“In case of emergency”

Bu kitaba b.k attığım için utanç içindeyim. Ruhlar evinden sonra başlamıştım, bir türlü ısınamamıştım. Burada yazdım, sonra Özge ile konuşurken söyledim “bu ne be! Pek uyduruk bu!” dedim. Güldü hatta Acı Çikolata dedi, kanıma girdi. Cumartesi Göztepe Alsancak arası otobüs yolculuğunda otuz küsür sayfayı devirdikten sonra bile “yok yok beğenmedim” diye kitabı şikayet ettim Elif’e , hatta şaşırdı, “herkes çok beğenmiş?” dedi.

Küçük mucizeler dükkanı…

• Evet su gibi okunuyor, çok kolay, hatta “ulen bunu ben bile yazarım” diyorsun.
• Hiç kafa yormuyor, cümleleri bir daha okuma ihtiyacı hissetmiyorsun.
• Son derece bildik ve sonunu tahmin edebileceğin olaylar döngüsünün içinde vakit geçiriyorsun.
• Kitaptaki "ne alaka" dediğin karakterlerin bile bir gün bir işe yarayacağı izlenimini ediniyorsun.
• Ve mutlaka iyi biteceğini biliyorsun.

Kısacası “Çok satan” bir roman olmak için her türlü klişeyi uygulayan bir kitap olduğunu düşünmüştüm. Hani şu kadınları hedef alan, hayatın içinden sıradan kadın öyküleri sunan kitaplardan… (Yazar bu kitabı dört yılda yazmış, saygısızlık yapmak istemem ama bana biraz uzun geldi.)

Kitap bitti, düşüncelerim baki…
Ama artık başka tarafından bakıyorum kitaba. Hayır, arka kapaktan değil :P

“küçük mucizeler dükkanı”,

• Geçtiğimiz hafta boyunca başımıza gelen her türlü felaketten (Van depremi, şehitlerimiz…) kısa süreli ve suni bile olsa soyutlanmamı sağladı.
• Arca’nın öksürük nöbetlerinde beni yalnız bırakmadı.
• En nihayetinde ruhumu başka bir boyutta bir süreliğine misafir etti.

Kitap benim özelimde üzerine düşen görevi yaptı.

Eğer böyle zamanlarda kafayı dağıtmak için kitaplara sığınıyorsanız, bu kitabı kitaplığınızın “Acil durumlarda camı kırınız” köşesinde muhafaza etmelisiniz, çok işe yarıyor.

Unutmadan, büyük mucizeler beklemeyeceksiniz, zaten öyle bir vaatte bulunmuyor, adı üstünde “Küçük mucizeler dükkanı”!