hop soluğu yanımızda aldılar. Egemen de oynasın simidinle birazcık dedik. Önce razı geldi. Aman ben bir kabardım hindi gibi, “paylaşmayı bilen evladım”la acayip gurur duyuyorum.

Simidi verdik, Arca’nın dudak büküldü. Daha “paylaşman beni sevindirdi” klişesi dudaklarımdan henüz dökülmüştü ki, Arca’nın üzerindeki havluyu atıp da denize bir hamle yapışı var, sanırsın panter! Kumlar sıcak, ayağım yandı demedi, saldırdı simide! Yolu da bulmuş: “terledim, denize gircem ben!”

Oğlum daha yeni çıktın, pörsük derilerin bir gerilseydi. Yok girecem! Biz de peşinden. Egemen’in dedesi kıyamadı geri verdi simidi. Arca o zafer sarhoşluğu ile eve gidesiye kadar denizden çıkmadı ve mütemadiyen Egemen’i kesti. Egemen simidi unuttu gitti, Arca’nın yüreği bir türlü soğumadı. Simidi kaptırmayacağım diye de ne yüzdüğünden ne oynadığından keyif aldı.

Bir taraftan da kendi çok paylaşıyormuş gibi parkta okulda oyuncağını vermeyen çocukları şikayet ediyor bana.

“Dayısı İnatçı Sıla dedi Sıla’ya”
“Sıla kim be?”
“Parktaki Sıla.”
“Niye inatçıymış?”
“Vermedi bana kırmızı oyuncağını, böyle sıkı sıkı sarıldı”
“Yaa gördün mü bak paylaşmamış, ne fena. Paylaşmayan çocuklarla kimse oynamak istemez”
“Ben de paylaşmadım!”

İçimden “iyi bok yedin” dışımdan “hmmm paylaşmak çok güzeldir, paylaşan çocukları herkes çok sever” diye bıkbıklıyorum, mesaj kaygılı cümleler sarf ediyorum.

İşte böyle…

Biri bana “paylaşacak!” desin! Biri bana “henüz çok küçük annesi, büyüyünce paylaşır, üzme kendini” desin! Ya da ömür boyu sussun!

Ya şu çocuk paylaşmayı öğrensin, huzurevine kendim kayıt yaptıracam vakti geldiğinde, hiç itiraz etmeyeceğim!