Bir nevi dejavu

Cuma öğleden sonra düşmeyen bir ateşin telefonuyla fırladım ofisten.

Ne zamandır araba kullanırken ağlamamıştım. Fonda "kul kurar kader güler" çalıyordu. Evet bu aralar paralel evrende bir gün geçirmeye niyetlenmiştim değil mi? Evet şu anda ateşi 40'a yaklaşmış miniğin bana yapışacağı evde kırksekiz saat geçirmeye gidiyordum.


Ateş düşmüyordu ve bir nevi dejavu yaşıyorduk.

Dile kolay üç haftadır ateş, tedavi, heyecan, yine ateş, "oh antibiyotiksiz atlattık" "hay allah neyse antibiyotiğe alıştık", 33 C'lik banyolarda tsunami oyunları, yapışmalar, koala mode on halleri, yine yapışmalar.

Cumartesi gecesi itibariyle Arca cücesi kucağımda iken, "sıkıldım!" diye çığırıyordum. Bütün gün sadece yarım saat uyumuştu, tek lokma yememişti ve o uyukladığı yarım saatlik zaman diliminde ben hırlayan nefesini dinlemiştim, tek başıma... ve gece boyunca hiç yarım saatlik bir uyku dilimi olmamıştı hırlamaktan...

Ateş kontrol altına alınamazsa yeni tahliller ve daha güçlü bir antibiyotik müjdesini duyduğumda artık motive edilecek bir tarafım kalmamıştı.

Pazar günü paralel evrene iki saatlik kaçış yapan İlker oldu. Ben cüce ile kaldım yine.

Birbirinden sıkılmış aşıklar gibiydik. Ben kanepeye kıvrılmış, sabah çayımı kitabın sayfaları arasında yudumlarken, Arca arabaları ile oyun alemine daldı. Mevcudiyetimin o kanepede olması ona yetiyordu, daha fazlasını talep etmedi.

Yaklaşık bir saat sonra kendi çocuğum sevimli gelmeye başladı bana ve çaktırmadan fotoğraflarını çekmeye başladım.

Fark etti ve poz vermeye başladı, hiç kaçırmaz.

Sağdaki fotoğrafı bilgisayar ekranında gördüğümde ne kadar kilo verdiğini, solduğunu çöktüğünü fark ettim. Hiç bir şey yemiyor, abartısız hiç bir şey!

Köftenin yanına patates kızartması istediğinde actifry tantanasına bile girmedim, yıllardır ilk defa tavada kızarttım patatesleri ve ben yedim:( Akşam iki lokma yemesi için tehditten yalvarmaya kadar bir dizi yöntem izledik, sonuç alamadık. Pazar öğlen itibariyle, köftesini yanağının içinde tutma rekoru kırdı. Bir ara köfte ağzında kafası masaya dayanmış halde neredeyse uyuyacaktı. Ve işte tam da o anda "akşamdan verdiği lokma ağzından sabah çıkardı" şeklindeki şehir efsaneleri içeren çocukluğuma döndüm.

Akşam bir tabak tarhana çorbasını bir dilim ekmekle bitirdi, son lokmayı daha yutmamıştı ki onu mutfakta bırakıp İlker'e Meksika dalgası yapmaya salona koştum. Öncesinde iddiaya girmiştik, yemez demişti.

Ne diyordum? Pazar sabah onu fotoğrafladığımı fark ettikten sonra bana konser vermeye başladı, önce mahçup, sonra bir piyanist şantör olarak devleşti, repertuarından seçkin örneklerle günün geri kalanını çekilir kılmak için epey çaba sarf etti.

Ateş? Düştü gibi... Gecenin son ateş düşürücüsünü vermeye gidiyorum, yarın ola hayrola.